ΓΙΑ ΠΕΪΝΙΡΛΙ ΣΤΟΝ ΜΠΑΡΜΠΑ ΣΤΑΥΡΟ

Κάπως περασμένη η ώρα, αλλά το παραδοσιακό εστιατόριο του "Μπάρμπα Σταύρου", στη Δραπετσώνα, "χωμένο" ανάμεσα στην πλατεία Αναλήψεως όπου η ομώνυμη εκκλησία και στην Κοπή, ενδείκνυται για γευστικές αναζητήσεις και εμπειρίες στα όρια του μεσονυκτίου. Στη συμβολή των οδών Ελευθερίου Βενιζέλου (παλαιότερα ονομαζόταν οδός Νικηφόρου Φωκά) και Σωκράτους (παλαιότερη ονομασία οδός Ευβοίας), η επιχείρηση της οικογένειας Σαββουλίδη, εδώ και σχεδόν μισόν αιώνα, συνεχίζει να ζυμώνει και να προσφέρει αυτό που γνωρίζει καλύτερα: πεϊνιρλί και πίτσες με την παραδοσιακή συνταγή ζύμης του παππού Σταύρου Σαββουλιδη, ήτοι του μπάρμπα Σταύρου, όπως επίσης μακαρονάδες και ορισμένα ακόμη πιάτα κρεατικών! 

Η μεγάλη ευρύχωρη σάλα μπορεί να χαρακτηρίζεται από πολλούς ως ρετρό ή old school παραπέμποντας στις αρχές της δεκαετίας του 1970, τότε που ξεκίνησε να λειτουργεί το εστιατόριο, πλην όμως είναι αυθεντική, άνετη και καθαρή. 

Σε περίοπτη θέση δεσπόζει η κορνιζωμένη φωτογραφία του μπάρμπα Σταύρου Σαββουλίδη και της συζύγου του, με καταγωγή από την Τραπεζούντα της Μικράς Ασίας (Πόντου) στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, ο οποίος στην προσφυγική Δραπετσώνα των δύσκολων μεταπολεμικών / μετακατοχικών χρόνων της δεκαετίας του 1950 πωλούσε στις συνοικίες του Πειραιώς ζυμωτό ψωμί ως πλανόδιος, χρησιμοποιώντας ένα κάρο, για να βγάλει τα προς το ζην. 

Άμεση εξυπηρέτηση, παραγγελία, για ορεκτικό μια γευστικότατη τυροκαυτερή που δικαιολογούσε πλήρως την ονομασία της και βουρ για το κυρίως πιάτο, πεϊνιρλί με τυρί κασέρι, αλλαντικό, ντομάτα, πιπεριά, αυγό και τις απαραίτητες κουταλιές φρέσκου βουτύρου ως "κερασάκι στην τούρτα"! 

Η χειροποίητη ζύμη του πεϊνιρλί, με μαγιά και με προζύμι, αφράτη και πεντανόστιμη, δικαιολογεί στο έπακρο τη φήμη της παλιάς καλής συνταγής του παππού, που πέρασε πρώτα στον υιό και ύστερα στον εγγονό, διατηρώντας την οικογενειακή παράδοση και την γεύση μέχρι τις μέρες μας. 

Για "σβήσιμο" μια σπέσιαλ πίτσα, συν τοις άλλοις με σουτζούκι, με μια ζύμη ανάλογα ελαφριά του πεϊνιρλί, το οποίο αποτελεί άλλωστε το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού, ωθώντας πολλούς πελάτες να ταξιδεύουν από διάφορες γωνιές των Αθηνών για να το γευτούν. 

Επίλογος με λίγο περπάτημα για την χώνεψη στα στενά της Δραπετσώνας, μιας εκ των ελαχίστων συνοικιών του παλαιού Πειραιά που συνεχίζει να διατηρεί ορισμένες από τις συνταγές και γευστικές παραδόσεις που έφεραν μαζί τους, πριν από έναν ολόκληρο αιώνα, οι εξ Ανατολής κατατρεγμένοι πρόσφυγες μετά την Καταστροφή του '22 και την ανταλλαγή των πληθυσμών (λ.χ. κεμπάπ όπως του Κοσμίδη ("Ροδόπολις") στην Ανάσταση ή του Πολύβιου πλησίον του παλαιού Σιδηροδρομικού Σταθμού Λαρίσης, κουτούκια και ταβέρνες όπως του Γρηγόρη Κατσόγιαννου, τον περιβόητο χαλβά Δραπετσώνας των Κοσμίδη - Γαβρίλη κ.ο.κ.). 

Κείμενο:

Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων.

Φωτογραφίες: 

• Όλες οι σύγχρονες φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο και διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας.
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.