Ο Παναγιώτης Μουλός, μια μορφή της πόλεως του Πειραιώς, έχοντας εργαστεί επί χρόνια στον επαγγελματικό κλάδο, με συμμετοχή σε διάφορους πειραϊκούς συλλόγους, ευρισκόμενος πλέον σε ηλικία άνω των 80 ετών, οδηγούμενος από την αγάπη του προς τον Πειραιά έγραψε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 το ακόλουθο σημείωμα το οποίο δημοσιεύτηκε στο Λεύκωμα Πειραιώς του 1958, του δημοσιογράφου Δ.Ι. Πανίτσα.
"Τον Πειραιά τον εγνώρισα με πληθυσμόν ουχί πλέον των 35 χιλιάδων κατοίκων και όταν ακόμη ο ιερός ναός της Αγίας Τριάδος ήτο κτισμένος εντός περιφραγμένου πεπαλαιωμένου ξύλινου κιγκλιδώματος που περιελάμβανε αρκετά γέρικα πεύκα. Το καμπαναριό ήτο ξύλινον.
Ο Τινάνειος κήπος ήτο τότε χωματένιος χώρος με αρκετά πεύκα όπως ήτο και η πλατεία Κοραή. Δικαστήρια και φυλακαί δεν υπήρχον όπως σήμερον διότι η μικρά εις πληθυσμόν πόλις εκατοικείτο από άρχοντας, αρχόντισσες, αρχοντοπούλες και αρχοντόπουλα κατά το μάλλον καλούς συμπολίτας και καλούς χριστιανούς. Τα μόνα δικαστήρια ήσαν το Πταισματοδικείον που εστεγάζετο εις ένα μικρόν μαγαζάκι 5 επί 5 μέτρα εις την οδόν Κολοοτρώνη και το Ειρηνοδικείον εις την οδόν Ν. Μπήττυ.
Την εποχή αυτή η Α.Μ. Βασίλισσα Όλγα, η μεγάλη φιλάνθρωπος Βασίλισσα της Ελλάδος, επεσκέπτετο πολύ τακτικά τον Πειραιά. Επέβαινε του ατμοκίνητου τότε σιδηροδρόμου από το Θησείο και απεβιβάζετο εις τον Πειραιά όπου την ανέμενε άμαξα (λαντό) της οποίας ο αμαξηλάτης ήτο ένας μεγαλόσωμος ονόματι Κοκκαλιάρης με μακρύν μπλού μανδύαν και υψηλόν πίλον και δια των οδών Ναυαρίνου, Τσαμαδού και Γεωργίου Α' κλπ. έφθανεν εις το Ζάνειον. Την συνόδευε ο Κλειδούχος Μεσάλας ένας κατάλευκος ηλικιωμένος πωγωνοφόρος ευγενικός κύριος χωρίς άλλη συνοδεία. Ασφάλεια και φρουρά της αειμνήστου Βασιλίσσης ήτο η αγάπη του πειραϊκού λαού ο οποίος συγκεντρώνετο δεξιά και αριστερά εις τους δρόμους και την χαιρετούσε.
Τα χρόνια επέρασαν. Οι παλαιοί αφεντάδες και νοικοκυραίοι των χρόνων εκείνων μένουν ελάχιστοι εις τον Πειραιά. Άλλοι απέθανον και άλλοι εγκαταστάθηκαν εις τας Αθήνας. Ενθυμούμαι με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια, που ήρχισε να γίνεται ο Πειραϊκός Σύνδεσμος, πόσον ειργάσθηκαν οι τότε μεγαλέμποροι και βιομήχανοι, που έκαμαν δωρεάς, ως και αι τότε αρχόντισσαι και αι θυγατέρες τους που ωργάνωσαν εορτάς εις την Τερψιθέαν και εις τον Τινάνειον Κήπον πωλούσαι "μάϊδες" δια να κατορθώσει ο πειραϊκός να μάθη τέχνες και γράμματα εις τα φτωχά Πειραιωτόπουλα.
Με τις αναμνήσεις μου αυτές ξέφυγα από τον σκοπόν του Λευκώματος δι'αυτό σπεύδω να προσθέσω ολίγας λέξεις δια την επαγγελματική και βιοτεχνικήν τάξιν. Τότε δεν υπήρχον οργανωμένα σωματεία όπως σήμερον, ούτε ομοσπονδία επαγγελματοβιοτεχνών και επιμελητήρια, αλλά ο σύλλογος των οινοπαντοπωλών που εθεωρούντο τότε οι πρώτοι και καλλίτεροι εις την πόλην."
Παν. Μουλός
Κείμενο - Πηγές:
- "Λεύκωμα Πειραιώς 1958", Έκδοσις - Επιμέλεια Δ.Ι. Πανίτσα
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου