ΦΩΤΟ-ΣΚΕΨΕΙΣ [2011]

Σπάνια κυκλοφορώ ως συνοδηγός στους δρόμους του Πειραιά και της Αθήνας, αλλά όσες φορές αυτό συμβαίνει, δράττομαι της ευκαιρίας και κοιτώ γύρω μου τις εικόνες που εναλλάσσονται σαν σκηνές, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη ταχύτητα, έξω από το παράθυρο του οχήματος στο οποίο επιβαίνω. 

Όταν περπατώ στους δρόμους, παρέα με τις φωτογραφικές μου μηχανές, έχω την άνεση χρόνου να σταθώ, να "επεξεργαστώ" στο μυαλό μου τη λήψη που επιθυμώ, να αλλάξω γωνία, να γονατίσω, να ανέβω σε κάποιο ύψωμα ή πεζούλι, να επαναλάβω τη λήψη... Από το παράθυρο ενός αυτοκινήτου η κίνηση οφείλει να είναι ακαριαία, χωρίς μεγάλη σκέψη, ψυχρή... Το ταπεινό Samsung Galaxy S δε διαθέτει τους φακούς και τις δυνατότητες των φωτογραφικών μου μηχανών.  Άλλωστε επιμένω πως ένα κινητό τηλέφωνο χρησιμοποιείται κυρίως για τη διενέργεια τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Όποιος θέλει να φωτογραφίσει, αγοράζει φωτογραφική μηχανή. Όποιος θέλει να βιντεοσκοπήσει, αγοράζει μια βιντεοκάμερα κ.ο.κ.

Σήμερα λοιπόν, έτυχε να αποθανατίσω τρεις διαφορετικές εικόνες - σκηνές στην πόλη του Πειραιά, οι οποίες ήδη αναρτήθηκαν σε δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης το οποίο χρησιμοποιώ και οι οποίες μου δημιούργησαν μια σειρά σκέψεων και προβληματισμών τους οποίους θα μοιραστώ μαζί σας.  

Η πρώτη εξ'αυτών διέθετε έναν εκ πρώτης όψεως χιουμοριστικό τόνο. 

Η κεραία του αυτοκινητιστή ομολογουμένως ξεπερνούσε το ύψος του οχήματος τρεις ή τέσσερις φορές. Κλασική ελληνική υπερβολή σκέφτηκα ακαριαία ενώ υπέθεσα πως εκτός από τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, η εν λόγω κεραία εκτελεί και χρέη μετεωρολογικού σταθμού. 

Πέραν της πλάκας βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι προχθές χρειάστηκα μετά από καιρό να επιβιβαστώ σε ένα μισθωμένο όχημα - ταξί. Ομολογουμένως η τελευταία μου εμπειρία, στις αρχές Δεκέμβρη του 2011 υπήρξε τραυματική. Ταξιτζής μου ομιλούσε ακατάπαυστα από τον Πειραιά έως και το κέντρο της Αθήνας (στο ύψος του ξενοδοχείου Hiton) για τις προφητείες του γέροντος Παϊσίου, τις επερχόμενες καταστροφές, τους πολέμους, το "χάραγμα" και τον Αντίχριστο. Όλα αυτά βέβαια έλαβαν χώρα πριν τη σύλληψη του Εφραίμ και τα υπόλοιπα σχετικά "καραγκιοζιλίκια". Η προχθεσινή εμπειρία πάντως του αρειμάνιου καπνιστή-ταξιτζή ο οποίος με μετέφερε, μου προσέφερε μια συζήτηση η οποία περιστράφηκε γύρω από την ολοένα αυξανόμενη εγκληματικότητα, τις διαρρήξεις αυτοκινήτων και διαμερισμάτων, τις ληστείες και τις δολοφονίες, τα μέτρα ασφαλείας και προφύλαξης που μπορεί ο καθένας από εμάς να λάβει, τους "αφαλούς" των θωρακισμένων θυρών ασφαλείας και τους διάφορους τύπους κλειδιών που κυκλοφορούν στο εμπόριο ("μαλακία είναι αυτά, ανοίγουν, μου το έχει πει φίλος που δούλευε στον Μπ....νο" μια από τις θεϊκές ατάκες του φίλου ταξιτζή) αλλά επεκτάθηκε και στα νυκτερινά - κυρίως - κρούσματα ληστειών και βίας ενάντια σε οδηγούς ταξί.

Ο ίδιος άνθρωπος μου ανέφερε χαρακτηριστικά περιστατικά από τις δυο εις βάρος του απόπειρες ληστείας και μου επέδειξε και το μαχαίρι (χαντζάρα για την ακρίβεια) που "κουβαλάει" κάθε βράδυ όταν "βγαίνει για το μεροκάματο". Στην ερώτησή μου "αν θα προλάβει να το χρησιμοποιήσει", μου απάντησε αφοπλιστικά: "το έχω εδώ, ανάμεσα στα σκέλια μου... όσες φάω και όσες αρπάξω... αλλά δε θα με ληστέψουν έτσι απλά". Σε επόμενη από μέρους μου ερώτηση περί της χρήσης προστατευτικού safety-glass αλά Αγγλία μεταξύ οδηγού και επιβατών, ο ίδιος άνθρωπος μου ανέφερε πως "συνάδελφός" του που σε νέο όχημα είχε εγκαταστήσει το σχετικό σύστημα, κατά τον πρώτο έλεγχο ΚΤΕΟ "αναγκάστηκε" να το "ξηλώσει" καθώς δεν προβλέπεται η σχετική χρήση από τους ισχύοντες ελληνικούς νόμους και θεωρείται τρόπον τινά "παράνομο". 

Βεβαίως δε χρειάζεται καμία μαρτυρία, δική μου ή κανενός ταξιτζή για να διαπιστώσει κανείς πως ζούμε σε μια "ζούγκλα". Μονάχα όσοι ζουν σε κάποια "προστατευόμενη" γυάλα εκτός της υπαρκτής πραγματικότητας δύνανται να εθελοτυφλούν. Μια μικρή και απλή απόδειξη των όσο αναφέρω, είναι και η πληρότητα όλων των σχολών πολεμικών τεχνών, από τις πιο απλές ως τις πιο σύνθετες. Ο απλός μέσος πολίτης γνωρίζει πως πρέπει να μάθει να διαφυλάττει τα συμφέροντά του και τη σωματική του ακεραιότητα με κάθε τρόπο. Η ίδια η αστυνομία, παραδέχεται τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας κάθε είδους/τύπου και σιωπηλά συναινεί στην οπλοφορία και οπλοχρησία των πολιτών. Καχυποψία και προκατάληψη κυριεύουν τον απλό πολίτη ο οποίος κατακλύζεται από ένα γενικότερο αίσθημα ανασφάλειας. "Φύλαγε τα ρούχα σου, να'χεις τα μισά". 

Λίγα μέτρα παρακάτω, μας πιάνει "φανάρι".

Το κουρείο Μπαμπούλ βρίσκεται κοντά σχετικά στην παλαιά "Γούβα του Βάβουλα" αλλά δε νομίζω ο Ινδοπακιστανός ιδιοκτήτης του να εννοεί τον "Βάβουλα" ως "Μπαμπούλ". Μάλλον κάτι σε Καμπούλ "φέρνει" η ονομασία του κουρείου με την τρίγλωσση ή τετράγλωσση επιγραφή. 

Το κούρεμα πάντως εκεί στοιχίζει μόλις πέντε ευρώ. 

Πριν από μια δεκαετία και βάλε, κατά τη διάρκεια της πρώτης μου επίσκεψης στο Λονδίνο, μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το γεγονός πως όλα τα συνοικιακά μικρομάγαζα ήταν ινδοπακιστανικά και κινέζικα. Η συζήτηση περί αφομοίωσης των πληθυσμών σε χώρες με νόμους που εφαρμόζονται όπως η Μεγάλη Βρετανία είναι πολύ μεγάλη για να αναλυθεί σε αυτό το post. 

Στην Ελλάδα πάντως, η αθρόα και δίχως έλεγχο μετανάστευση αποτελεί έναν από τους λόγους που το "μπαρμπέρικο" του κυρ-Κώστα έκλεισε και "άνοιξε" το κουρείο "Μπαμπούλ".

Σύμφωνα με τους νόμους της "ελεύθερης" αγοράς, ο "Μπαμπούλ", εφόσον είναι καθ'όλα νόμιμος ως πολίτης και ως επιχείρηση έχει δικαίωμα όχι μονάχα να εργαστεί στη χώρα μας αλλά και να γίνει (με τις ευχές μου) ο νέος "Telis Kikeris". Αλλά οφείλουμε όλοι μας, σκεπτόμενοι μέσα σε αυτά τα πλαίσια, να εξετάσουμε και τις γενικότερες συνθήκες που "επηρέασαν" το "κλείσιμο" των εγχώριων μικρομεσαίων επιχειρήσεων και την "άνθηση" αυτού του νέου τύπου επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Διότι δέχομαι ότι ένα κουρείο όπως το υφιστάμενο, καλύπτει μια ανάγκη, ήτοι τον καλλωπισμό - κούρεμα κάποιων μεταναστών και ίσως κάποιων Ελλήνων που αδυνατούν να πληρώσουν τιμές ελληνικού κουρείου - κομμωτηρίου. Αλλά, ας αναλογιστούμε αρχικά το εξής: είναι όλοι οι πελάτες της εν λόγω επιχείρησης νόμιμα στη χώρα; 

Μόλις προχθές μου ανέφερε φίλος που "κινείται" επαγγελματικά στην περιοχή των Ινδόφυτων (νέα ονομασία των Οινόφυτων), ότι η "σιωπηρή" συμφωνία των κυβερνώντων με τους μεγαλο-επιχειρηματίες έχει "εκδιώξει" όλο το ελληνικό εργατικό δυναμικό (manpower) από τα εργοστάσια στα οποία απασχολούνται πλέον κατά συντριπτικό ποσοστό μόνο ξένοι (εκ των οποίων μεγάλος αριθμός ΔΕΝ ευρίσκονται νόμιμα στη χώρα), με εξαιρετικά χαμηλούς μισθούς και ανύπαρκτη ασφάλιση. Σκεφτείτε λοιπόν, με απλά οικονομικά κριτήρια, πόση μεγάλη ανωμαλία επιφέρει σε ολόκληρο το κοινωνικό/οικονομικό "κύκλωμα" αυτή η κατάσταση.

Προτρέχω και προλαμβάνω όσους σπεύσουν να με κατηγορήσουν ως ρατσιστή, φασίστα, εθνικιστή ή ξενοφοβικό. Επιθυμώ απλά να εφαρμόζονται οι νόμοι εξίσου για όλους και όλοι γνωρίζουμε και συναινούμε στο γεγονός πως στην Ελλάδα δεν εφαρμόζονται. Βέβαια, η "κατάσταση" αυτή έχει "καλλιεργηθεί" σκοπίμως εδώ και δεκαετίες από τους ίδιους τους Έλληνες. Σε παλαιότερες περιόδους οικονομικής άνθησης και ευμάρειας, η εισαγωγή παράνομου εργατικού δυναμικού αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο για το επιδιωκόμενο υπερκέρδος. Τότε, το κοινωνικό-οικονομικό "έγκλημα" που συντελούνταν και οι επιπτώσεις του "φάνταζαν" πολύ μακρινές. Σήμερα, οι επιπτώσεις αυτές είναι εδώ και κτυπούν την πόρτα του καθενός.

Διάβαζα τις προάλλες ένα γελοίο σύνθημα που κοσμεί διάφορους τοίχους της πρωτεύουσας: "Οι παππούδες μας πρόσφυγες. Οι γονείς μας μετανάστες. Εμείς ρατσιστές;" αναρωτιέται ο ανιστόρητος αστικός ρήτωρ. Θα ήταν φρόνιμο και σκόπιμο να μελετήσει τις ιδιαίτερες κοινωνικές, ιστορικές και πολιτικές συνθήκες που οδήγησαν λ.χ. στην "προσφυγιά του '22" τους "παππούδες του", στην "μετανάστευση του 50-60" τους "γονείς του" προτού να καταφεύγει στην αναπαραγωγή τέτοιων λαϊκιστικών και πιασάρικων συνθημάτων. 

Η επόμενη - συνήθης πλέον στα μάτια μας - εικόνα παρατίθεται ως φυσική επέκταση του μη ξενοφοβικού - επαναλαμβάνω - παραπάνω σχολίου. Πλήθος πεζών (λαθρό)μεταναστών αλλά και Ελλήνων, με τροχήλατους αυτοσχέδιους αποθηκευτικούς χώρους ή/και με τρίκυκλα όπως αυτό της φωτογραφίας "παρελαύνουν" καθημερινά ανάμεσά μας. Ειδικότερα μετά τα μεσάνυχτα, το φαινόμενο γίνεται εντονότερο. Όταν επισκέφθηκα το 2008 την Αργεντινή, σχεδόν δέκα χρόνια μετά το "ξέσπασμα" της κρίσης, θυμάμαι την εντύπωση που μου είχαν κάνει οι "cartoneros" (δηλαδή οι συλλέκτες χαρτονιού) στο Buenos Aires, το πλήθος των αστέγων που κοιμόνταν στις πλατείες και στους υπαίθριους χώρους, η πορνεία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης, τα πλήρεις ειδήσεων αστυνομικά δελτία κάθε πρωί στους τηλεοπτικούς δέκτες, οι σειρήνες των περιπολικών και των ασθενοφόρων κάθε βράδυ να διαχέονται ανάμεσα στα πολυώροφα κτίρια-ουρανοξύστες καθώς και οι villas-miseria, δηλαδή οι μικρές άνομες τενεκεδούπολεις που βρίσκονταν στα περίχωρα της αργεντίνικης πρωτεύουσας. Πρόσφατα συγγενικό μου πρόσωπο που κατοικεί στην Αργεντινή μου θύμισε τη διαπίστωσή μου εν έτει 2008. Τότε του είχα πει: "όλα αυτά έρχονται στην Ελλάδα σιγά-σιγά". 

Εντούτοις, πράγματι πλέον εν Ελλάδι, οι ντόπιοι "cartoneros" αποτελούν μέρος της θλιβερής πραγματικότητας, οι άστεγοι και οι πένητες έχουν αυξηθεί δραματικά όπως και η εγκληματικότητα - σε μια χώρα που αριθμεί περίπου όσους κατοίκους αριθμεί η πρωτεύουσα της Αργεντινής - και το μόνο που απομένει είναι η δημιουργία της πρώτης τενεκεδούπολης στα περίχωρα των Αθηνών και να δω "εκδιδόμενες" στην Ερμού μέρα-μεσημέρι. Σχετικά με την τελευταία παρατήρηση, θυμάμαι πως κάποτε ο Γεωργίου είχε δηλώσει πως οι "εκδιδόμενες" γυναίκες αποτελούν σπουδαίο οικονομικό δείκτη και βαρόμετρο της ελληνικής οικονομίας. Μόνο τυχαίο δε μπορεί κανείς να θεωρήσει το γεγονός πως λ.χ. στην παραλιακή λεωφόρο Ποσειδώνος, στο ρεύμα προς Πειραιά, από το ύψος της Γλυφάδας μέχρι το Παλαιό Φάληρο σχεδόν καθημερινά υπάρχει "πιάτσα".

Σημεία των καιρών...