ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΜΑΝΙΑΤΗ

Ο Γεώργιος Τσιμπιδάρος, ευρύτερα γνωστός με το φιλολογικό του ψευδώνυμο ως Γιώργος Φτέρης, γεννημένος στην Καρέα Λακωνίας το 1891, αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους / χρονογράφους της εποχής του. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών νομικής, ο Φτέρης άρχισε τη δημοσιογραφική του σταδιοδρομία από την εφημερίδα "Θάρρος" των Καλαμών και αργότερα συνεργάστηκε με πλήθος γνωστών εφημερίδων ("Το Βήμα", "Τα Νέα", "Ακρόπολη", "Πατρίδα", "Βαλκανικό Ταχυδρόμο", "Ελεύθερο Τύπο", "Ελεύθερο Λόγο", "Αμάλθεια" Σμύρνης) και περιοδικών ("Ταχυδρόμος", "Νουμάς", "Καλλιτέχνης", "Χαραυγή" της Μυτιλήνης», "Φιλολογική Πρωτοχρονιά", "Νέα Εστία", "Νέο Πνεύμα", "Νεοελληνική Λογοτεχνία", "Παναθήναια", "Πελοποννησιακή Πρωτοχρονιά", "Διάπλασις των Παίδων", "Ανθολογία" κ.α.) της εποχής του, χρησιμοποιώντας και αρκετά ψευδώνυμα ενώ για αρκετά χρόνια έζησε και στο εξωτερικό (Ρώμη, Παρίσι) εργαζόμενος ως ανταποκριτής. Κατά το διάστημα 1933-1941, ο Φτέρης υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας "Αθηναϊκά Νέα", αποτέλεσε εκ των ιδρυτικών μελών της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών ενώ μεταπολεμικά δημοσίευσε βιβλία, έγραψε ποιήματα και μελέτες, μετέφρασε θεατρικά έργα, ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο αναπτύσσοντας μια έντονη και πολυποίκιλη πνευματική δράση.

Ο Γιώργος Φτέρης, ο οποίος τιμήθηκε τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον με πολλά μετάλλια και διακρίσεις για τη δημοσιογραφική και λογοτεχνική δράση του, ένα μόλις χρόνο πριν το θάνατό του το φθινόπωρο του 1967, προσφέρει το παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο, στο οποίο περιγράφει τη σχέση του με τον Πειραιά, στο Περιοδικό "Πειραϊκόν Ημερολογίον" το οποίο εξέδωσε εκείνη τη χρονιά (1966), ο συντοπίτης του, επίσης Μανιάτης, Νίκος Κατσικάρος:

Ο Πειραιάς ή ο Περαίας, όπως άλλοι τον ονομάζανε (και αυτό το "Περαίας" έδινε στην προφορά του κάτι το Μανιάτικο, τον έκανε λίγο Μανιάτη) ήταν η πρώτη μεγάλη πολιτεία που επλαισίωσε τον στοχασμό της η φαντασία μου, όταν ήμουν μικρός. Η Σπάρτη βρισκόταν πολύ κοντά, πιο πέρα από τις βουνοκορφές που ύψωναν τα σχήματά τους προς τον βορεινόν ορίζοντα, κι η Καλαμάτα το ίδιο, με το ν'αφήνει μια απήχηση τόσο προσιτή και οικεία δεν μπορούσε να μου ερεθίσει, να μου γοητέψει την ακοή. Ο Πειραιάς με τράβηξε από τα παιδικά μου χρόνια περισσότερο, πρώτα-πρώτα επειδή ο Πειραιάς, με το να βρίσκονται εκεί εγκατεστημένοι πολλοί Μανιάτες, που άλλοι δούλευαν στο λιμάνι κι άλλοι στους μεγάλους εκείνο τον καιρό Λακωνικούς αλευρόμυλους, του Κουμάνταρου, του Βούρβουλη, του Γιωργή και Νικολετόπουλου, φαινότανε σαν ένα ελληνικό κέντρο έντονα Μανιάτικο. 

Άκουες δίπλα σου να λένε "Χτες μάθαμε πως ο μπάρμπα Δημήτρης πέθανε στον Περαία! Την περασμένη εβδομάδα η ξαδέλφη μου η Ποτίτσα παντρεύτηκε στον Πειραιά! Του γαμπρού μου του Πιέρρου του βρήκανε μια θέση στον Πειραιά".

Έπειτα για να συνδεθώ από μακρυά με τον Πειραιά, εμεσολάβησε το Γύθειο, όπου πρωτοπήγα μαθητής στο Ελληνικό Σχολείο. Και δω θα ρωτήστε: τι σχέση έχει το Γύθειο με τον Πειραιά - το πρώτο μια μικρή πρωτεύουσα λακωνικής επαρχίας κι ο δεύτερος ο πρώτος εμπορικός λιμένας της Ελλάδος; Είχε στην εποχή μου. Μια στενή σχέση που ασκούσε και μέσα σε μένα και μέσα στους άλλους σύγχρονούς μου ένα είδος υποβολής, που την έφτιανε η θάλασσα, ακριβέστερα το λιμάνι. Και στην χρονική περίοδο όπου αναφέρομαι, προτού πάρουν την συγκοινωνιακή πρωτοβουλία τα τροχοφόρα, αυτή η παραθαλάσσια πόλη της Λακωνίας δεν ζούσε μόνον αλλά και περηφανευόταν για το λιμάνι της. Εκεί έφταναν συχνότατα τα κάθε λογής πλοία, του Τζων, του Διακάκη, του Γουδή - για να θυμίσω τα γνωστότερα τότε - με επιβάτες και εμπορεύματα, και από εκεί ξεκινούσαν πάλι φορτωμένα. Από που έφταναν; Από τον Πειραιά! Και για που ξεκινούσαν, αφού έπιαναν στο μεταξύ σε άλλες σκάλες μικρότερες; Για τον Πειραιά! 

Πηγή:

• "Πειραϊκόν Ημερολόγιον", Αρχείον Πειραϊκών Σπουδών, Τριμηνιαίον Περιοδικόν, Νίκος Κατσικάρος, Πειραιεύς, Ιανουάριος 1966

• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.