ΤΡΟΥΜΠΑ [1963]

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Τρούμπα, η ιδιαίτερη αυτή πειραϊκή συνοικία για την οποία τόσα έχουν γραφεί, παρέμενε ένας ξεχωριστός κόσμος αποτελούμενος από ένα μείγμα γυναικών του αγοραίου έρωτα, νταήδων, σωματεμπόρων, αγαπητικών, κακοποιών στοιχείων, αποβρασμάτων του υποκόσμου αλλά και οικογενειών οι οποίες κατ'ανάγκη κατοικούσαν στα "απαγορευμένα σταυροδρόμια", ανάμεσα στις πενιές μπουζουκιών και των ήχων των τζουκ-μπόξ που "σκόρπιζαν" 16 καμπαρέ και 57 ψεύτικοι "παράδεισοι" στους οποίους "δραστηριοποιούνταν" επισήμως 340 γυναίκες (δηλωμένες στα βιβλία του Τμήματος Ηθών της Αστυνομίας Πειραιώς). 

Οι οικογένειες που κατοικούσαν στην Τρούμπα, οικογένειες οι οποίες για ποικίλους λόγους αδυνατούσαν να φύγουν μακρυά από την "αμαρτωλή" συνοικία, παρατηρούσαν καθημερινά κάτω από τα παράθυρά τους και τα μπαλκόνια τους, να πηγαινοέρχονται μεθυσμένοι ναυτικοί, σκοτεινοί τύποι του λιμανιού, πόρνες, νταβατζήδες αλλά και Πειραιωτάκια τα οποία παρασυρμένα από τα "θέλγητρα" των "ελεύθερων" γυναικών έσπευδαν να γνωρίσουν τον "έρωτα", έστω και σε αυτή τη μορφή. Εκτός από τις προαναφερόμενες οικογένειες - οι οποίες συχνά στην πρώτη ευκαιρία έστελναν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν σε κάποια συγγενική οικογένεια μακρυά από το επικίνδυνο περιβάλλον της Τρούμπας - υπήρχαν και οι λάτρες της Τρούμπας, εκείνοι οι οποίοι δίχως να κατοικούν στα στενά της κακόφημης συνοικίας, "έβλεπαν" στους αμαρτωλούς δρόμους και στα πρόσωπα της νύχτας την ποίηση και την ομορφιά του λιμανιού, όπως άλλωστε είχε προβληθεί μόλις λίγα χρόνια πριν μέσα από την ταινία του Ζυλ Ντασσέν (Jules Dassin) "Ποτέ την Κυριακή" (1960) με πρωταγωνίστρια την Μελίνα Μερκούρη στο ρόλο μιας πόρνης εν ονόματι "Ίλια". 

Στην Τρούμπα άλλωστε, πάντοτε υπήρχε μια "Ίλια" για κάθε ναυτικό, για κάθε γεροντοπαλίκαρο, για κάθε διεφθαρμένο, για κάθε άνδρα που συνόψιζε το εφήμερο όνειρό του μέσα από τις στιγμές ηδονής που θα του προσέφερε, επί πληρωμή, μια από τις επίνειες "Ίλιες". Ως γνωστόν, ο αριθμός των εκδιδομένων γυναικών στην Τρούμπα, νομίμων και μη, αυξανόταν κατακόρυφα κυρίως κατά τις περιόδους των επισκέψεων ξένων πολεμικών πλοίων στον Πειραιά. Ιδιαίτερα κατά τις επισκέψεις του Έκτου Στόλου, όταν ο αριθμός των υπαρχόντων εκδιδόμενων δεν επαρκούσε, οι περίπου 500 πόρνες γίνονταν περίπου 2.000, ώστε να καλυφθεί η ζήτηση!

Ένας πελάτης σε δίλημμα σε κάποιον δρόμο της Τρούμπας

Ο περίπατος στην Τρούμπα της δεκαετίας του 1960, η οποία χαρακτηριζόταν στον Τύπο της εποχής ως μια συνοικία που συναγωνιζόταν το Soho του Λονδίνου, ξεκινούσε δίχως άλλο από τον "πλέον διεφθαρμένο δρόμο τους Πειραιώς", ήτοι την οδό Νοταρά. Στον αριθμό "100" της οδού Νοταρά, δίπλα σε "σπίτια", καμπαρέ, καφενεία και μπαρ, κατοικούσαν οικογένειες, οι οποίες μάλιστα είχαν αναρτήσει στην εξώπορτα την σχετική πινακίδα:

Η καρδιά της Τρούμπας χτυπούσε εκτός από την οδό Νοταρά και στην παράλληλή της οδό Φίλωνος, ενώ οι τρεις διαδοχικές κάθετες οδοί Δευτέρας Μεραρχίας, Φιλελλήνων και Σκουζέ όριζαν το κατ'εξοχήν κέντρο της κακόφημης συνοικίας, η οποία βέβαια εξαπλωνόταν και σε διπλανούς δρόμους, όπως λ.χ. στην οδό Αγίου Σπυρίδωνα - το επονομαζόμενο κάποτε και "γιαχνί σοκάκι" - στην οδό Μπουμπουλίνας, στην οδό Κολοκοτρώνη κ.α. Οι ως άνω δρόμοι, τόσο κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά κυρίως κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες, αποτελούσαν τα "απαγορευμένα σταυροδρόμια" για τις "έντιμες" γυναίκες και τους ευυπόληπτους Πειραιώτες.

Στους δρόμους της Τρούμπας συναντούσε κάποιος κυριολεκτικά "κάθε καρυδιάς καρύδι": Ξένοι αλλά και Έλληνες ναυτικοί, αλήτες, κακοποιοί, αγοραίες "Αφροδίτες" και απόμαχες γριές της δουλειάς που προσπαθούσαν να προωθήσουν τις νέες "προστατευόμενές" τους, νταβατζήδες, ομοφυλόφιλοι, στρατιώτες, αστυνομικοί, απλοί πολίτες, περίεργοι, χαρτόμουτρα, τουρίστες, επαρχιώτες, έφηβοι και νέοι, παπατζήδες και μικροπωλητές κ.α. κινούνταν ανάμεσα στα φώτα των θρυλικών κινηματογράφων της Τρούμπας (Φως, Ολύμπικ και Ηλύσια) και στα πολύχρωμα λαμπιόνια των φωτεινών επιγραφών των καμπαρέ που έδιδαν έναν ιδιότυπο και ξεχωριστό τόνο στις πειραϊκές νύχτες. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Αστυνομικής Διευθύνσεως Πειραιώς υπήρχαν επισήμως καταγεγραμμένα 16 καμπαρέ εκ των οποίων τα πλέον γνωστά εκείνη την εποχή ήταν το "Μπλακ Κατ", το "Κιτ Κατ", το "Τονυς Μπαρ", το "Τζων Μπουλ", το "Καλιφόρνια", το "Αρτζεντίνα", το "Μαϊάμι", το "Ιντερνάσιοναλ". Στα καμπαρέ αυτά, κουρασμένοι ναυτικοί αλλά και άνδρες "διψασμένοι" για "σάρκα και ποτά", ξόδευαν ατελείωτες ώρες και περιουσίες πίνοντας ποτά, μάγουλο με μάγουλο (cheek to cheek) με τις "αρτίστες" του καμπαρέ, στο ατελείωτο παιχνίδι της "κονσομασιόν". Οι "καλλιτέχνιδες", συνήθως τραγουδίστριες ή χορεύτριες, προσποιούνταν ότι έπιναν ή πράγματι έπιναν κάποιο "ποτό" (συνήθως νεράκι με χρώμα ή τσάι) ενώ ο πελάτης - "θύμα" έπινε μέχρι να μεθύσει, ή μέχρι να τελειώσουν τα χρήματά του, οπότε και η διασκέδαση τελείωνε και η "αρτίστα" πήγαινε να εισπράξει τα ποσοστά της από το ταμείο του καμπαρέ, δίχως βέβαια να εκλείπουν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η "διασκέδαση" και η "παροχή υπηρεσιών" θα συνεχιζόταν σε κάποιο από τα πολλά μικρά κακόφημα ξενοδοχεία της περιοχής, όπως λ.χ. το Ξενοδοχείο Λουξ, του οποίου το κτίριο στέκει μέχρι τις μέρες μας, ανακαινισμένο πλέον, στην οδό Φίλωνος. 

Οι νυχτερινοί παράδεισοι της Τρούμπας (δεκαετία 1960)

Το 1963, στα αρχεία της Αστυνομίας Πειραιώς υπήρχαν επισήμως δηλωμένα στην Τρούμπα 57 "σπίτια", στα οποία έκαναν ουρά οι πελάτες, ενώ περίπου άλλα τόσα "σπίτια" λειτουργούσαν άνευ αδείας στην εν λόγω περιοχή. Από τα ίδια αυτά σημεία του "αγοραίου έρωτα" ξεκινούσαν κατά καιρούς και οι διάφορες επιδημίες ασθενειών αφροδισιακού τύπου, με τους ασθενείς να καταφεύγουν συχνά υπό τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής σε ιδιωτικούς ιατρούς ή και - για τους οικονομικά ασθενέστερους - στο αντί-αφροδισιακό ιατρείο του λιμένος που λειτουργούσε στη συμβολή των οδών Σκουζέ και Νοταρά. Η ύπαρξη παράνομων "μη δηλωμένων" "σπιτιών" και "γυναικών" αποτελούσε τον κύριο στόχο των μη διεφθαρμένων αστυνομικών (διότι υπήρχαν και πλήθος διεφθαρμένων αστυνομικών - προστατών) οι οποίοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν τα παράνομα "σπίτια", να περιορίσουν τη δημιουργία νέων, να καταστείλουν την εξάπλωση των αφροδισίων νοσημάτων και να εμποδίσουν την παραπλάνηση κυρίως μικρών παιδιών και εφήβων από τις επικίνδυνες "μη δηλωμένες" γυναίκες της Τρούμπας. 

Άλλωστε το 95% των παραβάσεων που διαπιστώθηκαν στην Τρούμπα στις αρχές της δεκαετίας του 1960 αφορούσαν άγρα πελατών ("ψάρεμα"), εταιρισμό / έκδοση δίχως άδεια και μη παρακολούθηση της εκδιδόμενης από ιατρό κατά τα προβλεπόμενα δις την εβδομάδα δίχως να λείπουν βέβαια και οι περιπτώσεις δολοφονιών / ξεκαθαρίσματος λογαριασμών που σχετίζονταν με υποθέσεις μαστροπείας, προστασίας εκδιδομένων, διακίνησης ναρκωτικών ουσιών, χρεών από χαρτοπαιξίες κ.α. Βέβαια, επί της ουσίας, μήτε η παρουσία της Αστυνομίας, μήτε η ύπαρξη του Δικαστηρίου Ανηλίκων και της Εταιρίας Προστασίας Ανηλίκων (αμφότερα στην οδό Κολοκοτρώνη 142) αλλά και του Πταισματοδικείου και του Κακουργιοδικείου Πειραιώς (Κολοκοτρώνη 118) πλησίον του κέντρου της Τρούμπας, πτοούσαν ιδιαίτερα τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες των δρόμων της Τρούμπας εκείνου του καιρού. 

Στις παρακάτω ασπρόμαυρες φωτογραφίες του 1963, μπορεί κάποιος να "περπατήσει" νοητά στους δρόμους της Τρούμπας των αρχών της δεκαετίας του 1960, με τα "κορίτσια" και τα "σπίτια" της οδού Νοταρά και της οδού Φίλωνος να "ποζάρουν" στο φωτογραφικό φακό ενός τουρίστα εκείνης της εποχής:

Διαβάστε θέματα σχετικά με την Τρούμπα:

Τρούμπα: Σινέ "Ολύμπικ"

Τρούμπα: Το Ξενοδοχείο Λουξ

Στη σεμνή Τρούμπα του 1965

Πειραιάς Τότε και Σήμερα: Οδός Σκουζέ (Τρούμπα)

Κείμενο - Πηγές:

Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων.

Στοιχεία και πληροφορίες έχουν ληφθεί από τις κάτωθι πηγές:

• Βούρλα - Τρούμπα: Μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά (1840-1968), Βασίλης Πισιμίσης, Εκδόσεις Τσαμαντάκη
• Ημερήσιος Τύπος Εποχής

Φωτογραφίες:

• Οι ιστορικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο παρατίθενται για εκπαιδευτικούς σκοπούς - κάθε νόμιμο δικαίωμα ανήκει στους νομίμους κατόχους αυτών.