Αρχές του έτους 1967, λίγες εβδομάδες πριν τον ερχομό του "γύψου" της Δικτατορίας, ο δημοσιογράφος Νάσος Γεωργακάλος έγραφε για την μετάλλαξη του Περάματος το οποίο χαρακτήριζε ως "αγνώριστο"!
Μέχρι και πριν από λίγα χρόνια, το Πέραμα ήταν γνωστό τους Πειραιώτες ως μια ήσυχη παραλιακή τοποθεσία όπου έκαναν τον περίπατό τους λαθραία ερωτικά ζευγαράκια. Υπήρχαν ελάχιστα λαϊκά μαγαζιά, τα οποία διέθεταν στους λαθραίους νεαρούς "λουκουμάκια" και στους "νόμιμους" χταπόδι, φρέσκο ψάρι και γραμμόφωνο με χωνί για να έρχονται γρήγορα στα κέφια. Το Πέραμα ήταν επίσης γνωστό για τις συχνές συμπλοκές μεταξύ οικοπεδοφάγων και τις αλλεπάλληλες εξορμήσεις της Χωροφυλακής για να εμποδίσει το στήσιμο κάποιας έτοιμης παράγκας τις νυχτερινές ώρες.
Το Πέραμα του δευτέρου μισού της δεκαετίας του 1960 δε θύμιζε τίποτε από το παρελθόν του. Είχε μετατραπεί σε ναυπηγική και επισκευαστική βάση, με δικό του κόσμο, δικό του μοτίβο, ανεξάρτητο τρόπο δουλειάς και με εμφάνιση σουρεαλιστική. Πέντε χιλιόμετρα μετά τη Δραπετσώνα ξεκινούσαν τα σύνορα του Περάματος, με τις δυο περιοχές να διατηρούν ένα εντελώς ξεχωριστό "χρώμα" παρά την εγγύτητά τους. Ενώ λοιπόν η πρώτη περιοχή - η Δραπετσώνα - παρουσίαζε την όψη μιας απομακρυσμένης συνοικίας, το Πέραμα διέθετε ένα μωσαϊκό ζωντανών εκδηλώσεων και εικόνων, μοιάζοντας λίγο με το Χονγκ Κονγκ, διαθέτοντας πολύ ρωμέϊκη μαγκιά και μυρωδιές βαπορίλας, πετρελαίου και ψαρίλας. Στο Πέραμα εκείνων των καιρών λοιπόν θα συναντούσε κανείς σύγχρονα καταστήματα αλλά και παλιατζίδικα, κοσμικά κέντρα, "οικογενειακές" χασαποταβέρνες, ραδιόφωνα, τζουκ μποξ αλλά και λατέρνες, χωροφύλακες και ναύτες, καθαρούς ανθρώπους και μουτζούρηδες. Κοντά σε αυτά υπήρχαν σε μάντρες και σε δρόμους, σκελετοί ξύλινων και σιδερένιων σκαφών και αναποδογυρισμένες βάρκες. Από τις ταράτσες των χαμηλών σπιτιών υψώνονταν φουγάρα και κατάρτια και στην είσοδο ενός παραλιακού κουρείου - μοναδική εικόνα - προέβαλε η πλώρη ενός μικρού φορτηγού το οποίο έχει τραβηχτεί από τη θάλασσα στη ξηρά και επισκευαζόταν από τους τεχνίτες ενός ιδιωτικού μηχανουργείου που βρισκόταν δίπλα στο κουρείο.
Η δραστηριότητα του Περάματος είχε γίνει διεθνώς γνωστή καθώς στα ναυπηγεία και στα επισκευαστήρια χτίζονταν καράβια που είχαν προκαλέσει κατάπληξη και στους ξένους ειδικούς. Και αυτό διότι τα βασικά εργαλεία ήταν τα χέρια, καθώς τα περισσότερα ναυπηγεία δεν διέθεταν σύγχρονα μηχανικά μέσα και εργάζονταν κυρίως με πρωτόγονα παραδοσιακά συστήματα. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως δεν υπήρχαν ναυπηγικές "εσχάρες" και δεξαμενές, το κάθε σκάφος ναυπηγείτο στα βοτσαλάκια και κατόπιν έπεφτε στη θάλασσα, τσουλώντας πάνω σε σανίδια. Με παρόμοιο τρόπο τραβιόταν στη ξηρά για να επισκευαστεί: ένα μεγάλο μαδέρι τοποθετείτο στην ακροθαλασσιά, δυο συρματόσχοινα δένονταν στην πλώρη του και με ένα βαρούλκο το πλοίο σιγά - σιγά έβγαινε από τα νερά του γα να στηριχθεί με πλαϊνά σανίδια και να πέσει πάνω η μαστοράντζα, ξηλώνοντας λαμαρίνες, βαρώντας ματσακόνι, καίγοντας με το οξυγόνο και τέλος βάφοντας σιγοτραγουδώντας.
Το καρνάγιο (ναυπηγείο) του Ψαρρού ήταν το μοναδικό όσον αφορά την κατασκευή ξύλινων σκαφών. "Πρακτικός" ο ιδιοκτήτης του "έβαζε κάτω" κι αυτά τα Πολυτεχνεία της Αγγλίας έχοντας στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες και πελάτες από το εξωτερικό. Ένα μέλος μάλιστα της γνωστής οικογενείας των Rothschild είχε ταξιδέψει στην Αθήνα για να παραγγείλει ένα κότερο μήκους 8 μέτρων, το οποίο παρέλαβε σε 4 μόλις μήνες, με το όνομα "Σαΐτα". Στο ίδιο καρνάγιο, εκείνες τις ημέρες των αρχών του έτους 1967, ναυπηγούνταν δυο μεγάλα καΐκια και ένα κότερο για λογαριασμό γνωστού εισαγωγέα της Αθήνας, με τη δουλειά να γίνεται με ξύλα από τη Σάμο και βεβαίως υπό τις οδηγίες του πρακτικού ναυπηγού.
Παρόμοιες τελειότητες εμφάνιζαν τα ναυπηγεία που έκτιζαν σιδερένια σκάφη (ρυμουλκά, πορθμεία, αλιευτικά, φορτηγά και επιβατικά), σκαριά τα οποία χαρακτηρίζονταν ως στερεά, γρήγορα, κομψά και άνετα ενώ επιπρόσθετα παραδίδονταν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Χαρακτηριστικά ήταν τα παραδείγματα του ferry boat "Κεφαλληνία", χωρητικότητας 850 κόρων, μεταφορικής ικανότητας 800 επιβατών και 75 οχημάτων το οποίο είχε προκαλέσει τον θαυμασμό των ξένων, το πορθμείο "Αφαία" το οποίο είχε χαρακτηριστεί ως κομψοτέχνημα, όπως επίσης και το "Άγιος Σώστης" το οποίο αγοράστηκε από Ιταλούς επιχειρηματίες αποτελώντας την πρώτη ελληνική εξαγωγή στη γειτονική χώρα. Ιταλοί ήταν μάλιστα και οι εφοπλιστές που παρέλαβαν και το επιβατηγό "Ρέτζιουμ", το οποίο επίσης ναυπηγήθηκε στο Πέραμα. Άλλες παραγγελίες από το εξωτερικό - συγκεκριμένα από το Κουβέιτ - είχαν ανατεθεί σε ναυπηγεία του Περάματος καθώς οι ξένοι είχαν εκτιμήσει τη δουλειά που γινόταν στο Πέραμα και πρόσεχαν το συμφέρον τους καθώς τα σκάφη που κατασκευάζονταν στα ναυπηγεία του Περάματος κόστιζαν περίπου 40% φθηνότερα από τα ξένα ναυπηγεία. Στο μεγάλο αυτό πλεονέκτημα προστίθετο όπως προαναφέραμε και ο σύντομος χρόνος παράδοσης. Με τις ευλογίες της Εκκλησίας λοιπόν, κάθε τόσο, μικρά και μεγάλα σκάφη καθελκύονταν στο Πέραμα και γιαλό - γιαλό έμπαιναν στο Σαρωνικό για το παρθενικό τους ταξίδι. Στο Πέραμα επίσης ετοιμάζονταν και πλοία τύπου "εξπρές" ("ιπτάμενα") τα οποία θα ... πέταγαν από τα καρνάγια για να δρομολογηθούν στη γραμμή του Αργοσαρωνικού.
Αντί επιλόγου ο αρθρογράφος τόνιζε το γεγονός πως στα ως άνω επιτεύγματα δεν είχαν βοηθήσει ξένοι παράγοντες καθώς δεν υπήρχαν δανειακές συμφωνίες και οι επιχειρήσεις συνέχιζαν τις εργασίες τους με τις ίδιες τους δυνάμεις και με τη θετική συμβολή των εργατοτεχνιτών - κάπου 2.000 ανθρώπων οι οποίοι απασχολούνταν σ'όλη την περιοχή - οι οποίοι, αποδείχθηκαν "ατσίδες" όπως τους χαρακτήρισε ο Βασιλιάς, στα εγκαίνια του πολυτελούς επιβατικού "Κένταυρος", ενός σκαριού φτιαγμένου από ελληνικά χέρια, από τα χρυσά χέρια της μαστοράντζας.
Διαβάστε σχετικά θέματα:
Κείμενο - Πηγές:
Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας.
Στοιχεία και πληροφορίες ελήφθησαν από τις κάτωθι πηγές:
- Τύπος Εποχής
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή