ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ-ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΤΑΛΙ (TEATRO-MUSEO DALÍ)

Το θέατρο-μουσείο του Νταλί (Teatro-Museo Dalí στα ισπανικά, Teatre-Museu Dalí στα καταλανικά), το μεγαλύτερο σουρεαλιστικό μουσείο του κόσμου, αποτελεί μια πρώτης τάξεως αφορμή για να ταξιδέψει κάποιος μέχρι την μικρή πόλη Figueras (Figueres στα καταλανικά) των 45.000 κατοίκων - τη γενέτειρα του διάσημου Ισπανού καλλιτέχνη Σαλβαδόρ Νταλί (Salvador Dalí) - η οποία βρίσκεται στα βορειοανατολικά της Βαρκελώνης, πλησίον των συνόρων της Ισπανίας με τη Γαλλία.

To Teatro-Museo Dalí, κατασκευασμένο επί των απομειναριών του προϋπάρχοντος Δημοτικού Θεάτρου της πόλεως Figueras (εξ'ου και "θέατρο-μουσείο"), ενός κτίσματος του 19ου αιώνα το οποίο είχε καταστραφεί από πυρκαγιά στο τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, εγκαινιάστηκε το έτος 1974, όντας εξ'ολοκλήρου αφιερωμένο στον Σαλβαδόρ Νταλί, του οποίου θεωρείται ως το τελευταίο μεγάλο έργο - καθώς ο ίδιος ο εκκεντρικός καλλιτέχνης εμπνεύστηκε, σχεδίασε και επιμελήθηκε όλους τους χώρους του μουσείου με σκοπό να προσφέρει στον επισκέπτη την απόλυτη σουρεαλιστική εμπειρία προσκαλώντας τον στα ενδότερα του μοναδικού εσωτερικού του κόσμου. 

Η ιδέα για τη δημιουργία του εν λόγω μουσείου βέβαια χρονολογείται στη δεκαετία του 1960, τότε που ο δήμαρχος της πόλης Figueres ονόματι Ramon Guardiola ζήτησε από τον Salvador Dalí τη δωρεά ενός έργου τέχνης για το τοπικό Museu de l'Empordà. Η απάντηση του Dalí υπήρξε άμεση: "στην πόλη Figueres δε θα δωρίσω μονάχα ένα έργο τέχνης αλλά ένα ολόκληρο μουσείο".

Άλλωστε σύμφωνα με τον ίδιο τον Dalí υπήρχαν τρεις πολύ σοβαροί λόγοι για να δημιουργήσει το δικό του μουσείο στη γενέτειρά του: αρχικά, ο Dalí θεωρούσε τον εαυτό του ως έναν ζωγράφο θεατρικό, έπειτα το κτίριο του προαναφερόμενου δημοτικού θεάτρου - όπου τελικά προέκυψε το μουσείο - βρισκόταν απέναντι στην εκκλησία όπου είχε βαπτιστεί ο διάσημος καλλιτέχνης και τέλος σε μια αίθουσα του συγκεκριμένου μουσείου ο Dalí είχε παρουσιάσει σε νεαρή ηλικία την πρώτη του έκθεση έργων ζωγραφικής. Έτσι λοιπόν ο Νταλί, από τη δεκαετία του 1970 και στο εξής, αφοσιώθηκε πλήρως στο μουσειακό εγχείρημα, παρεμβαίνοντας στις εργασίες και επιβλέποντας ακόμα και τις παραμικρές λεπτομέρειες μέχρι την 28η Σεπτεμβρίου του 1974 (ημερομηνία εγκαινίων) οπότε και το όραμα δημιουργίας του μουσείου πήρε "σάρκα και οστά". 

Στις μέρες μας, το Teatro-Museo Dalí, το οποίο βρίσκεται υπό τη διεύθυνση του ιδρύματος (Fundación) Gala-Salvador Dalí, αποτελεί βάσει των διαθέσιμων στατιστικών στοιχείων περί επισκεψιμότητας, το τρίτο πιο δημοφιλές μουσείο της Ισπανίας ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται εντός των 50 πιο δημοφιλών μουσείων σε παγκόσμιο επίπεδο. Στους χώρους του υπό εξέταση μουσείου ο επισκέπτης δύναται να θαυμάσει από κοντά περί τα 1.500 έργα τέχνης κάθε τύπου: πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, γλυπτά, ολογράμματα, εγκαταστάσεις, φωτογραφίες, στερεοσκοπικές εικόνες κ.α. 

Αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως, σύμφωνα με τη διαθήκη του Salvador Dalí, ένας τεράστιος αριθμός έργων του καλλιτέχνη εκχωρήθηκαν στο Ισπανικό κράτος, για να ακολουθήσει σε δεύτερη φάση το μοίρασμα αυτών στο Μουσείο Reina Sofia της Μαδρίτης και στο υπό εξέταση Teatro-Museo Dalí. Με το πέρασμα των χρόνων όμως, η συλλογή του Teatro-Museo Dalí εμπλουτίστηκε κατόπιν σχετικών αγορών έργων τέχνης του διάσημου καλλιτέχνη που πραγματοποιήθηκαν από το ίδρυμα (Fundación) Gala-Salvador Dalí. Γι'αυτόν ακριβώς το λόγο, το σύγχρονο Teatro-Museo Dalí αποτελείται επί της ουσίας από τρεις διαφορετικούς μουσειακούς χώρους υπό την ίδια στέγη: α. Το κυρίως θέατρο-μουσείο, ήτοι τον αρχικό χώρο του μουσείου που σχεδιάστηκε από τον ίδιο τον Dalí, β. Τις πρόσθετες αίθουσες που προέκυψαν μετά από τον εμπλουτισμό των συλλογών του μουσείου στις οποίες δεν υπάρχει προσωπική συμβολή του καλλιτέχνη και γ. Την αίθουσα της εκθέσεως Dalí-Joyas (Νταλί-Κοσμήματα), η οποία εγκαινιάστηκε το 2001 και όπου εκτίθενται 39 κοσμήματα από χρυσό και πολύτιμους λίθους (της παλαιάς συλλογής Owen Cheatham), δυο μεταγενέστερα κοσμήματα καθώς και τα σχετικά σχέδια δια χειρός Νταλί.

Οι εντυπώσεις που προκαλεί στον κάθε επισκέπτη το εν λόγω μουσείο και οι χώροι του είναι ποικίλες: παράξενο, ιδιότυπο, εκκεντρικό, σουρεαλιστικό, μοναδικό, ιδιόμορφο, ξεχωριστό, αξιοθαύμαστο, διαφορετικό είναι κάποιοι από τους επιθετικούς προσδιορισμούς που συνήθως συνοδεύουν το Teatro-Museo Dalí. Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, ο κάθε επισκέπτης του Μουσείου Νταλί έχει μια μοναδική ευκαιρία να παρατηρήσει, να ζήσει και επιχειρήσει να συλλάβει και να κατανοήσει τον ξεχωριστό και μοναδικό τρόπο σκέψης καθώς και το έργο του ιδιοφυούς καλλιτέχνη ονόματι Salvador Dalí. 

Η πρώτη στάση της ξενάγησης εντός του μουσείου λαμβάνει χώρα στην πάλαι ποτέ πλατεία του παλιού θεάτρου, εκεί όπου πλέον υπάρχει ένα αίθριο στο οποίο δεσπόζουν μια βάρκα, μια ομπρέλα και η περίφημη "βροχερή Cadillac" (το "Rainy Taxi", γνωστό και ως "Mannequin Rotting in a Taxi–Cab" ήτοι το "μανεκέν που σαπίζει εντός ενός ταξί") ανάμεσα σε γούρνες με μορφές αγγέλων, τερατόμορφα γλυπτά και πλήθος γυναικείων μανεκέν που ομοιάζουν με το επιχρυσωμένο αγαλματίδιο των γνωστών βραβείων Oscar. Το κάτωθι εικονιζόμενο τρισδιάστατο έργο τέχνης πρώτο-παρουσιάστηκε το 1938 στην Παγκόσμια Έκθεση Σουρεαλισμού (Exposition Internationale du Surréalisme) που έγινε στο Παρίσι στη Γκαλερί Καλών Τεχνών (Galerie Beaux-Arts). Ένα νόμισμα πέφτει στην ειδική σχισμή και ο σουρεαλισμός κάνει την εμφάνισή του: Η ομπρέλα που βρίσκεται στην υπερυψωμένη βάρκα ανοίγει και την ίδια στιγμή αρχίζει να ... βρέχει μέσα στη μαύρη Cadillac όπου βρίσκονται καθήμενοι ο άνδρας οδηγός με το κεφάλι καρχαρία και η γυναίκα-μανεκέν με τα ατημέλητα μαλλιά στο πίσω κάθισμα, φορώντας ένα βραδινό ένδυμα, γύρω από την οποία φυτρώνουν ζαρζαβατικά την ίδια στιγμή που ζωντανά σκουλήκια "βολτάρουν" πάνω στο κορμί της.  

Πάνω σε μια ειδική βάση, επί της προαναφερόμενης Cadillac φιγουράρει το ύψους περίπου 2,5 μέτρων χάλκινο άγαλμα της βασίλισσας Εσθήρ (La Reina Esther) του Αυστριακού καλλιτέχνη Ernst Fuchs.

Τα προαναφερόμενα αγαλματίδια (μανεκέν) με τις γυναικείες μορφές σε διάφορες στάσεις βρίσκονται τοποθετημένα εντός προθηκών - ανοιγμάτων στο αίθριο. Σύμφωνα με κάποιους μελετητές συμβολίζουν τη φήμη και τον πλούτο ενώ άλλοι προσφέρουν άλλες ερμηνείες που συνδέονται με τη θεατρικότητα του μέρους. Παρόμοια αγαλματίδια φιγουράρουν και στις προσόψεις του μουσείου (βλέπε 1η/2η φωτογραφία καθώς και τις τελευταίες).

Επόμενη στάση επί της παλαιάς σκηνής του θεάτρου, πάνω από την οποία υφίσταται ένας μεγάλος κρυστάλλινος θόλος που ομοιάζει με το μάτι μιας μύγας (σσ. τα έντομα κατείχαν περίοπτη θέση στα έργα του Νταλί ο οποίος θεωρούσε τη μύγα με το πολυεδρικό της οπτικό πεδίο ως το πλέον σουρεαλιστικό ζώο). 

Οι ξεναγοί στο σημείο αυτό σπεύδουν να αποτρέψουν τους επισκέπτες να κοιτάξουν / εστιάσουν στο κάτωθι εικονιζόμενο έργο τέχνης κάνοντας χρήση κινητών ή φωτογραφικών μηχανών αλλά να το παρατηρήσουν με γυμνό μάτι. Ο λόγος; Πολύ απλός... Το κοινό ανθρώπινο μάτι αρχικά βλέπει τη γυμνή φιγούρα της Gala, της μούσας και γυναίκας του Dalí, να ατενίζει προς τη Μεσόγειο θάλασσα αλλά σε απόσταση 18-20 μέτρων, στην ίδια ελαιογραφία η γυναικεία μορφή χάνεται και στη θέση της εμφανίζεται η μορφή του Προέδρου των ΗΠΑ Abraham Lincoln ["Gala Contemplating the Mediterranean Sea which at a distance of 20 meters is transformed into the portrait of Abraham Lincoln (Homage to Rothko)"]. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, τότε που ο όρος "pixel" δεν βρισκόταν στην καθημερινότητα όλου του κόσμου όπως τη σήμερον ημέρα, ο Dalí τα χρησιμοποίησε για να "παίξει" με το μυαλό του επισκέπτη δημιουργώντας δυο παρόμοια έργα τέχνης - ένα εκ των οποίων είναι το προαναφερόμενο ενώ το έτερο βρίσκεται στη μόνιμη συλλογή του The Salvador Dalí Museum στο St. Petersburg, Florida.

Στα αριστερά του προαναφερόμενου έργου τέχνης βρίσκεται η επόμενη ελαιογραφία του 1970 ("The Hallucinogenic Toreador") στην οποία πρωταγωνιστεί η "Αφροδίτη της Μήλου" (προσφιλές θέμα του Νταλί), στην επανάληψη της μορφής της οποίας εμφανίζεται ο ταυρομάχος Manolete - πάντοτε -υπό το βλέμμα  της μουτρωμένης, λόγω του γεγονότος πως απεχθανόταν τις ταυρομαχίες, Gala, στο άνω αριστερό άκρο του έργου: 

Ακριβώς απέναντι, περιτριγυρισμένο από την κόκκινη θεατρική αυλαία, δεσπόζει ένα ακόμα σουρεαλιστικό έργο τέχνης με την υπογραφή "Gala Salvador Dalí 1947":

Γεννημένη στο Καζάν της Ρωσικής Αυτοκρατορίας τον Αύγουστο του 1984, η Gala Dalí, ευρύτερα γνωστή απλά ως Gala (πραγματικό όνομα Elena Ivanovna Diakonova / Елена Ивановна Дьяконова), παντρεμένη αρχικά με τον Γάλλο σουρεαλιστή ποιητή Paul Éluard και αργότερα με τον Salvador Dalí (πολιτικός γάμος το 1934), υπήρξε εκτός από φίλη, συνεργάτιδα, μάνατζερ και σύζυγος, μούσα και πηγή έμπνευσης τόσο του τελευταίου όσο και πολλών άλλων συγγραφέων και καλλιτεχνών.

Αρχής γενομένης από τις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο Dalí ξεκίνησε να υπογράφει τους πίνακες - έργα τέχνης του συμπεριλαμβάνοντας το όνομα της Gala πλάι στο δικό του. Άλλωστε επρόκειτο για μια ιστορία πάθους και αγάπης η οποία ξεκίνησε το 1929 και διήρκεσε μέχρι το θάνατο του μεγάλου Ίβηρα καλλιτέχνη.  

Διαμέσου του μουσείου του ο Dalí μνημονεύει συνεχώς τη σύντροφό του, είτε ως πηγή έμπνευσης είτε ως καλλιτεχνική αποτύπωση, με αποτέλεσμα η Gala να παρουσιάζεται πανταχού παρούσα.

Φωτογραφικές λεπτομέρειες από τον υπό εξέταση ειδικά διαμορφωμένο χώρο της παλιάς σκηνής του θεάτρου-πλέον μουσείου στο κέντρο του οποίου υπάρχει μια μαρμάρινη πλάκα, δίχως καμία αναφορά σε αυτή, για να θυμίζει πως ο Dalí βρίσκεται ενταφιασμένος στην καρδιά του ιδίου του μουσείου του. 

Συνεχίζοντας τη ξενάγηση στις αίθουσες και στους διαδρόμους στα ενδότερα του θεάτρου-μουσείου Dalí ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει πλήθος έργων τέχνης (πίνακες ζωγραφικής, σχέδια, γλυπτά κ.α.) αλλά και συλλεκτικά αντικείμενα, φωτογραφίες κ.ο.κ.

Αδιαμφισβήτητα το συγκεκριμένο μουσείο υπήρξε το τελευταίο μεγάλο έργο του Dalí και κάθε επισκέπτης οφείλει να προσπαθήσει να το κατανοήσει ως μια προέκταση της προσωπικότητας του καλλιτέχνη μέσα από το οποίο δύναται να παρατηρήσει την παρανοϊκή-κριτική μέθοδό του και την καλλιτεχνική του εξέλιξη / πορεία στο χρόνο. Όλα τα παραπάνω δε αποκτούν μεγαλύτερη αξία αφού πρόκειται για μια προσφορά του ιδίου του Νταλί στον επισκέπτη / θεατή και στη γενέτειρά του πόλη Figueres.

Ανεβαίνοντας επίπεδο, μια ακόμα "φωτογραφική" ματιά στο αίθριο:

Στο "Παλάτι των Ανέμων" ("Palacio de los Vientos"), στο δωμάτιο όπου παλιά ξεκουράζονταν οι ηθοποιοί του θεάτρου ανάμεσα στις σκηνές της παραστάσεως, ο Dalí αναπαρήγαγε το ιδεατό περιβάλλον ζωής για έναν καλλιτέχνη. Στην ανεπανάληπτης προοπτικής και βάθους οροφογραφία, ξεχωρίζουν τα ξυπόλυτα πόδια της Gala και του Salvador Dalí. 

Μια μικρή πόρτα μας οδηγεί στην "Αίθουσα του Θησαυρού" ("Sala del Tesoro"), ενός δωματίου του οποίου οι τοίχοι βρίσκονται καλυμμένοι με κόκκινο βελούδο. Εδώ ο Dalí εκθέτει και μας παρουσιάζει το πλέον πολύτιμο τμήμα της εικαστικής του παραγωγής. Κυβιστικοί και ιμπρεσιονιστικοί πίνακες της δεκαετίας του 1920 μοιράζονται το χώρο μαζί με σουρεαλιστικά έργα και ελαιογραφίες της πιο κλασικής περιόδου του καλλιτέχνη ταυτόχρονα με την έντονη, όπως πάντοτε, παρουσία της μορφής της Gala. 

Δοθείσης της ευκαιρίας, ας παρατηρήσουμε τον ακόλουθο πίνακα της πρώιμης περιόδου δράσεως του Salvador Dali, από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, τότε που ο ίδιος μόλις είχε εκκινήσει τις σπουδές του στη Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μαδρίτης (Academia Real de Bellas Artes de Madrid) γνωρίζοντας ταυτόχρονα τον Luis Buñuel και τον García Lorca. Η χαμογελαστή γυμνή κοπέλα με τα ανοιχτά πόδια της ελαιογραφίας (σσ. "Η Αφροδίτη που χαμογελά" / "La Venus que sonrie") "προσφέρεται" με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που "προσφέρονται" σε πρώτο πλάνο το κρασί και τα φρούτα εποχής ,με φόντο τη θάλασσα, μέσα σε ένα σαφές αισθησιακό / σεξουαλικό πλαίσιο. 

Όπως προείπαμε, ο τάφος του Dalí με την άνευ αναφοράς μαρμάρινη πλάκα βρίσκεται στο δάπεδο της παλαιάς σκηνής του θεάτρου την οποία ήδη παρουσιάσαμε. Σε άλλη αίθουσα του μουσείου υπάρχει η κάτωθι εικονιζόμενη κρύπτη επί της οποίας υπάρχει σε επιγραφή το πλήρες όνομα του διάσημου καλλιτέχνη Salvador Dalí i Domènech μαζί με τον τίτλο του Μαρκησίου της περιοχής Dalí και Púbol (Marqués de Dalí y de Púbol). Πρόσφατα (2017), το βαλσαμωμένο σώμα του Dalí  εξήχθη από τον τάφο για να ληφθούν δείγματα γενετικού υλικού (από τα μαλλιά, τα νύχια και τα οστά του νεκρού) έτσι ώστε να εξεταστεί μια υπόθεση πατρότητας η οποία είχε πάρει τη δικαστική οδό (σσ. μια εξηντάχρονη γυναίκα, η Pilar Abel, κόρη μιας πρώην υπαλλήλου σε κάποιο σπίτι του εκκεντρικού καλλιτέχνη υποστήριζε πως η μητέρα της διατηρούσε εφήμερες σχέσεις με τον Dalí και πως η ίδια αποτελούσε καρπό αυτών των σχέσεων, διεκδικώντας το 25% της περιουσίας του). Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των ισπανικών εφημερίδων, το βαλσαμωμένο σώμα του Dalí βρέθηκε σε εξαιρετική κατάσταση αφού μέχρι και το πασίγνωστο μουστάκι - σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη - βρέθηκε στη θέση του. Τελικά η έρευνα των γενετικών δεδομένων απέδειξε πως η προαναφερόμενη γυναίκα δεν είναι γόνος του Dalí  σε μια υπόθεση η οποία απασχόλησε για αρκετό καιρό την ισπανική επικαιρότητα και κοινή γνώμη. 

Επόμενη στάση στο χαμηλού φωτισμού δωμάτιο με το ξύλινο υπερυψωμένο δάπεδο και τον κόκκινο τοίχο όπου το πρόσωπο της Αμερικανίδας ηθοποιού, τραγουδίστριας και προπολεμικής sex symbol Mary Jane "Mae" West "μεταμορφώνεται" σε ένα διαμέρισμα: τα χείλη είναι ένας κόκκινος καναπές, η μύτη ένα τζάκι και τα μάτια δυο κάδρα. Ανεβαίνοντας μια μικρή σκάλα και κοιτώντας μέσα από έναν φακό, το τρισδιάστατο διαμέρισμα "αποκαλύπτεται" πλήρως μπροστά στον επισκέπτη. 

Και επειδή δεν υπάρχει δωμάτιο χωρίς λουτρό, αυτό βρίσκεται κρεμασμένο στο ταβάνι: 

Αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως ο πασίγνωστος κόκκινος καναπές με τη μορφή των σαρκωδών ερωτικών χειλιών της Mae West σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από τον Dalí στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1930 (1937) με χρήση ξύλου και μεταξιού. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης θεωρούσε την Αμερικανίδα ως επιτομή της γυναικείας ομορφιάς και εμπνεύστηκε από μια φωτογραφία μιας εφημερίδας από τη δεκαετία του 1920. Το δωμάτιο της Mae West πάντως (Mae West Room) στήθηκε το 1974 με τη συνδρομή του αρχιτέκτονα Oscar Tusquests.

Ένα από τα πολυάριθμα σχέδια του Σαλβαδόρ Νταλί που φυλάσσονται και εκτίθενται στο μουσείο του: 

Αξιοσημείωτη η υπογραφή του καλλιτέχνη στο ως άνω σχέδιο με το γράμμα "G" (από το όνομα της Gala) να έχει ενσωματωθεί στο δικό του επώνυμο. 

Όπως είναι φυσικό, στο θέατρο-μουσείο του Νταλί δε γινόταν να λείπουν πορτρέτα του ιδίου του καλλιτέχνη όπως το παρακάτω δια χειρός Sebastián Cestero (1975):

Όπως επίσης πλούσιο φωτογραφικό υλικό με θέμα πάντοτε τον εκκεντρικό δημιουργό και το περίφημο μουστάκι του. Άλλωστε σύμφωνα με τον ίδιο τον Dalí υπάρχει μια στενότατη σχέση μεταξύ ζωγραφικής και φωτογραφίας καθώς θεωρούσε πως "μια ζωγραφιά είναι μια χειροποίητη φωτογραφία" (Una pintura es una fotografía hecha a mano). 

Στον τελευταίο όροφο του μουσείου, ένα μικρό δωμάτιο φιλοξενεί τη συλλογή έργων τέχνης άλλων καλλιτεχνών που διατηρούσε ο Νταλί: έργα των Bouguereau, Duchamp, Fortuny, Urgell, του δικού μας "El Greco" μοιράζονται τους ίδιους τοίχους με ελαιογραφίες του βασιλιά του σουρεαλισμού ο οποίος αναγνώριζε και τιμούσε τις πηγές εμπνεύσεως του. 

Εξερχόμενοι από το κτίριο του θεάτρου-μουσείου, η εξωτερική διακόσμηση του οικοδομήματος κλέβει την παράσταση. Πρωταγωνιστές, σαφώς, τα γιγαντιαία αυγά με τα οποία ο ίδιος ο Νταλί έστεψε τόσο το μουσείο του όσο και την οικία του. Για τον εκκεντρικό καλλιτέχνη το αυγό συμβολίζει την αγάπη, την ελπίδα και την προγενέστερη ζωή. Ταυτόχρονα όμως, το αυγό μπορεί να θεωρηθεί ως ένας κρυμμένος θησαυρός, τον οποίον πολλοί ψάχνουν και μπορούν να τον βρουν - που αλλού; - εντός του μουσείου!

Η επιλογή των χρωμάτων κάθε άλλο παρά τυχαία είναι: κυριαρχούν οι αποχρώσεις του κόκκινου και του κίτρινου, κάνοντας σαφή αναφορά στα επίσημα χρώματα της Καταλονίας.

Στους εξωτερικούς τοίχους του οικοδομήματος, χαρακτηριστική είναι η παρουσία ως διακοσμητικού στοιχείου πολλών καρβελιών ψωμιού με τρεις κορυφές, ένα από τα πλέον τυπικά αρτοποιήματα της περιοχής. Η έμφαση στο ψωμί πιθανότατα συνδέεται με την περίοδο πείνας κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τότε που το ψωμί αποτελούσε βασικό είδος διατροφής.

Εκτός από τα γιγαντιαία αυγά, στην πρόσοψη του κτιρίου ξεχωρίζουν και τα γνωστά, χρυσού χρώματος, γυναικεία μανεκέν που ομοιάζουν με τα αγαλματίδια των βραβείων Oscar για τα οποία έχουμε ήδη αναφερθεί.

Συνήθως, οι πολυάριθμοι σε ετήσια βάση επισκέπτες της Βαρκελώνης επιλέγουν να συνδυάσουν την άκρως ενδιαφέρουσα επίσκεψη στο θέατρο-μουσείο Νταλί στην πόλη Figueres ταυτόχρονα με το πέρασμα από τη γειτονική μεσαιωνική πόλη της Girona, όπως αυτές προσφέρονται σε πακέτα ημερησίων εκδρομών με ιδιωτικά λεωφορεία όπως λ.χ. το Catalunya Bus Turistic. Τέτοιες εκδρομές οι οποίες περιλαμβάνουν και ξενάγηση (σε ισπανικά και αγγλικά) ξεκινούν νωρίς το πρωί από κάποιο κεντρικό σημείο της Βαρκελώνης (λ.χ. Plaça de Catalunya) με την επιστροφή να τοποθετείται αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας (εξαρτάται και από την κίνηση στους δρόμους της πόλης).

Ως συνήθως, ένα μικρό ενθύμιο από το πέρασμα από την πόλη Figueres και το θέατρο-μουσείο του Νταλί: τα αποκόμματα των σχετικών εισιτήριων. 

Άξιο μνείας είναι πάντως το γεγονός ότι η πόλη Figueres μπορεί μεν να είναι ευρύτατα συνδεδεμένη με το όνομα του Salvador Dalí, πλην όμως εκεί εδρεύουν άλλα δυο ενδιαφέροντα μουσεία, το Μουσείο Παιχνιδιών της Καταλονίας (Museu del Joguet de Catalunya) και το τοπικό Μουσείο της περιοχής Empordà (Empordà Museum).

"Para ser interesante, uno tiene que provocar"

"Για να είναι κάποιος ενδιαφέρον, πρέπει να προκαλεί"

Salvador Dalí

Πηγές:

Το κείμενο είναι πρωτότυπο. Στοιχεία και πληροφορίες ελήφθησαν από τα κάτωθι: 

• Fundación Gala - Salvador Dalí
• Teatro-Museo Dalí - Wikipedia
• Rainy Taxi - Wikipedia
• Gala Dalí - Wikipedia
• 23 excentricidades sobre Dalí que puedes descubrir en Girona
• El Pais - Las imágenes de la exhumación de Dalí
• La Vanguardia - “El bigote de Dalí sigue intacto, marcando las 10 y 10, es un milagro”

Φωτογραφίες:

• Όλες οι σύγχρονες φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.