(ΞΑΝΑ) ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ (Σ)ΤΗΝ ΠΟΛΗ [2011]

Τελικά έχω διαμορφώσει την άποψη ότι η πόλη "περπατιέται" καλύτερα κατά τις βραδινές ώρες.

Και παρόλο που ως γνωστόν όποιος "νύκτα περπατεί", ιδίως στον Πειραιά, δύναται "να πατήσει λάσπες και σκατά" που συσσωρεύονται πληθωρικά στα πεζοδρόμια της πόλης, η βόλτα ξεκίνησε με αθλητικό παπούτσι και τους Sisters of Mercy να ψέλνουν δυνατά στο mp3 player προκαλώντας τον σχετικό προβληματισμό...

Η Λουκρητία υπήρξε μια μυθική προσωπικότητα της αρχαίας Ρώμης της οποίας ο βιασμός από τον γιο του τότε Ρωμαίου αυτοκράτορα και η αυτοκτονία της, μετά το απεχθές γεγονός, προκάλεσε μια λαϊκή εξέγερση που τελικώς επέτυχε την απομάκρυνση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της ρωμαϊκής δημοκρατίας...

I hear the roar of a big machine
Two worlds and in between
Love lost, fire at will
Dum-dum bullets and shoot to kill, I hear

Οι στίχοι επιδέχονται ερμηνείας με πολλούς τρόπους... Ο θόρυβος από την "μεγάλη μηχανή", οι δυο κόσμοι που συγκρούονται, η αγάπη που έχει χαθεί, πυρ κατά βούληση, σφαίρες και θάνατοι... Στη "γειτονιά" μας αυτές τις μέρες άλλη μια σφαγή, άλλος ένας πόλεμος, συμφερόντων, δυτικών και ανατολικών, τοπικών και παγκόσμιων, τυραννικών και "δημοκρατικών"... Πόσοι "βιασμοί" ακόμη και πόσοι αυτοκαταστροφικοί θάνατοι μέχρι να φτάσουμε στο "empire down", στην πτώση της αυτοκρατορίας, στην πτώση του συστήματος; 

We look hard
We look through
We look hard to see for real
Such things I hear, they don't make sense
I don't see much evidence
I don't feel. I don't feel. I don't Feel

Ίσως τελικά να είναι μοιραίο τούτη η ανθρωπότητα που δε "βλέπει" και δε "νιώθει" την πραγματικότητα να οδηγηθεί στο τέλος, στο τέλμα, σε ένα επώδυνα λυτρωτικό ολοκαύτωμα...

Στους δρόμους του Πειραιά μια περίεργη ερημιά, σαββατόβραδο και η μεγαλύτερη πανσέληνος των τελευταίων 18 ετών - όπως πληροφόρησαν τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης (ΜΜΕ) - κρυμμένη πίσω από την συννεφιά. Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οι κεντρικές λεωφόροι μοιάζουν σχετικά καθαρές σε σχέση με άλλες περιόδους, μου κάνουν εντύπωση οι κάδοι απορριμάτων που διαθέτουν σακούλα (στον Πειραιά θεωρούμε πλέον πολυτέλεια τα αυτονόητα). Το σκηνικό αλλάζει όταν αποφασίζω να παρεκκλίνω σε κάποια στενά προς το λιμάνι του Πειραιά, εστίες απορριμάτων και μόλυνσης πολλές. Βήματα προόδου ουσιαστικά ή κινήσεις μονάχα για το θεαθήναι και τις εξαγγελίες των 60 ημερών; 

Ξεκίνησα να μετρώ καταστήματα και διαμερίσματα προς ενοικίαση αλλά έχασα το μέτρημα. Παρατηρώ γνωστά καταστήματα ρούχων, ηλεκτρικών ειδών μέχρι και τα Goody's στο Πασαλιμάνι να έχουν κατεβάσει ρολά. Μονάχα νέες επιχειρήσεις δανείων - ενεχύρων ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια με πηχυαίες επιγραφές... Ο κόσμος λιγοστός ακόμη και στα κεντρικά σημεία της πόλης... Προς το λιμάνι ερημιά, ακτή Μιαούλη και Βασιλέως Γεωργίου Α' ο πληθυσμός είναι κυρίως έγχρωμος... Κάποιοι μετανάστες ομιλούν σε καρτοτηλέφωνα, κάποιες νεαρές κοπέλες (λογικά από Λατινική Αμερική) ετοιμάζονται για "δουλειά" σε ένα παρακμιακό μπαρ. Επιστρέφω προς το κέντρο της πόλης, το Δημοτικό Θέατρο μοιάζει να έχει λιγότερες σκαλωσιές (κάπου διάβασα ότι για το 2012 θα είναι έτοιμο - θυμήθηκα κάτι δηλώσεις Φασούλα και με έπιασε νευρικό γέλιο)...

Ένα θερμόμετρο αναφέρει θερμοκρασία 16 βαθμούς Κελσίου, κάθομαι και περιεργάζομαι παλαιές πινακίδες... "Αντιπαροχαί - Πωλήσεις Οικοπέδων" σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο, "Λεωφόρος βασιλέως Κωνσταντίνου" κάπου αλλού, ορισμένες παλιές ταμπέλες φροντιστηρίων, σύγχρονα περίπτερα με μουσική vs παλαιά περίπτερα (αλήθεια έχει μείνει κάποιο ξύλινο ή στη χειρότερη είναι τα πιο παλαιά από αλουμινοκατασκευή), τι να απόγιναν άραγε τα γιγάντια πιόνια σκάκι στην πλατεία Κοραή; 

"Κατηφορίζω" προς Πασαλιμάνι μαζί με μια παρέα πλανόδιων μικροπωλητών. Παρατηρώ τους επαίτες στις διάφορες γωνίες ενώ συχνά σηκώνω το κεφάλι και σταματώ για να παρατηρήσω το contrast μεταξύ των σύγχρονων κατασκευών και κάποιων παλαιών κτιρίων που ακόμη υφίστανται στις λεωφόρους του Πειραιά. Ξαναχώνομαι σε στενά, αλλά με "κερδίζει" η θάλασσα. Υγρασία, τα πεζοδρόμια "βρεγμένα" από την απογευματινή βροχή ενώ πέφτουν και μερικές ψιχάλες. Θα περίμενα την Μαρίνα Ζέας πολύ πιο φωταγωγημένη, αντί αυτού μοιάζει υποτονικά σκοτεινή. Σκουπίδια, οσμές, κορναρίσματα, μεγάλες και μικρές παρέες ανθρώπων κάθε ηλικίας. 

Ένας ξένος σε ένα παγκάκι, εμφανώς μεθυσμένος, πίνει κρασί σε ένα πλαστικό ποτήρι ενώ ακούει κάποια local φολκλόρ επιτυχία στη μητρική του γλώσσα στη ... διαπασών από το κινητό του... Γελάει και κοιτάει το φεγγάρι... Οι μικρές χαρές της ξενιτιάς και η μοναξιά του μετανάστη. Οι οίκοι τριγλυκεριδίων και καμμένων επαναχρησιμοποιούμενων ελαίων είναι όλοι γεμάτοι... Ως γνωστόν, "με τα δόντια μας σκάβουμε τους τάφους μας"... Παραπέρα, κάποιος πολύ αισθητά αναίσθητος πεινασμένος έχει αφήσει το αυτοκίνητό του με τις 4 ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο.

Παρόλο που ήδη παίζει Metallica εδώ και ώρα στο mp3, στο μυαλό στριφογυρίζει ο στίχος "I hear the empire down"... Το φεγγάρι ξεπροβάλει στιγμιαία πίσω από τα σύννεφα και ξαναχάνεται. 

Η σκέψη μου σήμερα σε όσους έχουν επιλέξει να "κάνουν παιδιά", για πολλούς και διάφορους λόγους ο καθένας... Άνθρωποι στην ηλικία μου αλλά και μικρότεροι από εμένα έχουν ήδη "πάρει ένα ρίσκο" ηρωικό, σεβαστό αν και ανεξήγητο με βάση το δικό μου μυαλό και λογική... Δεν τους κατηγορώ, απλά εκφράζω τις επιφυλάξεις μου και τον προβληματισμό μου... Όχι τόσο ως προς την οικονομική αβεβαιότητα των years to come, αλλά ως προς την σαθρότητα του κοινωνικού ιστού αυτής της χώρας που κάθε μέρα βουλιάζει σε ένα βάλτο ο οποίος είναι πολύ βαθύς... Το μοιρολατρικό "σε τι κόσμο θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν αυτά τα παιδιά" δε με καλύπτει ως ερώτηση... Με προβληματίζει όμως πάρα πολύ κι ας μην "συμμετέχω" σε κάποια σχετική κατάσταση... 

Τραγική ειρωνεία... προχθεσινές φωτογραφίες...

 ...

 

I hear empire down...