Έχω βγάλει εδώ και ώρα τα σχεδόν μόνιμα ακουστικά από τα αυτιά μου και απολαμβάνω τις μουσικές νότες που βγαίνουν από ένα μπουζούκι και τις ανθρώπινες φωνές που "φθάνουν" στα αυτιά μου από παρακείμενη βεράντα ταξιδεύοντας με τη βοήθεια του αέρα μέσα σε ένα όμορφο και ζεστό για την εποχή απόγευμα ενός περασμένου Οκτώβρη.
Μέσα στις απρόσωπες πόλεις των τηλεοράσεων, των αμφιβόλου ποιότητας reality-shows και εκπομπών και των "πουλημένων" ραδιοφώνων είναι ευλογία ή / και ίσως πολυτέλεια να μπορεί να ακούει κανείς ακόμη και σήμερα, μια παρέα μεσήλικων ανθρώπων να τραγουδούν παλιά ελληνικά τραγούδια δίκην κομπανίας με μοναδική παρέα ένα έγχορδο.
"Μάτια Βουρκωμένα" με τον Παπαμιχαήλ ανεβασμένο στις σκαλωσιές της πολυκατοικίας της ακτής Μουτζοπούλου με φόντο το Πασαλιμάνι στα σκαλάκια του Προφήτη Ηλία κάποια "Συννεφιασμένη Κυριακή" και έπειτα, σιγά-σιγά, η παρέα σιωπά, βγαίνουν οι μεζέδες και ακούγονται πλέον μονάχα οι ήχοι των ποτηριών που τσουγκρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου