ΦΟΥΡΤΟΥΝΙΑΣΜΕΝΗ ΠΕΙΡΑΪΚΗ [06.01.2012]

Είναι κάποιες ημέρες, όπως η χθεσινή, κατά τη διάρκεια των οποίων, μπορεί κανείς να "νιώσει" και να "αντιληφθεί" ένα μικρό μέρος της φύσης "δίπλα του", μέσα στην τσιμεντούπολη και τον δήθεν "πολιτισμό" που προσφέρουν τα σύγχρονα αστικά κέντρα.

Οι εξορμήσεις των σημερινών αστών σε "άγνωστες" και "απόμακρες" εξοχές, εντός και εκτός Ελλάδος, οι αναβάσεις βουνών, οι πεζοπορίες δασών, η εξερεύνηση μονοπατιών, φαραγγιών και απάτητων περιοχών αλλά και η θάλασσα, η ανθρώπινη επαφή με τον υδάτινο ορίζοντα, οι καταδύσεις στο θαλάσσιο στοιχείο, η ιστιοπλοΐα με τη βοήθεια του ανέμου, όλες αυτές οι "στιγμές" επαφής των "απομονωμένων" ανθρώπων με τα φυσικά στοιχεία όπως και πολλές άλλες αντίστοιχες "δραστηριότητες", όταν λαμβάνουν χώρα, "αναμοχλεύουν" σε αρκετούς από εμάς θύμησες αρχέγονων καταβολών.

Εχθές κάποια στιγμή στη βραχώδη ακτή της Πειραϊκής χερσονήσου, στον Πειραιά, ο νοτιάς "λυσσομανούσε" - δεν έχουν σημασία τα beaufort - και οι σταγόνες της βροχής που "έπεφταν", παρασυρμένες από τα κέφια του ανέμου, άλλοτε δυνατά και άλλοτε λιγότερο έντονα, συνέθεταν ένα εξαιρετικό φυσικό σκηνικό, απαράμιλλης ομορφιάς προσφέροντας ένα περιβάλλον απόλυτης "αποσύνδεσης" και σκέψης. 

"Εάν δε βρέξεις και λίγο τις φωτογραφικές μηχανές και τους φακούς, αποτέλεσμα δε θα δεις", σκέφτηκα μέσα από το κίτρινο αδιάβροχό μου. Ας αφήσω τη δυναμική εικόνα να "ομιλήσει" λοιπόν:

Εν αρχή, ο όρμος του Λουβιάρη, γνωστός στους Πειραιώτες ως το "Σκαφάκι" της Πειραϊκής. Ας κατέβουμε μαζί, με προσοχή, την ξύλινη πολυκαιρισμένη σκάλα:

Ο όρμος που φέρει το όνομα ενός απομονωμένου ερημίτη - λεπρού που κάποτε έζησε σε αυτόν (Λουβιάρης) εντυπωσιάζει με τις "γωνίες" του, που μοιάζουν τέλειες, σαν "σχεδιασμένες" από το χέρι ενός γεωμέτρη. 

Ο αγέρας δυνατός και η βροχή πέφτει. Το μάτι μου επικεντρώνεται σε ένα σμήνος γλάρων που προσπαθούν να "αντισταθούν" στις διαθέσεις του ανέμου.

Άλλος πιο ψηλά, άλλος πιο χαμηλά... άλλοι κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας, άλλοι κοντά στα αφρισμένα βράχια... όλοι μαζί όμως κόντρα στον άνεμο...

Κοιτώ πρώτα προς την απέναντι άκρη του όρμου...

Έπειτα κοιτώ πέρα, στον ορίζοντα... Διχρωμία στη θάλασσα, τριχρωμία αν συμπεριλάβουμε και το "γαλάζιο" του ουρανού... Άλλος ένας γλάρος περνά μπροστά από τα πλοία που πλέουν ή έχουν αγκυροβολήσει στη ράδα, στα ανοιχτά του λιμανιού. Ένα από τα μεγάλα όνειρα του ανθρώπου, ανέκαθεν, υπήρξε να πετάξει. Στιγμιαία σκέφτομαι πως οι μελέτες του πρωτοπόρου Leonardo da Vinci βασίστηκαν σε πολλές εκατοντάδες ώρες παρατήρησης των πτητικών ικανοτήτων πολλών πτηνών. 

Στο μυχό του κόλπου, τα κύματα σκάνε με δύναμη πάνω στα βράχια, δημιουργώντας εικόνες μοναδικές... Το νερό κυλάει πάνω στις βραχώδεις επιφάνειες, μέσα από μικρούς "καταρράχτες", "λίμνες" και "ρυάκια" για να καταλήξει ξανά στη θάλασσα.

Σηκώνω ελάχιστα το φακό και στο πλάνο ξαναμπαίνει ο παραλιακός έρημος σχετικά δρόμος και οι πολυκατοικίες. Σκέφτομαι την ακατοίκητη Πειραϊκή χερσόνησο προ 150 περίπου χρόνων. Ερημιά, σπηλιές, βοσκοτόπια, μερικές καλύβες και τα απομεινάρια των αρχαίων τειχών.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, ο όρμος της Αφροδίτης ή αλλιώς "του Μπαϊκούτση" (ή Μπαϊκούση). Το σκηνικό ίδιο και απαράλλαχτο. Ο φακός αιχμαλωτίζει τις άγριες διαθέσεις της συμμαχίας αέρα και θαλάσσης.

Τα κλικ διαδοχικά... 

Τα κύματα, το ένα μεγαλύτερο από το άλλο και μετά, μια περίεργη ηρεμία. 

Η θάλασσα βρυχάται και εξαπολύει ξανά την επίθεσή της προς τα βράχια τα οποία εδώ και αιώνες, φθείρονται αλλά δικαιολογούν το όνομά τους και τη φήμη τους. 

Κάποιες στιγμές η στάθμη της φουρτουνιασμένης θάλασσας ανεβαίνει επικίνδυνα ή μήπως εγώ πάρα-πλησιάζω στην όχθη; Όπως και να έχει, η αντίδραση παραμένει η ίδια... Γρήγορα βήματα και άλματα προς τα πίσω. 

Στο βάθος, στην αντικριστή άκρη του όρμου, ο μεγάλος τσιμεντένιος σταυρός της Πειραϊκής, το Μνημείο του Αφανούς Ναύτη. 

Στα ενδότερα του όρμου, το παραδοσιακό καρνάγιο, οι εγκαταστάσεις του συλλόγου αλιέων, η "γλίστρα" για τα σκάφη και οι "τσαμαδούρες" που "λικνίζονται" στο ρυθμό των κυμάτων. Λίγη ώρα πριν, αρκετός κόσμος είχε δώσει το παρών στον "αγιασμό των υδάτων", ένεκα της ημέρας. 

Το γραφικό εκκλησάκι του Αη Νικόλα, πάνω στα βράχια, στη σκιά σχεδόν του μεγάλου τσιμεντένιου Σταυρού, δέχεται επίσης την αρμύρα της θάλασσας.

Ένα γρήγορο κλείστρο μου χαρίζει μια όμορφη εικόνα από το "σκάσιμο" των κυμάτων πάνω στα βράχια της ακτής ακριβώς μπροστά στο εκκλησάκι με τον χαρακτηριστικό μπλε νησιώτικο τρούλο.

Γυρνάω το βλέμμα μου προς την αντίθετη πλευρά.

Ο πατέρας μου, μου έχει πει να ψάχνω το "μάτι" στον ορίζοντα... το σημείο εκείνο που σου δείχνει ότι ο καιρός "αρχίζει να ανοίγει" και ότι θα έρθει "μπουνάτσα". 

Προς το παρόν πάντως, δε βλέπω κάτι ενθαρρυντικό...

Τα κύματα της θάλασσας και ο αέρας συνεχίζουν τα παιχνίδια τους. 

Ανάμεσα στα "κλικ", κλείνω που και που τα μάτια και απλά "μυρίζω" και "ακούω"...

Δηλαδή προσπαθώ να "αισθάνομαι" αλλά χωρίς να "βλέπω"... 

Μια δέστρα, "μπηγμένη" μέσα στα βράχια της ακτής, καταπλακώνεται συνεχώς από τα κύματα και τους αφρούς, εξαφανίζεται από το οπτικό πεδίο μου και ξανά-εμφανίζεται. Ένας φαύλος κύκλος, μια μάχη με το χρόνο μέχρι να γαληνέψει ο καιρός. Την "κουκουλώνει" η θάλασσα αλλά ξανά-ξεπροβάλει, ακλόνητη, πάντα εκεί.

Μεγάλη υπόθεση να έχεις στήριγμα σε τούτη τη ζωή.

Και πρώτο και καλύτερο στήριγμά μας, ο ίδιος μας ο εαυτός.

Αφήνοντας πίσω τα βράχια της φουρτουνιασμένης Πειραϊκής, η εικόνα της παραθαλάσσιας λεωφόρου (ακτής Θεμιστοκλέους) θυμίζει σε μερικές λεπτομέρειες ψαροχώρι.

Φωτογραφίες - Κείμενο: 

• Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.