Βαδίζοντας τις προάλλες στους δρόμους του Πειραιά ο φωτογραφικός φακός βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα διπλό "φ", το οποίο χρησιμοποιήθηκε για την γραφή της λέξεως "Καφφενείον" στην πινακίδα του εγκαταλειμμένου γωνιακού κτιρίου, το οποίο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αϊδινίου και Αθανασίου Διάκου, στην παλαιά συνοικία του Μνήματος του Γάλλου Στρατιώτη ("Γαλλικό Μνημείο"):
"Καφφενείον" λοιπόν, πίσω από τα σκουριασμένα ρολά και προτού βαλθεί κάποιος να λοιδορήσει τη λανθασμένη ορθογραφίας της λέξεως, ας ρίξουμε μια ματιά στο Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσας, στο υπό συζήτηση λήμμα:
Κοιτάζοντας άλλη μια φορά το ερειπωμένο παλαιό καφενείο ή "καφφενείον", αυθόρμητα ήρθε στο νου ο έμμετρος λόγος του γνωστού σατιρικού ποιητή Γεωργίου Σουρή (1853-1919), ο οποίος σχολίαζε κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα τον "Νεοέλληνα" της εποχής του, παραθερίζοντας τα καλοκαίρια στην ιδιόκτητη οικία του στο νέο Φάληρο:
Διαβάζοντας στις μέρες μας (21ος αιώνάς) τους παρακάτω στίχους, ο Σουρής αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά απόλυτα διαχρονικός.
Ὁ Ῥωμηός
Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος,
τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ,
καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος,
κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ.
Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω,
τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ
ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο
τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις !
ἀχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές,
κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις,
καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.
Βρίζω Ἐγγλέζους, Ρώσους, καὶ ὅποιους ἄλλους θέλω,
καὶ στρίβω τὸ μουστάκι μ᾿ ἀγέρωχο πολύ,
καὶ μέσα στὸ θυμό μου κατὰ διαόλου στέλλω
τὸν ἴδιον ἑαυτό μου, καὶ γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τὸν νοῦν στὸν Διάκο καὶ εἰς τὸν Καραΐσκο,
κατενθουσιασμένος τὰ γένια μου μαδῶ,
τὸν Ἕλληνα εἰς ὅλα ἀνώτερο τὸν βρίσκω,
κι ἀπάνω στὴν καρέκλα χαρούμενος πηδῶ.
Τὴν φίλη μας Εὐρώπη μὲ πέντε φασκελώνω,
ἀπάνω στὸ τραπέζι τὸν γρόθο μου κτυπῶ...
Ἐχύθη ὁ καφές μου, τὰ ροῦχα μου λερώνω,
κι ὅσες βλαστήμιες ξέρω ἀρχίζω νὰ τὶς πῶ.
Στὸν καφετζῆ ξεσπάω... φωτιὰ κι ἐκεῖνος παίρνει.
Ἀμέσως ἄνω κάτω τοῦ κάνω τὸν μπουφέ,
τὸν βρίζω καὶ μὲ βρίζει, τὸν δέρνω καὶ μὲ δέρνει,
καὶ τέλος... δὲν πληρώνω δεκάρα τὸν καφέ.
Διαβάστε σχετικά θέματα:
Κείμενο:
Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων.
Φωτογραφίες:
- Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου