ME ACORDÉ DE TI

Εσχάτως διαβάζω αρκετή ποίηση αλλά παραμένω ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας πως ποίηση υφίσταται και απαντάται - μελοποιημένη - και μέσα στη μουσική που ακούμε καθημερινά. 

Γνωρίζω πως με λοιδωρούν συχνά όσοι με ακούν να υποστηρίζω πως στα δικά μου αυτιά οι Τρύπες ή ο Παύλος Σιδηρόπουλος έγραψαν "ποίηση" αλλά στη τελική όλοι είμαστε ελεύθεροι να υποστηρίζουμε ότι επιθυμούμε. Άλλωστε ο ίδιος ο Jorge Luis Borges, ενθυμούμενος τον πατέρα του, τον ευχαριστούσε που του "αποκάλυψε" τη δύναμη της ποίησης, η οποία "μεταμορφώνει τις λέξεις από ένα απλό μέσο επικοινωνίας σε μαγικά σύμβολα και μουσική". 

Η ποίηση, ο έμμετρος λόγος, δε γνωρίζει ούτε σύνορα, ούτε διαφορετικές γλώσσες. 

Ο Βάσκος στην καταγωγή Adolfo Cabrales Mato γνωστός και ως "Fito", αποτελεί έναν από τους αγαπημένους μου Ίβηρες καλλιτέχνες με έναν ήχο που μπορεί να χαρακτηριστεί από rock εναλλακτικός ως rock'n'roll. Από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά με το συγκρότημα "Fito y los Fitipaldis" και το album "Antes de que cuente diez" (ήτοι "Πριν να μετρήσω μέχρι το δέκα") επιλέγω το τραγούδι "Me acordé de ti" ("Σε θυμήθηκα")

Puede que sea esta la canción, 

La que nunca te escribí... 

Tal vez te alegre el corazón, 

No hay mas motivo ni razón, 

Que me acorde de ti... 

 He buscado en lo que fuimos, lo que será de ti... 

Yo me fui no se hacia donde, 

Solo se que me perdí... 

Yo me fui no se hacia donde, y yo solo me perdí... 

Hay un niño que se esconde, siempre detrás de mi... 

Todo cambia y sigue igual, 

Y aunque siempre es diferente, 

Siempre el mismo mar... 

Todo cambia y sigue igual, 

Y la vida te dará los besos que tu puedes dar...

 

Todo y nada hay que explicar, 

¿Quien conoce de este cuento más de la mitad? 

Soy mentira y soy verdad, 

Mi reflejo vive preso dentro de un cristal...

Todas las cosas que soñé, 

Todas las noches sin dormir, 

Todos los besos que enseñé, 

Y cada frase que escondí... 

y yo jamás te olvidare, 

Tu acuérdate también de mi, 

Nunca se para de crecer, 

Nunca se deja de morir...

Και η ακουστική εκδοχή...

Μπορεί να είναι αυτό το τραγούδι, 

αυτό που ποτέ δε σου έγραψα...

Ίσως να σου προσφέρει χαρά στη καρδιά,

δεν υπάρχει πια ούτε αφορμή ούτε λόγος,

που σε θυμήθηκα...

Έχω ψάξει αυτό που "υπήρξαμε", τι να έχεις απογίνει...

Εγώ έφυγα, δε ξέρω προς τα που πήγα,

μονάχα ξέρω πως χάθηκα...

Εγώ έφυγα, δε ξέρω προς τα που, και μόνος μου χάθηκα...

Υπάρχει ένα παιδί που κρύβεται, πάντοτε πίσω μου...

Όλα αλλάζουν και όλα μένουν ίδια,

και αν και πάντοτε είναι διαφορετικά, 

πάντοτε η ίδια θάλασσα...

Όλα αλλάζουν και όλα μένουν ίδια,

και η ζωή θα σου δώσει τα φιλιά που μπορείς να δώσεις...

Όλα και τίποτε χωρούν εξήγηση,

ποιος γνωρίζει πάνω από τα μισά σε αυτήν την ιστορία;

Είμαι ψέμα, είμαι αλήθεια, 

η αντανάκλασή μου ζει φυλακισμένη μέσα σε ένα κρύσταλλο...

Όλα όσα ονειρεύτηκα,

Όλες τις νύχτες που δε κοιμήθηκα,

Όλα τα φιλιά που δίδαξα,

Κάθε φράση που έκρυψα...

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ,

Να με θυμάσαι κι εσύ,

Ποτέ κανείς δε παύει να μεγαλώνει...

Ποτέ κανείς δε σταματά να πεθαίνει...

"Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν"

(η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει)

Σιμωνίδης ο Κείος