ΣΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΙΑΣ

Η κατάβαση του φαραγγιού της Σαμαριάς, του γνωστού "Φάραγγα", του μακρύτερου - σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία - φαραγγιού της Ευρώπης και μιας εκ των πιο ωραίων και πολύ-περπατημένων πεζοπορικών διαδρομών της Ελλάδας και όχι μόνον, με συνολικό μήκος 18 χιλιόμετρα, αποτέλεσε μια ευχάριστη πρόκληση κατά τη διάρκεια των φετινών θερινών διακοπών. 

Το πολύ πρωινό ξύπνημα και την αναχώρηση από τα Χανιά διαδέχθηκε η νυσταγμένη άφιξη στο οροπέδιο του Ομαλού (με αισθητή διαφορά προς τα κάτω στη θερμοκρασία) από όπου και ξεκίνησε η διάσχιση του φαραγγιού της Σαμαριάς από τη θέση Ξυλόσκαλο (σε υψόμετρο 1227 μέτρων), εκεί όπου βρίσκεται και η είσοδος στον Εθνικό Δρυμό της Σαμαριάς, λίγο πριν τις 8.00 π.μ. 

Η πεζοπορία λοιπόν ξεκίνησε από το Ξυλόσκαλο - το οποίο όπως ακριβώς υπονοεί η ονομασία του προσφέρει μια διαδρομή με πέτρινες κλίμακες και ξύλινα υποστηρίγματα στο πλάι - με τις ακτίνες του ηλίου να κάνουν την εμφάνισή τους και να διαλύουν σιγά σιγά τη νέφωση δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ειδυλλιακή κατά τα πρώτα μέτρα της εξ'αρχής κατηφορικής διαδρομής. 

Το σηματοδοτημένο κατηφορικό πετρώδες μονοπάτι του φαραγγιού της Σαμαριάς στη θέση Ξυλόσκαλο: 

Κατά τη διάρκεια των τριών περίπου πρώτων χιλιομέτρων το αρκετά κατηφορικό και πετρώδες μονοπάτι δεν προσέφερε πολλές ευκαιρίες απρόσκοπτου θαυμασμού της φύσης που κυριαρχούσε δίπλα μας. Περνώντας από τις θέσεις "Νερούτσικο" και "Ρίζα Συκιάς" καταλήξαμε στον πρώτο μεγάλο σταθμό αναπαύσεως ("Άγιος Νικόλαος") στον οποίον όμως δεν σταματήσαμε καθώς είχαμε αποκτήσει έναν αρκετά καλό ρυθμό στο περπάτημά μας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως σε όλα τα προαναφερόμενα σημεία υπάρχουν εγκαταστάσεις πυροσβεστικού σταθμού, πόσιμο νερό και τουαλέτα. 

Μεταξύ 4ου και 5ου χιλιομέτρου της διαδρομής, το μονοπάτι πλέον είχε αλλάξει μορφή, όντας λιγότερο κατηφορικό και απότομο αλλά σταθερά γεμάτο πέτρες που έχρηζαν προσοχής:

Ομολογουμένως, η πυκνή βλάστηση προσέφερε άπλετη σκιά κάνοντας ευχάριστη και πιο ξεκούραστη την πεζοπορία: 

Το πέρασμα του μονοπατιού από τις θέσεις "Βρυσί" και "Πρινάρι" μας οδήγησε τελικά στην χαρακτηριστική ξύλινη γέφυρα που επιτρέπει την πρόσβαση στον εγκαταλειμμένο εδώ και δεκαετίες οικισμό Σαμαριά, όπου πραγματοποιήσαμε ολιγόλεπτη στάση ανάπαυσης. 

Όπως ήταν αναμενόμενο, το εγκαταλειμμένο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 χωριό της Σαμαριάς, είχε το δικό του φωτογραφικό ενδιαφέρον:

Μετά την ανακήρυξη της περιοχής σε Εθνικό Δρυμό το 1962 και την απαλλοτρίωση των περιουσιών των λιγοστών κατοίκων που κατοικούσαν μέχρι τότε εκεί, το χωριό της Σαμαριάς παρέμεινε έρημο και τα περισσότερα σπίτια λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν. Τα τελευταία μονάχα χρόνια έχουν λάβει χώρα ορισμένες προσπάθειες διάσωσης και αναστύλωσης οικιών του παλαιού παραδοσιακού οικισμού, όπως λ.χ. η οικία Βίγλη στην οποία - σύμφωνα με την σχετική πινακίδα που βρίσκεται αναρτημένη στην είσοδο αυτής - φιλοξενήθηκε τον Μάιο του 1941, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η τότε ελληνική κυβέρνηση υπό τον πρωθυπουργό Ε. Τσουδερό καθώς και ο Γεώργιος Β' στο δρόμο τους προς το Κάιρο. 

Οι περισσότεροι μελετητές συναινούν στο ότι η ονομασία "Σαμαριά" προέκυψε από την παραφθορά της ονομασίας της εκκλησίας της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία βρίσκεται στο Κάτω Χωριό της Σαμαριάς (Οσία Μαρία ~ Σά-Μαριά ~ Σαμαριά).  

Μετά από μια ολιγόλεπτη ξεκούραση κάτω από τα δέντρα του οικισμού της Σαμαριάς, επιστρέψαμε στο μονοπάτι, δίπλα σε πετρόκτιστα πεζούλια και μάντρες, μάρτυρες της ανθρώπινης παρουσίας στο σημείο αυτό του φαραγγιού: 

Λίγα μέτρα παραπέρα από την προαναφερόμενη γέφυρα που οδηγεί στον εγκαταλειμμένο οικισμό της Σαμαριάς, συναντήσαμε την παρακάτω εικονιζόμενη μικρή εκκλησία με έναν οικογενειακό τάφο στο προαύλιό της. 

Τα επόμενα χιλιόμετρα του μονοπατιού οδηγούν προς τη θέση "Πέρδικα" ή "Νερό της Πέρδικας":

Source: http://www.click-me.gr/taksidi/ellada/kriti/faraggi-samarias/1281-odigos-gia-to-faraggi-tis-samarias.html

Το τοπίο όμως άλλαξε άρδην βαδίζοντας προς τα ενδότερα του φαραγγιού:

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως, σε διάφορα σημεία του μονοπατιού, από την αρχή του έως το τέλος, μπορεί κάποιος να παρατηρήσει γύρω του τις μικρές πυραμίδες στοιβαγμένων πετρών οι οποίες αποτελούν ευχές διαβατών. 

Μετά την απαραίτητη στάση για φρέσκο νεράκι στον τελευταίο σταθμό ανάπαυσης της διαδρομής στη θέση "Χριστός", όπου και το ομώνυμο εκκλησάκι, ξεκίνησε η πορεία προς το ίσως εντυπωσιακότερο σημείο του φαραγγιού, δηλαδή προς τις "Πόρτες" ή "Σιδερόπορτες": 

Αφήνοντας λοιπόν πίσω μας τον "Χριστό", το άγριο τοπίο με τη λιγοστή βλάστηση περιτριγυρίζει το αρκετά δύσβατο πλέον αλλά ήπιας κλίσεως μονοπάτι το οποίο εκτείνεται εκατέρωθεν ενός μικρού ποταμού. 

Οι άκρως εντυπωσιακές "Σιδερόπορτες", ή απλώς "Πόρτες" είναι το σημείο εκείνο όπου όλοι οι πεζοπόροι φροντίζουν να βγάλουν έστω και μια φωτογραφία. Πρόκειται ουσιαστικά για το πλέον στενό σημείο του φαραγγιού της Σαμαριάς με την απόσταση των δυο πλευρών να είναι μόλις τρία μέτρα ενώ το αντίστοιχο κατακόρυφο ύψος υπολογίζεται περί τα 300 μέτρα! 

Μετά τις "Πόρτες" το μονοπάτι έγινε σιγά σιγά ηπιότερο, με πολύ λιγότερες πέτρες και φυσικά λιγότερο κουραστικό.

Στην έξοδο του φαραγγιού γίνεται ο απαραίτητος επανέλεγχος εισιτηρίων έτσι ώστε να διαπιστωθεί ότι κανείς δε χάθηκε και κανείς δεν αποφάσισε να παραμείνει εντός του φαραγγιού (καθώς η διαμονή και η διανυκτέρευση εντός του φαραγγιού της Σαμαριάς απαγορεύεται). Ο συμπαθής ντόπιος υπάλληλος που μας έλεγξε τα εισιτήρια, μαθαίνοντας πως είμαστε Έλληνες (η πλειοψηφία των πεζοπόρων συνήθως είναι ξένοι τουρίστες και επισκέπτες) μας προέτρεψε να τραγουδάμε στα ελληνικά ("Να τραγουδάτε κοπέλια όταν είσαστε Έλληνες και περνάτε από εδώ!").

Το σφραγισμένο εισιτήριο από την επίσκεψή μας στο φαράγγι της Σαμαριάς: 

Για κάποιους τα τελευταία τρία χιλιόμετρα της διαδρομής, μετά την έξοδο από τον Εθνικό Δρυμό, θεωρούνται τα δυσκολότερα της διαδρομής. Το ξερό τοπίο, ο ήλιος του μεσημεριού, η κούραση στα πόδια από τα 15 χιλιόμετρα εντός του φαραγγιού και ίσως η απουσία κινήτρου (καθώς η κατάβαση του φαραγγιού έχει ολοκληρωθεί) μάλλον είναι οι παράγοντες που οδηγούν κάποιους να περιμένουν ένα μικρό λεωφορείο το οποίο ενώνει το σημείο εξόδου από το Φαράγγι της Σαμαριάς με την Αγία Ρούμελη. Έχοντας πάντως ήδη "γράψει" τα 15 χλμ. εντός του Εθνικού Δρυμού, τα μόλις 3 χλμ. μέχρι την Αγία Ρούμελη με τα πόδια φάνηκαν παιχνιδάκι. 

Φθάνοντας στην Αγία Ρούμελη, τα πολυάριθμα εστιατόρια φρόντισαν να σβήσουν τη δίψα και την πείνα των πεζοπόρων: 

Επί προσωπικού, στην ταβέρνα "Καλυψώ", στην παραλία της Αγίας Ρούμελης, ήπια μια από τις πιο παγωμένες μπύρες της ζωής μου (ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε μετά την πεζοπορία 18 χιλιομέτρων σε περίπου 5 ώρες και κάτι) συνοδεία καλό-μαγειρεμένων παραδοσιακών πιάτων. 

Οι περισσότεροι πεζοπόροι πάντως συνήθως, με την άφιξή τους στην Αγία Ρούμελη, προτιμούν να βουτούν τα πόδια τους ή να κάνουν μπάνιο στα δροσερά νερά του Λιβυκού Πελάγους που σκάνε στις πετρώδεις παραλίες του χωριού. 

Για όσους δεν επιλέγουν να διανυκτερεύσουν στην Αγία Ρούμελη, τα καραβάκια που "πιάνουν" στο λιμάνι του χωριού φροντίζουν για την μεταφορά των άνευ μεταφορικού μέσου επισκεπτών στη Σούγια, στην Παλαιόχωρα, στο Λουτρό ή στη Χώρα Σφακίων.

Το εξώφυλλο του διαφημιστικού φυλλαδίου του Εθνικού Δρυμού της Σαμαριάς (το οποίο κράτησα ως αναμνηστικό): 

Δείτε όλες τις φωτογραφίες από την κατάβαση του φαραγγιού της Σαμαριάς στο παρακάτω video: 

Φωτογραφίες:

• Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.