Μια από τις ωραιοτέρας και μαγευτικωτέρας συνοικίας του Πειραιώς είναι και η Καστέλλα. Η συνοικία αυτή θεωρείται ως αριστοκρατικωτέρα, άρχεται δε από της ανατολικής πλευράς της πλατείας Αλεξάνδρας, εκτείνεται κατά μήκος της οδού Φαλήρου και τελειώνει πλησίον περίπου της στροφής του τραμ της οδού Τζαβέλλα.
Τα περικαλλίστερα σπίτια κοσμούν την συνοικίαν ταύτην. Επαύλεις αρκεταί είναι εις τον περιλάλητον όρμον του Κουμουνδούρου, όπου και το Σερβικόν προξενείον και η Έπαυλις του κ. Οριγώνη ένθα διέμενε κατά την διάρκειαν του ευρωπαϊκού πολέμου μετά τας σερβικάς ήττας ο αείμνηστος Βασιλεύς των Σέρβων Πέτρος, προδίδουσαι εξαιρετικόν κάλλος εις την Πειραϊκήν ταύτην περιφέρειαν. Ο αείμνηστος Βασιλεύς Πέτρος, τον οποίον ανεφέραμεν, ήτο καταμαγευμένος από την αυτόθι διαμονήν του. Οι πρωινοί διαβάται της Καστέλλας τον έβλεπαν να κάμνη τον περίπατόν του πότε εις το άλσος και πότε εις τις θαυμάσιες ακρογιαλιές του όρμου.
Η Καστέλλα έχει και εκείνη την θρυλικήν ιστορίαν της. Από τους βράχους της έχουν ριχθή, όπως ενθυμούνται οι παλαιότεροι συμπολίται, αρκετοί νέοι και νέαι εις την θάλασσαν δια να τερματίσουν μιαν ζωήν ανιαράν και ανυπόφορον δι'αυτούς, ατυχήσαντες εις το ερωτικόν των στάδιον.
Όπως η Ακρόπολις έχει να επιδείξη τον ωραίον θρύλον της αυτοκτονίας της Μαίρης και του Μιμήκου, έτσι και η Καστέλλα έχει να επιδείξη τον θρύλον μιας αυτοκτονίας, η οποία βαθύτατα άλλοτε μας είχε συγκινήσει. Πρόκειται περί μιας ωραίας και σεμνής κόρης, η οποία ήτο κατά το 1913 περίπου διδασκάλισσα - η Αντιγόνη - και η οποία μιαν ανοιξιάτικην αυγήν ερρίφθη από τους βράχους εκεί εις την Καστέλλαν και ακριβώς πλησίον της μεγαλοπρεπούς επαύλεως Ζαχαρία δια να εύρη τον θάνατον.
Η αισθηματική κόρη, η οποία είχεν αγαπήσει με όλην της την ψυχή, ευρέθη αργότερον διαμελισμένη φρικωδώς. Το συμβάν τούτο είχεν εμποιήσει τοιαύτην συγκίνησιν τότε, ώστε οι παλαιότεροι Πειραιώται το ενθυμούνται με συγκίνησιν εισέτι. Δεν είναι όμως μόνον αυτός ο θρύλος ο οποίος συνδέεται με την ιστορίαν της ωραιοτέρας μας συνοικίας. Πολλές φορές έφθασαν έως εκεί τα κουρασμένα βήματα των απηλπισμένων εραστών, των απογοητευμένων βιοπαλαιστών, των αδικημένων από την ζωήν συνανθρώπων μας δια να εύρουν εις τας ακτάς της την γαλήνην του θανάτου. Τας τελευταίας των στιγμάς εμοιρολόγησεν η θάλασσα που σπάει στις ώμορφες ακρογιαλιές της.
Η Καστέλλα είναι συνδεδεμένη με την νοσταλγικήν εποχήν του ρωμαντισμού, με την εποχήν εκείνην κατά την οποίαν τα ευγενέστερα αισθήματα επικρατούν στην ψυχή μας. Μια ώμορφη αυγή, ένα ωραίο δειλινό, μια φεγγαρόλουστη βραδυά στην Καστέλλα ήτανε άλλοτε απαραίτητα για να αισθανθούν οι Πειραιώτες την ωμορφιά της ζωής. Μερικοί κατεβαίνουν στον Πειραιά για να περάσουν μερικές στιγμές εκεί. Και έτσι, όταν αργά τα βράδυα φθάσετε εως εκεί, αντικρύζετε γνωστούς ποιητάς που ζητούν την έμπνευσιν και περνούν δίπλα σας.
Αλλά και σήμερον η Καστέλλα είναι ο περίπατος της αναψυχής των εκλεκτών. Αργά το βράδυ, πολλοί είναι εκείνοι που παίρνουν τον δρόμον προς την ωραίαν συνοικίαν για να απολαύσουν ολίγην ησυχία, ωμορφιάν και καθαρόν αέρα. Όταν μάλιστα το φεγγάρι ασημώνη την θάλασσαν, το μεγαλείον της Καστέλλας είναι άφθαστον.
Το αδιάκριτον βλέμμα των αραιών περιπατητών συλλαμβάνει πολλές φορές ερωτικά ζευγαράκια που σιγομιλούν, που έχουν αφεθή στην ερωτική τους μυσταγωγία κάτω στην ακρογυαλιά. Τα ειδύλλια του Θεοκρίτου ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια σας, η ψυχή σας γεμίζει από χαράν, νοιώθετε τον εαυτό σας ελαφρύ σαν πούπουλο και σιγανοτραγουδάτε ένα παληό λησμονημένο ερωτικό τραγούδι που σας φέρνει στο μυαλό σας αισθηματικές αναμνήσεις.
Έτσι δεν μπορούσε παρά εκεί να γίνωνται και τα μπαίν μίξτ. Ωραίες Πειραιωτοπούλες, νεαροί δένδηδες, συμπολίται του "καλού κόσμου", παίρνουν στο νησάκι του Κουμουνδούρου το λουτρό τους μαζύ κάθε πρωί. Ένα σωρό από καλλίγραμμα σωματάκια, από ώμορφα προσωπάκια, αγκαλιάζουν τη θάλασσα, παίζουν μαζύ της και απολαμβάνουν τη χαρά της ζωής. Χίλια παιγνίδια και ένα γέλιο ασημένιο, ένα γέλιο που ξεχύνεται στην ατμόσφαιρα, ακούγεται εκεί κάτω.
Αι Σειρήνες τραγουδούν, γελούν, παίζουν, χορταίνουν την θάλασσαν, ποτίζουν το κορμί των με την δροσιάν, γεμίζουν το σωματάκι των με τα χάδια της και την ψυχήν των από ευφροσύνην. Χίλιοι διάβολοι της Κολάσεως είναι το νησάκι του Κουμουνδούρου για το μάτι σας: Αναστενάζετε, αναστενάζετε, φουσκώνετε και στο τέλος τρέπεσθε εις άτακτον φυγήν.
- "Πίσω μου σ'έχω Σατανά"
Στο νησάκι του Κουμουνδούρου νομίζει κανείς ότι βγαίνουν οι νεράιδες και στήνουν κάποιο βάκχικο χορό. Όλα αυτά, ακόμη και τα μπαιν μιξτ, είναι τα θέλγητρα που δίνουν στην Καστέλλα ακαταμάχητη γοητεία και στους Πειραιώτες το δικαίωμα να υπερηφανεύονται όταν ακούσουν τους ξένους να ομιλούν με θαυμασμόν δια την Πειραϊκήν ταύτην συνοικίαν.
Χρήστος Λεβάντας
Ομορφο κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφή