ΠΕΙΡΑΙΑΣ: ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ [ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ ΜΙΑΟΥΛΗ]

Μια απογευματινή βόλτα ή/και ένα πέρασμα από το λιμάνι του Πειραιώς κάποιο πρωινό Κυριακής στις αρχές της δεκαετίας του 2010 έπειθε και τον τελευταίο αισιόδοξο για την γύμνια και τον ξεπεσμό του πάλαι ποτέ κραταιού εμπορο-ναυτιλιακού κέντρου της χώρας. Πλήθος απορριμμάτων σε δρόμους και πεζοδρόμια, "βουνά" σκουπιδιών σε κάθε σχεδόν γωνία (σσ. τα οποία ειρήσθω εν παρόδω φωτογράφιζαν κάποιοι άμοιροι τουρίστες είχαν κάμει το λάθος να κατέβουν πεζοί από τα πολυτελή τους κρουαζιερόπλοια στην ακτή Ξαβερίου), μετανάστες σχημάτιζαν ουρές μπροστά σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο για να μιλήσουν με την χώρα τους, ρακοσυλλέκτες και ζητιάνοι "σουλατσάριζαν" συνοδεία ενός τσούρμου αδέσποτων σκυλιών, την ίδια στιγμή που πλήθος εμπορικών καταστημάτων παρέμεναν κλειστά και ερημωμένα. Άλλωστε δεν αποτελούσε κοινό μυστικό πως πολλές ναυτιλιακές, τουριστικές και τραπεζικές επιχειρήσεις είχαν μεταφέρει την έδρα τους, σταδιακά, μακρυά από τον βρωμερό και αφιλόξενο Πειραιά κατά τα τελευταία χρόνια.

Στα στενά της πάλαι ποτέ "ένδοξης" Τρούμπας (Φίλωνος, Σκουζέ, Νοταρά και πέριξ) ερημιά. Ένας άστεγος κοιμόταν μέσα σε χαρτοκιβώτια και πλάι του κούρνιαζε ένα σκυλί (σσ. ειλικρινά δεν μου πάει η καρδιά να το φωτογραφήσω ως θέαμα). Ένας ίσως υπερβολικός αλλά υπαρκτός φόβος διακατείχε ιδιαίτερα κατά τις απογευματινές και βραδινές ώρες της ημέρας τους περαστικούς που τολμούσαν να κυκλοφορήσουν πεζοί, ανάμεσα σε πλήθος αλλοεθνών, ναρκομανών, περιθωριακών τύπων και ζητιάνων. 

Η Τρούμπα του παρελθόντος μπορεί να έχει πλέον "πεθάνει" εδώ και δεκαετίες, πλην όμως η ατμόσφαιρα της περιοχής κατά τις μη εργάσιμες ώρες / ημέρες αποπνέει μιαν ιδιαιτερότητα. Μοναδική πηγή ζωής κάποια "περίεργα" μπαρ-καφετέριες, τα ινδικά εστιατόρια από όπου διαχέεται άφθονη η οσμή του "κάρυ" και βεβαίως την πιάτσα της πρέζας στη λεωφόρο Δευτέρας Μεραρχίας, ενεργή από την εποχή προ της κατάργησης του τοπικού γραφείου του ΟΚΑΝΑ. 

Γυρνώντας το ωρολόγιον του χρόνου στα χρόνια του Μεσοπολέμου, μεταφερόμαστε στην τότε πλακόστρωτη πολυσύχναστη ακτή Μιαούλη, έναντι του ιερού ναού του Αγίου Νικολάου των Υδραίων και του Τελωνείου, στο ύψος της συμβολής με την οδό Σαχτούρη. Στο ασπρόμαυρο φωτογραφικό κάδρο, καταγράφονται μεταξύ των όλων δυο οχήματα του τροχιόδρομου της παραλίας λιμένος με τις χαρακτηριστικές πινακίδες με τις πληροφορίες του δρομολογίου που εκτελούσε στα γαλλικά ("Pavillon Douane - Gare Pirée - Athenes - Gare Larissa") και στα ελληνικά ("Τελωνείο - Σταθμός Πειραιά - Αθήνα - Σταθμός Λαρίσης"). Αξιοσημείωτο είναι επίσης η ύπαρξη διαφημίσεως των καταστημάτων ένδυσης Σερφιώτη στο όχημα του τροχιοδρόμου! Επί της πλατείας Αμαλίας ή Τελωνείου, όπου υπήρχε μεταξύ των άλλων σταθμός αμαξών, καταγράφονται περαστικοί, αχθοφόροι, μικρέμποροι κ.α. ενώ στη συμβολή ακτής Μιαούλη και Σαχτούρη, διακρίνεται το καφενείον "Το Κέντρον". 

Χρησιμοποιώντας ως βάση την ως άνω ασπρόμαυρη αρχειακή καταγραφή παρουσιάζεται η κάτωθι σύνθεση / αντιπαραβολή του Πειραιά του χθες και του σήμερα, μέσα από το πρωτότυπο προσωπικό project Πειραιάς / Piraeus Retronaut.

Το ίδιο σημείο της ακτής Μιαούλη, με το διατηρητέο πλέον κτίριο του Τελωνείου να αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς, όπως καταγράφηκε κατά το έτος 2010:

Μερικές δεκαετίες αργότερα, μετά τον Πόλεμο, η ασφαλτοστρωμένη και αποκαταστημένη μετά τους καταστρεπτικούς βομβαρδισμούς του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ακτή Μιαούλη καταγράφηκε δια χειρός Alfred Luft. Στο επίκεντρο του έγχρωμου φωτογραφικού κάδρου ένα όχημα του χαρακτηριστικού κόκκινου τροχιόδρομου της παραλίας που εκτελούσε τη διαδρομή "Τελωνείον - Σταθμός ΣΑΠ - Σταθμός Λαρίσης", ενώ σε δεύτερο πλάνο διακρίνονται το Α/Π "Αγαμέμνων" και το ιστορικό κτιριακό συγκρότημα του Τελωνείου / Λιμεναρχείου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως η πρόσβαση στις αποβάθρες του κεντρικού λιμένος εκείνη την εποχή ήταν απρόσκοπτη, καθώς δεν υφίστατο ακόμη ο μαντρότοιχος που εν συνεχεία απέκοψε την παραλιακή λεωφόρο από την θάλασσα. Τέλος, στο βάθος, διακρίνεται αμυδρά το κτίριο του Ορφανοτροφείου Θηλέων του Χατζηκυριάκου.

Χρησιμοποιώντας ως βάση την ως άνω φωτογραφική καταγραφή του Alfred Luft, παρουσιάζεται η κάτωθι σύνθεση / αντιπαραβολή του Πειραιά του χθες και του σήμερα, μέσα από το πρωτότυπο προσωπικό project Πειραιάς / Piraeus Retronaut. 

Η ακτή Μιαούλη, όπως καταγράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010.

Διαβάστε σχετικά θέματα:

Το Τελωνείο του Πειραιά

Το "κόκκινο" τραμ της παραλίας λιμένος Πειραιώς

Κείμενο - Πηγές:

Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων. Στοιχεία και πληροφορίες ελήφθησαν από τις κάτωθι πηγές:

• Αφιέρωμα - Επτά Ημέρες: "Η Ιστορική Πορεία του Πειραιά","Καθημερινή", 30/04/1995
• Τύπος Εποχής - Οδηγοί Πόλεως

Φωτογραφίες: 

• Όλες οι σύγχρονες φωτογραφίες του αφιερώματος καθώς και οι συνθέσεις / αντιπαραβολές ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.