Η Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 1960 ζούσε στους ρυθμούς της αβεβαιότητας και των κλυδωνισμών της πολιτικής σκηνής. Μετά τις βουλευτικές εκλογές ("βίας και νοθείας" όπως πολλοί τις ονομάτιζαν) του Οκτωβρίου του 1961, η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Πρώτη Σερρών, 8 Μαρτίου 1907 – Αθήνα, 23 Απριλίου 1998) κυβέρνησε από τον Νοέμβριο του 1961 μέχρι τον Ιούνιο του 1963, για να ακολουθήσει κατόπιν παρεμβάσεως των Ανακτόρων αρχικά η μεταβατική, διορισμένη από τον Βασιλέα Παύλο Α', κυβέρνηση Παναγιώτη Πιπινέλη (Ιούνιος - Σεπτέμβριος 1963), μετέπειτα - κατόπιν σχετικών πιέσεων των κομμάτων της Αντιπολίτευσης αλλά και της κοινής γνώμης προκειμένου να διασφαλιστεί το αδιάβλητο των επερχόμενων εκλογών - η νέα υπηρεσιακή, διορισμένη ξανά από τον Βασιλέα Παύλο Α', κυβέρνηση του δικαστικού Στυλιανού Μαυρομιχάλη (Σεπτέμβριος - Νοέμβριος 1963) και τέλος η βραχύβια μη αυτοδύναμη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου (Νοέμβριος - Δεκέμβριος 1963) μετά τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου του 1963. Ύστερα από την αναχώρηση / αυτοεξορία του Κωνσταντίνου Καραμανλή για το Παρίσι (Δεκέμβριος 1963) και την παραίτηση του Γεωργίου Παπανδρέου με απώτερο στόχο την απόκτηση της αυτοδυναμίας μέσω νέων εκλογών, η χώρα οδηγήθηκε σε νέα υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Ιωάννη Παρασκευόπουλο (Δεκέμβριος 1963 - Φεβρουάριος 1964) και εν τέλει σε νέα εκλογική αναμέτρηση στις 16 Φεβρουαρίου 1964 και νέα νίκη (με αυτοδυναμία αυτή τη φορά) της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου (Καλέντζι Αχαΐας, 13 Φεβρουαρίου 1888 - Αθήνα, 1 Νοεμβρίου 1968) με κύριο αντίπαλο την ΕΡΕ υπό τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο (Πάτρα, 13 Δεκεμβρίου 1902 – Αθήνα, 11 Σεπτεμβρίου 1986). Ειρήσθω εν παρόδω, την ίδια εποχή, τα γεγονότα επισκιάστηκαν από την ασθένεια και τελικά τον θάνατο του Βασιλέα Παύλου Α' (14 Δεκεμβρίου 1901 – 6 Μαρτίου 1964) και την αναρρίχηση στο θρόνο του, έως τότε διαδόχου, Κωνσταντίνου Β' (2 Ιουνίου 1940 – 10 Ιανουαρίου 2023).
Στον Πειραιά, η πολιτική σκηνή φάνταζε απείρως πιο σταθερή, καθώς δήμαρχος της πόλεως, από το καλοκαίρι του 1959 και μέχρι το καλοκαίρι του 1964, υπήρξε ο Παύλος Γ. Ντεντιδάκης (1895 - 19 Ιουνίου 1970).
Γυρνώντας το ρολόι του χρόνου σε εκείνη την ταραγμένη περίοδο της ιστορίας του σύγχρονου νεοελληνικού κράτους, λίγα χρόνια προ της επιβολής της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, με την συνδρομή του Οδηγού Αθηνών - Πειραιώς Προαστείων και Συνοικισμών του έτους 1963, των εκδόσεων Γαβριήλ Χ. Γαβριηλίδου, καταγράφουμε τις πλατείες, τα μέγαρα, τις στοές αλλά και τους σταθμούς αυτοκινήτων ταξί του Πειραιά εκείνης της εποχής:
Κατ'αυτόν τον τρόπο λοιπόν, στον Πειραιά του έτους 1963 καταγράφονταν οι κάτωθι πλατείες:
Αγίου Βασιλείου, στο τέρμα της οδού Σαχτούρη.
Αγίου Διονυσίου, επί της ακτής Γ. Κονδύλη.
Αλεξάνδρας, στην Καστέλλα, στο τέρμα της ακτής Τρύφωνος Μουτζόπουλου.
Απόλλωνος, στην ομώνυμη συνοικία του Απόλλωνος.
Αρτέμιδος, στην Καστέλλα, επί της οδού Ερεχθέως.
Βασιλίσσης Αμαλίας, στην ακτή Μιαούλη, έναντι του Τελωνείου.
Δεληγιάννη, στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Τσαμαδού.
Δεξαμενής, επί της οδού Σαχτούρη στον αριθμό "60".
Δημοτικού Θεάτρου, ονομαζόμενη και πλατεία Κοραή.
Ζάππα, πλησίον Βασιλικού Περιπτέρου, στο τέρμα της οδού Χατζηκυριακού.
Θεμιστοκλέους, στην αρχή της ακτής Ποσειδώνος.
Ιπποδάμειας, στο τέρμα της οδού Δημητρίου Γούναρη.
Κανάρη, στο Πασαλιμάνι, επί της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 115.
Καραϊσκάκη, στο κεντρικό λιμάνι, επί της ακτής Ποσειδώνος.
Καραϊσκάκη, στο νέο Φάληρο.
Κοραή, επί της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου Α'.
Μεταμορφώσεως, στη Λεύκα, επί της οδού Θηβών.
Νεράιδας, στην παλαιά Κοκκινιά, επί της οδού Ίωνος Δραγούμη.
Σ. Παπαδόπουλου, στην Καστέλλα, επί της οδού Τζαβέλλα στον αριθμό "54".
Ρούσβελτ, έναντι του σταθμού του Ηλεκτρικού.
Σερφιώτου, στο τέρμα της ομωνύμου οδού, στην Καλλίπολη.
Σκαρδιάκου, στο νέο Φάληρο, επί της οδού Σούδας 4.
Σχιστού, στην Καστέλλα, επί της οδού Φαλήρου στον αριθμό "91".
Τερψιθέας, επί της οδού Βασιλέως Κωνσταντίνου 60.
Φρεαττύδος, στο τέρμα της οδού Φρεαττύδος, στην ομώνυμη συνοικία.
Ωρολογίου, στην αρχή της ακτής Μιαούλη.
Ομοίως, στον ίδιο Οδηγό καταγράφονταν τα εξής Μέγαρα και Στοές, σε μια εποχή όπου ήδη είχε ξεκινήσει η αθρόα κατεδάφιση παλαιών κτιρίων και η κατασκευή νέων πολυκατοικιών.
Τα Μέγαρα του Πειραιώς:
Αξιωματικών Ασυρμάτου, επί της οδού Βασιλέως Κωνσταντίνου.
Βάττη ή Βάτη, επί της οδού Μπουμπουλίνας 2.
Γαβριήλ, επί της οδού Δημητρίου Γούναρη 26.
Γιαννουλάτου, επί της ακτής Τζελέπη.
Εμπορικής Τραπέζης, επί της οδού Τσαμαδού 8.
Ζερβού, επί της οδού Τσαμαδού 28.
Καλλιγά, επί της οδού Αλιπέδου 28.
Κανέττη, επί της οδού Βασιλέως Κωνσταντίνου 40.
Παπαφιλίππου επί της οδού Αλιπέδου 4.
Πηταρά, επί της οδού Βασιλέως Γεωργίου Α' 16.
Πολίτη, επί της οδού Δημητρίου Γούναρη 12.
Ποτόγλου, επί της οδού Φίλωνος 119.
Ραυτοπούλου, επί της οδού Παλαιάς Τραπέζης 8.
Σιλιμίγκρα, επί της οδού Τσαμαδού 15.
Σπυράκη, επί της οδού Βασιλέως Γεωργίου Α' 2.
Συρεγγέλα ή "Ένωσις", επί της οδού Ιπποκράτους 2.
Ταμείου Πρόνοιας Κ. Πληρωμάτων Ε.Ν., επί της οδού Φιλελλήνων 2.
Οι Στοές του Πειραιώς:
Γιαννακόπουλου, στην οδό Τσαμαδού 46.
Δημοτικής Αγοράς, ακτή Ποσειδώνος 2.
Νικ. Ζερβού, επί της οδού Δημητρίου Γούναρη 35.
Αχ. Κουβέλου, επί της οδού Ναυάρχου Μπήττυ 5.
Κυριάκη, επί της οδού Φωκίωνος 5.
Λούμου, στην πλατεία Ιπποδάμειας.
Μελετόπουλου, στην ακτή Κονδύλη 50.
Πετράκη, επί της οδού Τσαμαδού 10.
Πολίτη, επί της οδού Καποδιστρίου 20.
Ριζάρη, επί της οδού Τσαμαδού 19.
ΤΑΝΠΥ, στην ακτή Μιαούλη 19.
Ψαρρά, επί της οδού Δημητρίου Γούναρη 14α.
Τέλος, στις σελίδες του προαναφερθέντος Οδηγού, καταγράφονταν μεταξύ των άλλων οι κάτωθι σταθμοί αυτοκινήτων ταξί στον Πειραιά αλλά και στα προάστια / συνοικισμούς πέριξ αυτού:
Διαβάστε σχετικά θέματα:
Κείμενο:
Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων.
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου