ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ [UN MUNDO RARO]

Από τις περιπτώσεις εκείνες που πέραν της μουσικής και των στίχων, με εκφράζει τόσο ο τίτλος του τραγουδιού, όσο και το όνομα του συγκροτήματος αλλά και η ονομασία του album. 

La Fuga (Η Φυγή) λοιπόν, ένα ροκ συγκρότημα από τον βορρά της Ισπανίας (Cantabria), το οποίο έχω ξαναπαρουσιάσει μέσα από το ιστολόγιό μου (βλέπε σχετικό post εδώ), τραγουδάει για έναν "Περίεργο Κόσμο" (Un Mundo Raro) μέσα από το album "Asuntos Pendientes", ήτοι "Εκκρεμείς Υποθέσεις". 

Η θάλασσα είναι μαύρη πια όπως το βερνίκι των παπουτσιών σου, 

μαύρα είναι τα ψέματά σου, ξέρεις για τι πράγμα μιλάω.

Σήμερα έχασε τον πόλεμο το λουλούδι με αντίπαλο την άσφαλτο,

από που μπορώ να διαφύγω από αυτόν τον παράξενο κόσμο;

Έχω συνηθίσει να τρώω ακούγοντας πυροβολισμούς,

κακές ειδήσεις, ένα καλό τηλε-δελτίο, 

Άνθρωποι εναντίον ανθρώπων, τι εύκολο που είναι να χυθεί αίμα,

από που μπορώ να διαφύγω από αυτόν τον παράξενο κόσμο; 

Από τους δρόμους της χαράς δεν περνά κανείς, κανείς κοιτά.

Ακούω στο ραδιόφωνο εκατό χιλιάδες τραγούδια και όλα μοιάζουν ίδια

Ποιος θα μου φτιάξει τη μέρα;

Θα ζήσω μακριά από την άσφαλτο, μακριά από το δέρμα σου.

Ευτυχώς τα όνειρα παραμένουν δωρεάν.

Αυτή τη φορά έκανα τη βαλίτσα για να μη γυρίσω.

Θα ανέβω στα βουνά, θα με δεις στο πιο ψηλό, και εκεί θα μείνω.

Τα βλέπεις στην τηλεόραση, "σκοτώνονται" οι σημαίες, 

καμία δεν μου αρέσει, όλες είναι απαίσιες,

κερδίζουν πάντοτε οι ίδιοι, αυτοί που γεμίζουν τις τσέπες.

Όλος αυτός ο θόρυβος δεν καταλαβαίνει γιατί εγώ τραγουδώ. 

Από τους δρόμους της χαράς δεν περνά κανείς, κανείς κοιτά.

Ακούω στο ραδιόφωνο εκατό χιλιάδες τραγούδια και όλα μοιάζουν ίδια

Ποιος θα μου φτιάξει τη μέρα;

Θα ζήσω μακριά από την άσφαλτο, μακριά από το δέρμα σου.

Ευτυχώς τα όνειρα παραμένουν δωρεάν.

Αυτή τη φορά έκανα τη βαλίτσα για να μη γυρίσω.

Θα ανέβω στα βουνά, θα με δεις στο πιο ψηλό, και εκεί θα μείνω.

Θα ζήσω μακριά από την άσφαλτο, μακριά από το δέρμα σου.

Ευτυχώς τα όνειρα παραμένουν δωρεάν.

Αυτή τη φορά έκανα τη βαλίτσα για να μη γυρίσω.

Αποφώνηση:

Όταν κάνεις κάτι επειδή σε γεμίζει, για μη εμπορικούς σκοπούς, "τρέφεσαι" από τη χαρά της δημιουργίας και εν μέρει από τη χαρά της αναγνώρισης. Δε θα ήθελα να επεκταθώ ή να παραθέσω σχόλια, παρατηρήσεις, μηνύματα κ.α. που έχουν να κάνουν με τα κείμενά μου ή τις φωτογραφίες μου. Δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτε και σε κανέναν. Ότι γράφω, ότι φωτογραφίζω, αρέσει κατ'αρχήν σε εμένα τον ίδιο και γεμίζει δημιουργικά τον δικό μου χρόνο. Το ότι αρέσει και σε άλλους, απλά με χαροποιεί διότι σημαίνει πως "μοιράζομαι" ίδιες ή παρόμοιες σκέψεις, απόψεις, προβληματισμούς και με άλλους συνανθρώπους μας.

Όταν ξεκίνησα με το παρόν ιστολόγιο (blog), το 2009, καταπιάστηκα σε μεγάλο βαθμό με θέματα που συνέδεαν τις σκέψεις μου με την Ελλάδα ή/και με την πόλη του Πειραιά. Θυμάμαι τότε πως "παρακολουθούσαν" τις αναρτήσεις μου άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού και αυτό με ικανοποιούσε. Σήμερα το blog μου "χτυπάει" σταθερά 300-400 θεάσεις ημερησίως,  παρόλο που δεν "ποστάρω" καθημερινά. Άρθρα - μικρές έρευνες όπως λ.χ. για την Γούβα του Βάβουλα, για το Μνήμα του Γάλλου, για τους Πύργους του Πειραιά, για το Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιά (ΝΝΠ) κλπ αλλά και άλλα κείμενα ή/και "προσωπικές" αναρτήσεις διαβάζονται καθημερινά, αναδημοσιεύονται σε άλλα blogs, ιστοσελίδες, forums κλπ. Οι νέοι followers αυξάνουν και πληθαίνουν, αργά και σταθερά. 

Όλα βαίνουν λοιπόν καλώς θα σπεύσει κάποιος να συμπεράνει. Κι όμως, ΟΧΙ. 

Διότι όταν κάτι που κάνεις επειδή σε "γεμίζει", παύει να σε "γεμίζει" και να σε "ικανοποιεί", αναγκάζεσαι να το σταματήσεις. Τον τελευταίο καιρό, για πολλοστή φορά, γίνομαι αντικείμενο αντιγραφής και παράνομης εκμετάλλευσης. Εμφανέστατα η έλλειψη πρωτοτυπίας και αυθεντικότητας αποτελεί τροχοπέδη για πολλούς ανθρώπους που επιθυμούν την ανάδειξή τους μέσω του διαδικτύου, του blogging, των social media κλπ. Θυμίζω πως μόλις πέρυσι το Σεπτέμβρη "αναγκαζόμουν" να θίξω για άλλη μια φορά αυτό το θέμα (βλέπε σχετικό post εδώ).

Το project "Πειραιάς: Τότε και Σήμερα" παραδείγματος χάρη, είναι αυθεντικό και πρωτότυπο. Η αντιγραφή δεν είναι κολακεία, ούτε έπαινος, το δηλώνω δημοσίως ως απάντηση σε αυτούς που πιστεύουν κάτι τέτοιο. Η αντιγραφή αποτελεί έναν από τους χείριστους τρόπους εκδήλωσης μιας τεράστιας έλλειψης σεβασμού. Κουράστηκα να βλέπω τις φωτογραφίες μου δημοσιευμένες άνευ αδείας. Κουράστηκα να βλέπω κείμενα ή φωτογραφίες δημοσιευμένες σε περιοδικά και ΜΜΕ άνευ αναφοράς πηγής προέλευσης, το οποίο είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν. Κουράστηκα να φωτογραφίζω την πόλη του Πειραιά και βασιζόμενοι στις δικές μου λήψεις, κάποιοι άλλοι να προσπαθούν να αναπαράγουν ίδια αποτελέσματα. 

Τι να πρωτοθυμηθώ από τα πρόσφατα κρούσματα, δίχως να χρειαστεί να ανατρέξω στο παρελθόν; Μήπως το περιοδικό του Ναυτικού Μουσείου Πειραιά "Περίπλους";

Φωτογραφία από το Αρχείο του κ. Δ.Μπούκη

Τι να την κάνω την "ειλικρινή συγγνώμη για την αθέλητη παρατυπία";
Ούτε εγώ είμαι "επαγγελματίας δημοσιογράφος", αλλά σε κάθε κείμενό μου, όπου και όποτε δημοσιεύω φωτογραφία που ΔΕΝ μου ανήκει, αναφέρω έστω την πηγή προέλευσης.
Εδώ η φωτογραφία όπως εκτίθεται στη φωτογραφική μου σελίδα στο Flickr.com

Επικοινωνία με το περιοδικό "Περίπλους Ναυτικής Ιστορίας"

Τις προάλλες σε υποκατηγορία forum της γνωστής ιστοσελίδας skyscrapercity.com εμφανίστηκε "αλλοιωμένη" νυχτερινή λήψη της πλατείας Οδησσού (με ημερομηνία λήψης μόλις στις 13.01.2012!!!!) την οποία ούτε εγώ, ως νόμιμος κάτοχος, έχω ακόμη προλάβει να "ποστάρω" στο ιστολόγιο μου. Μας πρόλαβε άλλος. Η δε φωτογραφία είχε ήδη αναδημοσιευτεί σε τουλάχιστον άλλες δυο πηγές, οι οποίες είχαν λάβει και "σχετική άδεια" από τον άνευ αδείας χρήστη της φωτογραφίας. Το "γελοίον του πράγματος" σε αποθεωτική μορφή.

Όπως πάντα βέβαια, είχα δίκιο για τις διαμαρτυρίες μου, "αλλά ο τόνος μου έπρεπε να είναι πιο όμορφος και πολιτισμένος"...
Μάλιστα...

Επικοινωνία με κ. Alexandri μέσω Pireorama

Τελευταίο κρούσμα, το blog του Μητροπολιτικού Ναού Αγίας Τριάδας Πειραιώς.
Θαυμάστε φωτογραφία, εξόχως crop-αρισμένη με καμία αναφορά στη πηγή.
Report στη Google και ... ο θεός βοηθός.
Εδώ η φωτογραφία όπως εκτίθεται στη φωτογραφική μου σελίδα στο Flickr.com

Και αυτές είναι μερικές μονάχα από τις περιπτώσεις παράνομης χρήσης - αναδημοσίευσης φωτογραφιών. Σίγουρα υπάρχουν άλλες τόσες που δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου. Ευτυχώς δε, κάποιοι άνθρωποι νιώθουν τουλάχιστον την "υποχρέωση" να πουν μια "συγγνώμη", κι ας μην την "αισθάνονται". Άλλοι δεν απαντούν ποτέ, απαξιούν. "Σιγά τις φωτογραφίες στην τελική", κάποτε μου έγραψαν. Ε, αφού είναι "σιγά τις φωτογραφίες" ρε μαλάκα, βγάλε δικές σου ή τέλος πάντων μην χρησιμοποιείς δικές μου! Πάντως, υποθέτω πως τόσο εγώ προσωπικά που ΠΑΝΤΟΤΕ αναφέρομαι σε πνευματικά δικαιώματα και δημιουργούς όσο και όλοι όσοι κατά καιρούς μου έχουν ζητήσει άδεια - την οποία ΠΑΝΤΟΤΕ έχω δώσει - πρέπει μάλλον να αισθανόμαστε κορόιδα που ενεργούμε με τέτοιους τρόπους. Εδώ είναι ΕΛΛΑΝΤΑ.

Πρόσφατα κατάργησα φωτογραφική-ιστορική σελίδα για τον Πειραιά που διατηρούσα σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης για δυο λόγους: α. Καταρχήν το μορφωτικό/παιδευτικό επίπεδο και η κουλτούρα του κοινού στο οποίο "στόχευα", δεν προσέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα όσον αφορά τη δημοτικότητα της σελίδας και β. Όλα σχεδόν τα προβαλλόμενα θέματα τύγχαναν μετέπειτα παραποίησης και αντιγραφής από συγκεκριμένη σελίδα στο ίδιο κοινωνικό μέσο, της οποίας ο νεαρός ανορθόγραφος admin αγνοεί τους κανόνες του copyright, της πνευματικής ιδιοκτησίας αλλά και της πρωτοτυπίας/αυθεντικότητας/φαντασίας. Ο ίδιος άνθρωπος διατηρεί ένα "κατ'ευφημισμόν" blog αντιγραφής-επικόλλησης ειδήσεων που αφορούν την πόλη του Πειραιά (θυμίζω εδώ εκ νέου τι εννοούμε με τον όρο blogging στους απανταχού copy-pasters). Όλα τα παραπάνω δε, "βαπτίζονται" από τον εν λόγω "πιτσιρίκο" ως "θεμιτά" υπό τη σκέπη της "αγάπης για την πόλη του Πειραιά".

Ευτυχώς, για κάθε 10-15 τέτοιες αισχρές και προκλητικές περιπτώσεις, υπάρχουν και 1-2 θετικές, πρωτότυπες και αξιόλογες. Για ευνόητους λόγους δε θα ονοματίσω - αν και μπορώ - τις "ένθεν και ένθεν" περιπτώσεις. Άλλωστε όποιος έχει μάτια, βλέπει. Οι υπόλοιποι, ψαράκι, Τρίτη-Πέμπτη-Σάββατο.  

Δε γνωρίζω πότε θα ασχοληθώ ξανά με τη θεματολογία που μου αρέσει και με τον Πειραιά.
Ίσως σε λίγες ημέρες, ίσως σε μερικές εβδομάδες, ίσως και ποτέ. 
Η γνώση και η ποιότητα εμφανέστατα δεν είναι για όλους, παρά μόνο για τους ολίγους. 

Υπάρχουν τουλάχιστον 7 νέα θέματα - σε μορφή draft - στην πλατφόρμα του blogger, τα οποία θέλω πολύ να τα ολοκληρώσω, αλλά επί του παρόντος αδυνατώ.

Νιώθω την υποχρέωση να κάνω αυτή την εξομολόγηση-αποφώνηση για όλους/ες όσοι, εδώ και αρκετούς μήνες έχουν στηρίξει την προσπάθειά μου και τους αρέσει το blog μου ή/και οι φωτογραφίες μου.

Σαφέστατα δεν υπάρχει δικαιοσύνη, ειδικά σε τούτο τον τόπο που πλειοψηφούν οι απαίδευτοι και οι ανήθικοι. Αυτοί θα υφίστανται πάντοτε, όπως και οι "αντιγραφείς" και οι γελοίοι "υποστηρικτές" τους.

Υπάρχουν όμως σταγόνες, πολλές και μικρές, οι οποίες "ξεχειλίζουν" τα ποτήρια. 

Στο επανιδείν

MLP

ΥΓ> Ειδικότερα δε, για όσους/ες ψελλίσουν ή σκεφτούν "στο καλό λοιπόν και να μας γράφεις", να ξέρουν ότι πράγματι τους "γράφω", στα άδυτα των αχαμνών μου...