Αντιθέτως προς άλλα χρόνια, κατά τα οποία περνούσαν οι ημέρες του Πάσχα μέσα σε μι ξεχωριστή λαμπρότητα, εφέτος μπορεί κανείς να πει ότι, στον Πειραιά, την μεγάλη αυτή εργατική κυψέλη, υψώνεται πάνω από το πλήθος των εργατικών σπιτιών μια κραυγή πόνου, μια κραυγή μεγάλης οδύνης.
Άλλοτε, όταν κτυπούσαν μέσα στην σκοτεινή νύχτα οι καμπάνες χαρμόσυνα την Ανάσταση, ξεχύνονταν στους δρόμους που οδηγούν στις μεγάλες λαϊκές συνοικίες, στα Καμίνια, την Αγία Σοφία, τα Ταμπούρια, χείμαρροι φωτός και χαράς... Οι εργατικοί άνθρωποι, οι βιοπαλαισταί, οι φτωχοί υπάλληλοι γύριζαν στο σπίτι τους, τα παιδιά τους με τα αναμμένα κεριά στο χέρι, τα ενετικά φαναράκια ή τα βεγγαλικά, όλα γέλια, όλο ευθυμία, γιατί εκεί τους επερίμενε η αχνιστή μαγειρίτσα, τα κόκκινα αυγά, μια γιορταστική ατμόσφαιρα...
Η νύχτα της Αναστάσεως ήταν η μεγάλη νύχτα για τις εργατικές μάζες. Οι ώρες τους περνούσαν όμορφα, ήρεμα, γαλήνια και πάνω από τις στέγες τους υψωνόταν το τραγούδι τους, η ευχή τους, τα "χρονιάτικά" τους λόγια. Ο πατέρας κοιμότανε αναπαυμένος από τον σκληρό μόχθο της ψυχής και του σώματος, δίπλα στη γυναίκα του, δίπλα στα παιδιά του, που έπαιζαν κοντά τους και τιτίβιζαν σαν ανοιξιάτικα πουλιά... Κι όταν ερχόταν η αυγή και ανέτελλε η μεγάλη ημέρα, οι δρόμοι γέμιζαν από τους εργατικούς ανθρώπους που κυκλοφορούσαν με τα "καλά τους ρούχα", την περιποιημένη γραβάτα τους, το καλοσιδερωμένο υποκάμισό τους και το κομψό μπαστούνι τους...
- Χριστός Ανέστη!
- Αληθώς Ανέστη!
Οι εργάτες χαιρετιόντουσαν, αντήλασσαν ευχές με το χαμόγελο στα χείλη και την ευχαρίστηση στην ψυχή. Ήλθεν όμως ο πόλεμος, η οικονομική κρίση, όλοι οι σίφουνες των τελευταίων χρόνων και άπλωσαν πάνω από το πλήθος των πτωχών ανθρώπων, των βιοπαλαιστών και των εργατών, τα γαμψά τους νύχια.
 |
| Όμιλος ανέργων έξω από το Δημαρχείο Πειραιώς |
Σήμερα, άλλαξεν η χαρωπή σκηνογραφία. Ήταν ένα δράμα που έσβησε και πάει μέσα στους καπνούς των βαρελόττων, των αναστασίμων πυροβολισμών και του χιλιοσκοτωμένου προδοτικού Ιούδα. Τα πράγματα άλλαξαν. Από τις περισσότερες καμινάδες των εργοστασίων που ραμφίζουν περήφανα τον ουρανό έπαψε να βγαίνει καπνός. Οι πόρτες κλείστηκαν, οι σειρήνες έπαψαν να φωνάζουν κάθε πρωί με την αυγούλα τους εργατικούς τους φίλους και ένα πλήθος ανέργων ανθρώπων ξεχύθηκε στους δρόμους. Στα εργατικά σπιτάκια, τα χαμηλά, τα υγρά και τις παράγκες που γεμίζουν την έκταση της Δραπετσώνας και των προσφυγικών συνοικισμών, εφέτος δεν υπάρχει το χαμόγελο της γιορταστικής χαράς. Οι τοίχοι τους δεν είναι φρεσκοασπρισμένοι. Το τραπέζι τους δεν έχει ούτε κόκκινα αυγά, ούτε "κουλουράκια" που ζύμωση η καλή νοικοκυρούλα, η φτωχή μάνα, ούτε αχνιστή μαγειρίτσα...
Το τραπέζι είναι αδειανό, οι τοίχοι ερειπωμένοι και η καλή νοικοκυρά βουβή, αμίλητη, στεγνωμένη από τις στερήσεις. Είναι ζήτημα αν κατόρθωσαν οι μυριάδες των ανέργων που πολιορκούσαν ολόκληρη την Μεγάλη Εβδομάδα το Δημαρχείον, τα δημόσια και τα δημοτικά γραφεία της πόλεως και των συνοικισμών, να εξασφαλίσουν ένα κομμάτι ψωμί, δυο αυγά και λίγο κρέας. Είναι ζήτημα αν επήρκεσαν τα μικρά χρηματικά βοηθήματα που έδωσεν ο Δήμος, 30-50 δραχμές κατ'άτομον και το παράρτημα του Υπουργείου Πρόνοιας, στο πέλαγος των πεινώντων ανθρώπων.
Γιατί τον τελευταίο καιρό - έτσι χωρίς να το αντιληφθή άμεσα κανείς - το πλήθος των ανέργων πήρε μεγαλύτερη έκταση, προσετέθησαν ένα σωρό άνθρωποι που έδιωξαν η Πάουερ, τα εργοστάσια, η ναυτιλία, οι διάφορες εμπορικές εταιρίες, οι τράπεζες, τα εμπορικά καταστήματα κλπ.
Σε όλα λοιπόν αυτά τα ταπεινά εργατικά σπιτάκια, εφέτος είναι τρυπωμένες ένα σωρό θλιβερές τραγωδίες. Αλλού είναι άρρωστος ο φαμελίτης και δεν υπάρχουν τα μέσα για την θεραπεία του. Αλλού δεν υπάρχει λίγο γάλα για τα μικρά παιδάκια της εργατικής οικογενείας, που καίγονται από τον πυρετό κι αλλού δεν υπάρχει ένα κομμάτι ψωμί...
Κι όταν οι καμπάνες κτυπούν χαρμόσυνα, εκεί μέσα φτάνει ο αχός τους, για να ραγίσει περισσότερο τις πονεμένες αυτές ψυχές... Μια περιοδεία στους συνοικισμούς και τις εργατικές συνοικίες του Πειραιώς παρέχει το θέαμα δραματικής κινηματογραφικής ταινίας, που εκτυλίσσεται μέσα στην ζοφερότερη ατμόσφαιρα... Από τα παράθυρα των σπιτιών βλέπει κανείς σκυθρωπά πρόσωπα εργατών, γυναίκες φτωχές, που κλαίνε, παιδάκια που στέκονται στις πόρτες παραπονεμένα, ένα σωρό εκδηλώσεις φρικτού πόνου...
Θα 'θελαν όλοι να μπορούσαν να χαρούν. Να γιορτάσουν κι αυτοί το Πάσχα, όπως άλλοτε που δούλευαν τα εργοστάσια που βουβάθηκαν κι είχαν στο πρόσωπό τους λίγη χαρά και στο σπίτι τους ένα κομμάτι ευτυχίας... Μα δεν μπορούν, τα χείλη τους είναι στεγνά και η ψυχή τους ματωμένη... Κι ελπίζουν μονάχα πως θα ανατείλουν καλύτερες ημέρες γι'αυτούς, πως θα ξανανοίξουν τα εργοστάσια, πως θα ακούσουν την στρίγγλικη σειρήνα τους να τους καλεί κοντά τους και πως θα ξανανθίσει στα χείλη τους το χαμόγελο της χαράς.
Διαβάστε σχετικά θέματα:
Κείμενο - Πηγές:
- Τύπος Εποχής
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου