Το σιροπιαστό γλυκό που ονομάζεται "γλώσσα της πεθεράς", με την τραγανή σφολιάτα και τη γέμιση με κρέμα ζαχαροπλαστικής ή σαντιγί, φέρεται να συνδέεται άμεσα με ένα μικρό γαλακτοπωλείο / ζαχαροπλαστείο που υπήρχε για χρόνια στην Καστέλλα του Πειραιά.
Όταν κατά το τέλος του θέρους του έτους 2011 φωτογράφιζα τον ομολογουμένως πολύ ευγενικό τελευταίο ιδιοκτήτη του μικρού ζαχαροπλαστείου / γαλακτοπωλείου καφενείου "Κισσός" στην οδό Ναυάρχου Βότση 1, στην Καστέλλα του Πειραιά, καθισμένο σε ένα τραπεζάκι στο μικρό πεζοδρόμιο του κατηφορικού δρόμου, με την χαρακτηριστική επιγραφή "Γλώσσα της Πεθεράς - Σπεσιαλιτέ" να κυριαρχεί πάνω από την γυάλινη είσοδο του καταστήματος, δε φανταζόμουν ότι μερικά χρόνια αργότερα θα έγραφα ένα αφιέρωμα στο παρόν ιστολόγιο σχετικά με τη "γλώσσα της πεθεράς" και το μικρό αυτό κατάστημα το οποίο έχει πλέον κλείσει.
Οι παλαιότεροι Πειραιώτες και δη κυρίως Καστελλιώτες λοιπόν ενθυμούνται ακόμα τον Ευάγγελο Τσιγδινό, ιδιοκτήτη του εν λόγω γωνιακού γαλακτοπωλείου / ζαχαροπλαστείου στην αρχή της κατηφορική οδού Ναυάρχου Βότση, από τη δεκαετία του 1950, ο οποίος φέρεται ως ο εμπνευστής και πρώτος δημιουργός της "γλώσσας της πεθεράς" δίχως όμως ουδέποτε να μπορέσει να κατοχυρώσει επίσημα την εν λόγω συνταγή και την ονομασία του. Μάλιστα, σύμφωνα με μαρτυρίες συγγενικών προσώπων του Ευάγγελου Τσιγδινού, ο ίδιος είχε επιλέξει αυτή την ονομασία για το γλύκισμα το οποίο επινόησε αναφερόμενος στην δική του πεθερά, θέλοντας να τονίσει πόσο γλυκιά ήταν, σε αντίθεση με τις περισσότερες πεθερές (οι οποίες θεωρούνταν κακές). Οι "γλώσσες της πεθεράς" που παράγονταν καθημερινά στο μικρό αυτό ζαχαροπλαστείο της Καστέλλας το έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλές με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να συρρέει εκεί μόνο για να αγοράσει και να γευτεί το συγκεκριμένο γλύκισμα. Όπως ήταν βέβαια αναμενόμενο, και άλλα ζαχαροπλαστεία του Πειραιά (και όχι μόνον) ξεκίνησαν επίσης να παρασκευάζουν το ίδιο γλυκό, με παραπλήσια συνταγή (λ.χ. ένα ζαχαροπλαστείο το οποίο επίσης παρασκεύαζε "γλώσσες της πεθεράς" υπήρξε ο "Παπαγάλος" στην συνοικία της (νέας) Καλλιπόλεως).
Επανερχόμενοι στο μικρό - κλειστό πλέον σήμερα - ζαχαροπλαστείο / γαλακτοπωλείο της οδού Ναυάρχου Βότση, αξίζει να αναφέρουμε πως μετά τον θάνατο του Ευάγγελου Τσιγδινού, την επιχείρηση ανέλαβε ο υιός του, για να πωληθεί αργότερα σε άλλους ιδιοκτήτες.
Ακολούθως, δείτε μια τις τελευταίες φωτογραφίες του ζαχαροπλαστείου προ του κλεισίματός του. Στα αριστερά η πινακίδα που ανέφερε "Σπεσιαλιτέ - Η Γλώσσα της Πεθεράς" ενώ χαρακτηριστικές ήταν οι ρετρό αναφορές στην τζαμαρία: "Παγωτά - Βούτυρο - Γάλα - Γιαούρτι".
Επανερχόμενοι στο μικρό - κλειστό πλέον σήμερα - ζαχαροπλαστείο / γαλακτοπωλείο της οδού Ναυάρχου Βότση, αξίζει να αναφέρουμε πως μετά τον θάνατο του Ευάγγελου Τσιγδινού, την επιχείρηση ανέλαβε ο υιός του, για να πωληθεί αργότερα σε άλλους ιδιοκτήτες.
Ακολούθως, δείτε μια τις τελευταίες φωτογραφίες του ζαχαροπλαστείου προ του κλεισίματός του. Στα αριστερά η πινακίδα που ανέφερε "Σπεσιαλιτέ - Η Γλώσσα της Πεθεράς" ενώ χαρακτηριστικές ήταν οι ρετρό αναφορές στην τζαμαρία: "Παγωτά - Βούτυρο - Γάλα - Γιαούρτι".
Η όψη του κλειστού και ανεκμετάλλευτου ισογείου καταστήματος όπως καταγράφηκε φωτογραφικά κατά το έτος 2017. Όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει, στη τζαμαρία ακόμα αχνοφαίνεται η αναφορά στην "γλώσσα της πεθεράς" ως "σπεσιαλιτέ":
Η μικρή πλατεία που σχηματίζεται απέναντι ακριβώς από το ζαχαροπλαστείο κάποτε φιλοξενούσε τα τραπεζοκαθίσματα του μικρού ζαχαροπλαστείου τα οποία υποδέχονταν κόσμο που ερχόταν από κοντινά ή και πιο μακρινά σημεία για να φάει "γλώσσα της πεθεράς" αλλά και άλλα γλυκά. Όπως ήταν φυσικό, οι επισκέπτες του παρακείμενου κινηματογράφου "Καστέλλα" (επίσης έχει κλείσει) επισκέπτονταν μετά το τέλος των παραστάσεων το ζαχαροπλαστείο του Τσιγδινού με αποτέλεσμα να δημιουργούνται μεγάλες ουρές και αναμονή για ένα γλυκό.
Αποχαιρετούμε λοιπόν άλλο ένα σημείο αναφοράς για τους Πειραιώτες των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, μιας εποχής κατά την οποία, σύμφωνα με μαρτυρίες, στην ευρύτερη περιοχή της Καστέλλας, κυριαρχούσαν τα ζαχαροπλαστεία του Τσιγδινού, του Τσαμπούλα επί της λεωφόρου Φαλήρου (νυν Βασιλέως Παύλου ή Αλέξανδρου Παπαναστασίου) και βεβαίως του Αλεβιζάκη (στην οδό Τζαβέλλα, προς το νέο Φάληρο).
Διαβάστε σχετικά θέματα:
Κείμενο - Πηγές:
Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων.
Φωτογραφίες:
- Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
ΤΙ ΜΑΣ ΘΥΜΗΣΕΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΤΩΡΑ ΠΟΙΑ ΔΕΝ ΦΤΙΑΝΩΝΤΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΟΥΤΕ Ο ΜΑΧΑΡΑΓΙΑΣ ΤΟ ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑΓΑΛΟΥ ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΝΩ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΩΡΑΙΟΣ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΑΡΘΡΟ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορειτε να περιγραψετς τι γλυκο ηταν ο μαχαραγιας;
ΔιαγραφήΠΟΛΥ. ΩΡΑΙΟ ΑΡΘΡΟ .ΚΑΙ ΑΡΚΕΤΑ. ΑΚΡΙΒΕΣ. ΕΚΤΟΣ. ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕΝ. ΥΠΗΡΧΕ .ΑΛΛΟΣ ΓΙΟΣ .ΕΚΤΟΣ .ΑΠΟ .ΜΕΝΑ .ΜΟΥ. ΞΥΠΝΗΣΕΣ .ΜΕΓΑΛΕΣ .ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΝΔΡΕΑΣ .ΤΣΙΓΔΙΝΟΣ
Αυτη την συνταγη ομως Ποιος θα μας την πει...το μνημονευουμε αυτο το γλυκο συνεχεια αλλα τι μπορουνε να κανουμε...μακαρι να βρισκαμε αυτη την συνταγη την μοναδικη
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον αφορά τον παπαγαλο, η κυρα αγαπη, ετσι λεγανε την κυρια που το είχε, έφτιαχνε ενα ξεροψημενο φυλλο ενω η γέμιση ηταν κρεμα ζαχαριπλαστικης
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου βρισκόταν το ζαχαροπλαστείο Παπαγάλος;
ΔιαγραφήΈΨΑΧΝΑ ΝΑ ΒΡΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗ Σ'ΕΣΑΣ ΒΡΗΚΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΝΟΣΤΙΜΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΠΕΘΕΡΑΣ.Ο ΓΛΥΚΟΣ ΜΟΥ ΠΑΠΠΟΥΛΗΣ ΜΕ ΤΟ ΤΑΞΙ ΤΟΥ ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΕΛΛΑ ΒΟΛΤΑ ΣΠΟ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΛΥΚΟ,ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΒΓΑΖΑΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ.ΑΥΤΗ Η ΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΗΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΕ ΓΥΡΙΣΕ 44 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ.ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΝΕ..ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΜΕ ΚΑΝΑΤΕ ΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΘΩ!ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοσχατιώτης όντας και έχοντας περάσει τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια ανάμεσα Νέο Φάληρο και Πειραιά, Θυμάμαι με συγκίνηση την περιοχή του "17"! Ευχαριστώ που με βοηθήσατε να ξαναφέρω στη μνήμη μου το ζαχαροπλαστείο Αλεβιζάκη με τα ασυναγώνιστα "κορνέ"! Σας συγχαίρω επίσης για όλα τε εμπεριστατωμένα blog σας
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά μακάρι να βρισκόταν η συνταγή.Εχω γυρίσει όλα τα ζαχαροπλαστεία,δεν ξαναβρήκα τέτοια γλώσσα.Δεν την ετρωγα και από τη μέρα που έφαγα από εκεί μου έμεινε αξέχαστη
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σε όλους!!! ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!!!! Χαίρομαι που γεύτηκα αρκετές φορές αυτο το μοναδικό γλυκό!!! Θα συμφωνήσω με τον πιο πάνω, τέτοια γλώσσα της πεθεράς δεν έχω ξαναφάει!!! Κρίμα που η συνταγή δεν συνεχίστηκε.... Με θλίβει που χάνονται τέτοιες αξίες....!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή