Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΑΪΣ

Το εργοστάσιο της Ελαΐς στο νέο Φάληρο, παρότι η εν λόγω εταιρία έχει εδώ και αρκετές δεκαετίες πάψει να υπάγεται σε ελληνικά συμφέροντα, αποτελεί αδιαμφισβήτητα ένα τοπόσημο του προαναφερομένου, πάλαι ποτέ κοσμικού, προαστίου του Πειραιώς και της βιομηχανικής λεωφόρου Αθηνών - Πειραιώς, έχοντας μια αξιόλογη ιστορική διαδρομή ενός και πλέον αιώνα. 

• Η ίδρυση της Ελαϊδος

Η ιστορία της Ελαΐδος ξεκίνησε στις 5 Ιανουαρίου του έτους 1920, όταν μια ομάδα επιχειρηματιών εκείνων των καιρών απαρτιζόμενη από τον εκ Λαυρίου μηχανικό Μελέτιο Δ. Γκιόκα, τον χημικό Χαράλαμπο Δ. Μαυρειδόπουλο (σσ. η αδελφή του Μαυροειδόπουλου παντρεύτηκε τον Αριστομένη Μακρή), τον επίσης χημικό Κωνσταντίνο Γ. Ευγενειάδη, τον Αριστοτέλη Μακρή, τον μηχανικό Πολύδωρο Χ. Γεωργόπουλο και τον εκ Θήβας φαρμακοποιό Σταύρο Π. Σταυρή αποφάσισαν την ίδρυση μιας ετερόρρυθμης εταιρίας υπό την επωνυμία "Αριστοτέλης Μακρής και Σια, Ελληνική Βιομηχανική Εταιρεία Ελαιουργικών Επιχειρήσεων", με αρχικό εταιρικό κεφάλαιο 225.000 δραχμών και διακριτικό τίτλο "Ελαΐς". Από τους προαναφερόμενους συμβαλλόμενους, μόνον ο Αριστοτέλης Μακρής και ο Κωνσταντίνος Ευγενειάδης ήταν ομόρρυθμοι εταίροι, ενώ μετά την αποχώρηση του δεύτερου, ο Αριστοτέλης Μακρής παρέμεινε ο μοναδικός ομόρρυθμος εταίρος. 

Τρεις μήνες μετά την ίδρυση της εταιρίας, στους αρχικούς μετόχους προστέθηκε ο εφοπλιστής Π. Κωνσταντινίδης ενώ προς το τέλος του ιδίου χρόνου εντάχθηκε και ο εφοπλιστής Π. Σβολάκης, με αποτέλεσμα τον διπλασιασμό του αρχικού εταιρικού κεφαλαίου. Εντός του έτους ιδρύσεως της "Ελαΐς", ο Αριστοτέλης Μακρής (1885-1947), κινητήριος μοχλός της νεοσύστατης νομικής οντότητας, ενημέρωνε τους συνεταίρους του σχετικά με τις παραγγελίες του απαραίτητου μηχανολογικού εργοστασιακού εξοπλισμού από την Αγγλία όπως επίσης και για την αγορά οικοπέδου 15.492 τετραγωνικών πήχεων πλησίον της θέσεως Μνημείο Καραΐσκάκη του νέου Φαλήρου όπου άμεσα κατασκευάστηκαν οι πρώτες εργοστασιακές εγκαταστάσεις της εταιρίας - συμπεριλαμβανομένου και ενός σπορελαιουργείου δυναμικότητας 200 τόνων ελαιοσπόρων μηνιαίως - καθώς και τα κεντρικά γραφεία της "Ελαΐδος". 

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως οι γενικότερες συνθήκες στο χώρο της βιομηχανίας και κυρίως στον κλάδο των βιομηχανιών διατροφής, υπήρξαν ιδιαίτερα ευνοϊκές στις αρχές της δεκαετίας του 1920 λόγω των φορολογικών μεταρρυθμίσεων και της νομισματικής σταθερότητας που είχαν πετύχει οι κυβερνητικές προσπάθειες εκείνων των καιρών σε συνδυασμό με την παροχή χαμηλότοκων τραπεζικών δανείων.

Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, το εργοστάσιο της "Ελαΐς" κατά την πρώτη διετία της λειτουργίας του απασχολούσε 17 εργαζομένους αλλά μετά το 1922 εξοπλίστηκε με νέες εγκαταστάσεις για τον εξευγενισμό διαφόρων ελαίων (εξουδετέρωση, λεύκανση, φιλτράρισμα και απόσμηση). Τρία χρόνια αργότερα (1925), το εργοστάσιο στράφηκε προς την παραγωγή στερόλης και της φυτολίνης. Τέλος, το 1928, εγκαινιάστηκαν νέες εγκαταστάσεις για την κατεργασία ελαιωδών σπόρων καθώς και τη διύλιση ελαίων και σπορελαίων, ενώ εγκαταστάθηκαν και μηχανήματα κεντρικής κίνησης του εργοστασίου όπως και νέος ατμολέβητας. Ταυτόχρονα με την επέκταση και βελτίωση των εργοστασιακών εγκαταστάσεων της "Ελαΐς", νέο εργατικό δυναμικό προσλαμβανόταν στην εταιρία, όντας κυρίως άνθρωποι από το περιβάλλον των ετέρων και ιδίως του Γενικού Διευθυντή Αριστοτέλη Μακρή, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των εργαζομένων να είναι Μικρασιάτες πρόσφυγες που κατοικούσαν στον Πειραιά και στις γύρω περιοχές / συνοικισμούς, αποτελώντας μια αξιόλογη και παράλληλη φθηνή εργατική δύναμη. 

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, η κάτωθι διαφημιστική καταχώρηση της Ελληνικής Βιομηχανικής Εταιρίας Ελαιουργικών Επιχειρήσεων Αριστ. Κ. Μακρής & Σια "Ελαϊς", με εργοστάσια και γραφεία εν Νέω Φαλήρω, επί της Εθνικής Οδού Αθηνών - Πειραιώς και Καραΐσκάκη (σσ. η ίδια οδός έχει μετονομαστεί σε Καραολή και Δημητρίου), σε "απόστασις πεντάλεπτος από του Σταθμού του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου του νέου Φαλήρου προς το Μνημείον Καραΐσκάκη" (σσ. το Μνημείο του Καραϊσκάκη δεν βρισκόταν τότε στη θέση που βρίσκεται στις μέρες μας, έναντι του Σταθμού, αλλά βορειοανατολικά του Ποδηλατοδρομίου).

Στην ίδια διαφημιστική καταχώρηση των τελών της δεκαετίας του 1920 καταγράφονται τα προϊόντα των εργοστασίων (λινέλαια, διάφορα σπορέλαια, φυτικά λίπη, ελαιόλαδα κλπ.) καθώς και τα βραβεία τα οποία είχαν λάβει τα προϊόντα αυτά σε διάφορες εκθέσεις. 

Η παγκόσμια οικονομική ύφεση του 1929 σταμάτησε την κερδοφόρα και ανοδική πορεία της "Ελαϊδος" με αποτέλεσμα η μετατροπή της σε Ανώνυμη Εταιρία να καθυστερήσει μια τριετία. Τελικά, παρά τις αντιρρήσεις και επιφυλάξεις των παλαιών ετέρων, κατόπιν συμβιβασμών και μακράς διαπραγμάτευσης, την 1η Οκτωβρίου του 1932 υπογράφηκε στο κεντρικό κατάστημα της Τράπεζας Χίου το νέο Καταστατικό της Ανώνυμης Εταιρίας "Ελαΐς" - στην οποία συμμετείχε πλέον και η Τράπεζα Χίου (Όμιλος Πασπάτη) με 1875 μετοχές ονομαστικής αξίας 1.000 δραχμών η καθεμία. Από το φθινόπωρο του έτους 1932 η προεδρία του Δ.Σ. της "Ελαΐδος" πέρασε στα χέρια της Τράπεζας Χίου η οποία όριζε και τον προϊστάμενο του λογιστηρίου. Η παρουσία του νέου μεγαλομετόχου σηματοδότησε μια νέα εποχή για την "Ελαΐς" η οποία χαρακτηρίστηκε από σημαντικές διοικητικές μεταρρυθμίσεις και οργάνωση του λογιστηρίου και του αρχείου της εταιρίας με βάση νέα πρότυπα. Τον επόμενο χρόνο (1933), η "Ελαΐς" πήρε άδεια για την υδρογόνωση φυτικών ελαίων και την παραγωγή υδρογονωμένων προϊόντων. 

Ενδεικτικό αρχειακό τεκμήριο της Α.Ε. Ελαιουργικών Επιχειρήσεων "Ελαΐς", μέσα από τις σελίδες του περιοδικού "Βιομηχανική Επιθεώρησις", των μέσων της δεκαετίας του '30.

Ανάλογες αρχειακές διαφημιστικές καταχωρήσεις της Α.Ε. Ελαιουργικών Επιχειρήσεων "Ελαΐς", από τα έτη 1940 και 1941

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως στις 26 Φεβρουαρίου του 1941, ήτοι λίγες εβδομάδες πριν την έναρξη της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα, η "Ελαΐς" είχε εισαχθεί στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών (Χ.Α.Α.) από το οποίο αποχώρησε το 2007. 

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, προ της Κατοχής, οι εγκαταστάσεις υδρογόνωσης της "Ελαΐς" καταστράφηκαν για να μην χρησιμοποιηθούν από τους Γερμανούς ενώ στα χρόνια της Κατοχής η πετυχημένη πορεία της εταιρίας διακόπηκε, αφού η ίδια απλά υπολειτούργησε παράγοντας μικρές ποσότητες σπορελαίων, κυρίως για τα συσσίτια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού (ΕΕΣ) και για τις ανάγκες των νοσοκομείων. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της εταιρίας, οι ζημίες που υπέστη η "Ελαΐς" κατά τη διάρκεια του ΒΠΠ και της Κατοχής ανέρχονταν στο ποσό των 10.331.668,12 προπολεμικών δραχμών ενώ αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως το εργοστάσιο στο νέο Φάληρο φέρεται να υπέστη φθορές τόσο κατά τον "συμμαχικό" βομβαρδισμό του 1944 όσο και στα Δεκεμβριανά. 

• Η Ελαΐς μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή

Μετά την Απελευθέρωση, η "Ελαΐς" ξεκίνησε μια νέα πορεία στο χρόνο στις 27 Μαΐου του 1946 βασιζόμενη κυρίως σε κεφάλαια τα οποία αντλήθηκαν από δανεισμό. Την επόμενη χρονιά, ενώ η εταιρία βρισκόταν σε πρόγραμμα ανασυγκρότησης με στόχο την οικονομική της ανάκαμψη, ένα ατυχές γεγονός σημάδεψε την "Ελαΐς". Ο Αριστοτέλης Μακρής, ο άνθρωπος που βρισκόταν στο πηδάλιο της εταιρίας από την εποχή της ιδρύσεώς της, παρασύρθηκε από ένα όχημα έξω από την πύλη του εργοστασίου της εταιρίας στις 19 Δεκεμβρίου του 1947. Με αυτόν τον τραγικό τρόπο λοιπόν, ουσιαστικά σφραγίστηκε η πρώτη περίοδος της ιστορικής διαδρομής της "Ελαΐδος" (1920-1941) η οποία χαρακτηρίστηκε από τον εξ Αρτάκης Κυζίκου Μικρασιάτη Αριστομένη Μακρή και το προσωπικό του μοντέλο διοίκησης το οποίο οδήγησε την εταιρία στις πρώτες επιχειρηματικές της επιτυχίες. Λίγους μήνες αργότερα, την ίδια χρονιά (1947), αποβίωσε και ο Χαράλαμπος Μαυρειδόπουλος. 

Από πολύ νωρίς μετά τον Πόλεμο, η "Ελαΐς" αντιλήφθηκε τη σημασία της έντυπης αλλά και της οπτικό-ακουστικής  - αρχικά μέσω του κινηματογράφου αλλά και του ραδιοφώνου - διαφήμισης των κυρίων προϊόντων της. Το ευρύτατο διαφημιστικό πρόγραμμα της "Ελαΐς" στα τέλη της δεκαετίας του 1940 περιλάμβανε κυρίως την προβολή των βασικών τυποποιημένων προϊόντων της εταιρίας, ήτοι το "Βιτάμ" (Βιταμινούχος Μαργαρίνη), το "Στερεόλ" και η "Φυτίνη" στοχεύοντας στις νέες διατροφικές συνήθειες του ελληνικού λαού.

[Ενδεικτικές έντυπες διαφημιστικές καταχωρήσεις των προϊόντων της "Ελαΐς"]

Στα πρώτα χρόνια της δύσκολης μεταπολεμικής περιόδου, στο τιμόνι της "Ελαΐς" η οποία ειρήσθω εν παρόδω αντιμετώπιζε χαμηλά επίπεδα παραγωγής διαθέτοντας ένα μισό-κατεστραμμένο εργοστάσιο στο νέο Φάληρο σε συνδυασμό με τις σοβαρές διοικητικές ελλείψεις, βρισκόταν ο Βασίλειος Μελάς, ως πρόεδρος του Δ.Σ. της εταιρίας από το Φεβρουάριο του έτους 1942. 

Ελαϊς: Βιτάμ - Στερεόλ - Φυτίνη (Έτος 1949)

Κατόπιν συντονισμένων και καλά σχεδιασμένων κινήσεων, από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η Ελαΐς προχώρησε σε εκσυγχρονισμό των εγκαταστάσεών της, ενώ κατά το δεύτερο μισό της ίδιας δεκαετίας έλαβαν χώρα χώρα διάφορα βελτιωτικά έργα στο εργοστάσιο όπως λ.χ. κατασκευή λουτρών για το προσωπικό, επέκταση των εγκαταστάσεων εξευγενισμού των ελαίων, επέκταση των εγκαταστάσεων υδρογόνωσης, οικοδόμηση τμήματος ψύξης για τον κλιματισμό των χώρων παραγωγής και αποθήκευσης μαργαρινών, κατασκευή αποχετευτικού δικτύου για την αποχέτευση των υδάτων καθώς και ανόρυξη αρτεσιανού ύδατος για βιομηχανική χρήση. Κατά την ίδια δεκαετία, η "Ελαΐς" ξεκίνησε τη διάθεση εξευγενισμένου και τυποποιημένου ελαιόλαδου ενώ αναζητήθηκαν νέα προϊόντα μέσα από πρωτοποριακές για την εποχή μεθόδους έρευνας. Στο τέλος της δεκαετίας του 1950, η "Ελαΐς" διέθετε πλέον το μεγαλύτερο κατά σειρά εγκαταστάσεων - αλλά και από οικονομικής εμβέλειας - εργοστάσιο στο χώρο των υδρογονομένων ελαίων, μαργαρινών και λινελαίων στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα προχώρησε στην πρόσληψη 222 νέων εργαζομένων. 

Ιστορικό τεκμήριο από τον Τύπο του έτους 1951 με αναφορά στο αγνό ελαιόλαδο "Ελαΐς":

Οι εγκαταστάσεις της Ελαΐς Α.Ε. Ελαιουργικών Επιχειρήσεων στο νέο Φάληρο στις αρχές της δεκαετίας του 1950:

Το εργαστήριον ερευνών:

Η αυτόματος συσκευασία της "Φυτίνης":

Συσκευασία αγνού ελαιόλαδου:

Ειδική αίθουσα αυτομάτου συσκευασίας "Βιτάμ":

Τα πλέον γνωστά προϊόντα της "Ελαΐς" μετά τον Πόλεμο, η Βιταμινούχος "Φυτίνη", το "Βιτάμ", το "Στερεόλ" και το ελαιόλαδο:

"Γέροι νέοι, νέοι γεροί" με το Βιτάμ της Ελαΐς, σύμφωνα με την κάτωθι διαφημιστική καταχώρηση από τον Τύπο του έτους 1952:

"Γαλοπούλα, κουραμπιέδες, γλυκίσματα, βασιλόπιττα", όλα με "Φυτίνη", "για να περάσεις τις γιορτές με υγείαν"!

Καταχώρηση από τον Τύπο του έτους 1953 το οποίο προειδοποιεί το κοινό για πιθανές απομιμήσεις του προϊόντος "Φυτίνη" της Ελαΐς:

Παρομοίου ύφους γνωστοποίηση από τις σελίδες του Τύπο του έτους 1954 σχετικά με προσπάθειες υποκατάστασης ή/και απομίμησης των προϊόντων της εταιρίας "Ελαΐς":

"Οι ιατρικές κορυφές του τόπου μας συνιστούν σε όσους υποφέρουν από συκώτι, νεφρά, στομάχι, πίεσιν και καρδιακές ανωμαλίες να χρησιμοποιούν μόνον προϊόντα "Ελαΐς" - Βιτάμ, Στερεόλ και Φυτίνη, από τις σελίδες του Τύπου του έτους 1954: 

Ιστορικά τεκμήρια από τον Τύπο του έτους 1956:

Υπεύθυνος Ανακοίνωσις της Α.Ε. "Ελαΐς" σχετικά με τα προϊόντα της εταιρίας ("Φυτίνη" για τη μαγειρική, "Βιτάμ" για φρέσκο βούτυρο, "Παλμίνη" για τη μαγειρική και "Φρέσκο" για φρέσκο βούτυρο):

Συλλεκτική παλιά μεταλλική συσκευασία της Βιταμινούχου "Φυτίνης" (Μαγειρικόν Λιπος) της Ελαΐς, με έδρα στο νέο Φάληρο:

Έτερη συλλεκτική συσκευασία του προαναφερόμενου προϊόντος της Ελαΐδος υπό την επωνυμία "Βιταμινούχος Παλμίνη - Μαγειρικό Λίπος":

Διαφημιστική καταχώρηση της "Φυτίνης" και του "Βιτάμ" της "Ελαΐς" από τις σελίδες του Τύπο του έτους 1958:

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η "Ελαΐς", η οποία τότε απασχολούσε 279 άτομα ως προσωπικό, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με το Άγγλο-ολλανδικών συμφερόντων πολυεθνικό συγκρότημα Unilever N.V. Λίγους μήνες αργότερα, στις 6 Μαρτίου του 1962, η διοίκηση της "Ελαΐς", υπό τον Βασίλειο Μελά, υπέγραψε μια στρατηγική σύμβαση συνεργασίας με την προαναφερθείσα πολυεθνική αυξάνοντας το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρίας με την έκδοση 10.899 νέων μετοχών ονομαστικής αξίας 328,85 δραχμών και τιμής υπέρ το άρτιον 2.021,15 δραχμών. Η Unilever N.V., για να καλύψει το εν λόγω ποσό, εισήγαγε από το εξωτερικό κεφάλαια 825.000 δολαρίων ΗΠΑ τα οποία παραδόθηκαν μέσω Τραπέζης Ελλάδος στην "Ελαΐς" με επιταγή 25.380.000 δραχμών. Κατόπιν αυτής της εξέλιξης, η Unilever N.V. συμμετείχε στο μετοχικό κεφάλαιο της "Ελαΐς" με ποσοστό 27,69% ενώ στη συμφωνία προβλεπόταν επίσης πως το ποσοστό συμμετοχής του πολυεθνικού ομίλου θα αυξανόταν σταδιακά. 

Ενδεικτικές διαφημιστικές καταχωρήσεις του "Βιτάμ" και της "Φυτίνης" από το έτος 1962:

Διαφημιστική καταχώρηση των προϊόντων της "Ελαϊς" από το έτος 1963 με στόχευση στην υγεία των καταναλωτών ("υγεία - δύναμις - αντοχή - μακροβιότης"): 

"Αυτή ξέρει τι κάνει - αγοράζει σφραγισμένο δοχείο "Φυτίνη" της Ελαΐς και έχει το κεφάλι της ήσυχο". Διαφημιστική καταχώρηση από το έτος 1964 η οποία στόχευε βεβαίως στους καταναλωτές εκείνους που αγόραζαν "χύμα" προϊόντα - τα οποία βεβαίως ήταν και φθηνότερα.

Το εκλεκτό ελαιόλαδο "Φλορίνα" της "Ελαΐς" μόνο στα καλά παντοπωλεία (έτος 1964):

Αγνά εγγυημένα "Βιτάμ" και "Φυτίνη". Στα δυο αυτά προϊόντα, η "Ελαΐς" συγκέντρωνε εκλεκτή πρώτη ύλη (το αγνό ελαιόλαδο), την πολύτιμη πείρα πολλών δεκαετηρίδων, την επιστημονική μέθοδο παρασκευής, τον αυστηρό υγιεινολογικό έλεγχο, την τελειότητα της αυτόματου παραγωγής, τις επιταγές της σύγχρονης διαιτητικής σύμφωνα με την παρακάτω διαφημιστική καταχώρηση του έτους 1964:

"Βιτάμ πήρα, Φυτίνη πήρα, ελαιόλαδο "Φλορίνα" πήρα". Διαφημιστική καταχώρηση των προϊόντων της "Ελαΐς" από το έτος 1965:

Βιταμινούχος "Φυτίνη" της "Ελαΐς": "Αυτό που σήμερα είναι τροφή, αύριο θα είναι υγεία". (Έτος 1965)

"Τα λεπτά που δίνεται μετατρέπονται σε αξία και υπεραξία". (Έτος 1965)

"Προς ενημέρωσιν του ιατρικού κόσμου και του καταναλωτικού κοινού", από τις σελίδες του Τύπου του έτους 1965:

"Με κέφι και Φυτίνη, να πως θα πετύχουν τα γιορτινά σας φαγητά και γλυκίσματα", τόνιζε μια διαφημιστική καταχώρηση του έτους 1966.

Διαφημιστική καταχώρηση των προϊόντων Ελαΐς μέσα από τις σελίδες του Πειραϊκού Ημερολογίου Ν. Κατσικάρου:

• Η σύγχρονη φάση της "Ελαΐς"

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, με την Unilever να κατέχει πλέον το 45% των μετοχών της εταιρίας, η "Ελαΐς" διέθετε συνολικά 20 προϊόντα στην ελληνική αγορά, σε 50 διαφορετικές συσκευασίες, για οικιακή και επαγγελματική χρήση αλλά και ως πρώτη ύλη διαφόρων κλάδων της βιομηχανίας τροφίμων. Το 1974, η "Ελαΐς", διαθέτοντας κυρίαρχη θέση στην αγορά των τυποποιημένων ελαιόλαδων και λιπαρών ουσιών, έθεσε σε κυκλοφορία δυο νέα προϊόντα, το μαγειρικό λίπος "Νέα Φυτίνη" και την μαργαρίνη "Νέο Βιτάμ", αμφότερα παρασκευαζόμενα από φυτικά έλαια με βάση το αραχιδέλαιο. 

Δυο χρόνια αργότερα, η εποχή διοικήσεως του Βασιλείου Μελά τερματίστηκε, καθώς τη θέση του Γενικού Διευθύνοντος Συμβούλου της εταιρίας ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Πινότσης (σσ. εκλεκτός της Unilever, η οποία αναλάμβανε για πρώτη φορά τη διοίκηση της "Ελαΐς").

Το 1982, η Unilever απέκτησε την πλειοψηφία των μετοχών της εταιρείας Ελαΐς Α.Ε., ενώ από το 1984 άρχισε να δραστηριοποιείται και στον εισαγωγικό τομέα, φέρνοντας στην ελληνική αγορά προϊόντα του μητρικού ομίλου. Η πετυχημένη πορεία της Ελαΐς - Unilever Hellas πλέον στο χρόνο συνεχίστηκε με επιτυχία και την επόμενη δεκαετία. Το 1991 η εταιρία προχώρησε σε μια αυτοχρηματοδοτούμενη επένδυση δημιουργίας μονάδας φυσικού εξευγενισμού, βελτιώνοντας την ποιότητα των προϊόντων της και μειώνοντας παράλληλα το κόστος παραγωγής τους. Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας, η Ελαΐς - Unilever Hellas απέκτησε από την εταιρεία Κίκιζας ΑΒΕΕ τα προϊόντα ντομάτας με την επωνυμία Pumaro και Πελαργός, καθώς και το εργοστάσιο παραγωγής τους στη Γαστούνη έναντι 11,8 δις δραχμών για να ακολουθήσει και η εξαγορά των προϊόντων ντομάτας της βιομηχανίας ζυμαρικών Στέλλα ΑΕ αντί 398 εκατομμυρίων δραχμών.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως στις 30 Ιανουαρίου 1997, το βιομηχανικό συγκρότημα της "Ελαΐς" στο νέο Φάληρο, το οποίο εκτείνεται επί των οδών Αθηνών - Πειραιώς , Καραολή - Δημητρίου και Κανελλοπούλου, συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο των ογδόντα οκτώ (88) κτιρίων και των κυρίων όψεων δέκα (10) κτιρίων που βρίσκονται κατά μήκος της διαδρομής του άξονα της οδού Πειραιώς εντός του ρυμοτομικού σχεδίου δήμου Αθηναίων, Αγίου Ιωάννη Ρέντη, Μοσχάτου, Ταύρου και Πειραιώς τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως διατηρητέα. Σύμφωνα με τα καταγραφόμενα στον ιστότοπο του ΥΠΕΚΑ, από όπου άλλωστε προέρχονται οι τρεις επόμενες φωτογραφικές καταγραφές, τα βιομηχανικά κτίσματα της υπό εξέτασιν ελαιουργίας ανήκουν στον τύπο του παραδοσιακού κτιρίου με μεγάλο κτιριακό όγκο και διαθέτουν διάφορα αξιόλογα σχετικά χαρακτηριστικά (τονισμένα πλαίσια ανοιγμάτων, καμινάδες κ.α.).

Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε πως κατά τη διάρκεια των δυο τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, διασώθηκαν και αποκαταστάθηκαν οι εργοστασιακές εγκαταστάσεις της γειτονικής πάλαι ποτέ κραταιάς αγγειοπλαστικής εταιρίας "Κεραμεικός" οι οποίες "απορροφήθηκαν" από την Ελαΐς. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο δράσεων πραγματοποιήθηκαν επίσης η αναστύλωση ενός αρχαίου ελαιοτριβείου στην οδό Τριπόδων στην Πλάκα, η δημιουργία πλατείας - πάρκου έναντι του ιερού ναού του Αγίου Δημητρίου στο νέο Φάληρο, η δημιουργία του πρώτου Ιστορικού Αρχείου εν λειτουργία επιχείρησης εν Ελλάδι, η χορηγία έκθεσης με θέμα "Νέο Φάληρο (19ος - 20ος αιώνα): Όψεις της ιστορίας της πόλης" κ.α. 

Επίσης αξιομνημόνευτο είναι το γεγονός πως κατά το έτος 2003 ο εξωτερικός τοίχος του εργοστασίου στο νέο Φάληρο διακοσμήθηκε με καλαίσθητο graffiti σχετικό με την ιστορία της ελιάς και του ελαιόδεντρου στη χώρα μας, δια χειρός της καλλιτεχνικής ομάδας Carpe Diem, στα πλαίσια των Ευρωπαϊκών Ημερών Πολιτιστικής Κληρονομιάς και υπό την αιγίδα του Δήμου Πειραιά, με αποκλειστική χορηγία της "Ελαΐς". 

Το 2007, όπως προαναφέραμε, η Ελαΐς Unilever AE αποχώρησε από το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών ενώ δέκα χρόνια αργότερα, στα τέλη του έτους 2017, σύμφωνα με απόφαση των ξένων μετόχων της εταιρίας αποφασίστηκε ο διορισμός - για πρώτη φορά στα χρονικά της Ελαΐς - ενός μη ελληνικής καταγωγής (ξένου) manager στο τιμόνι της εταιρίας, του Γάλλου Jean Francois Etienne. Την ίδια χρονιά (2017), η Unilever φέρεται να συμφώνησε με το αμερικανικό fund KKR την πώληση του ιστορικού εργοστασίου της οδού Πειραιώς μετά του μηχανολογικού εξοπλισμού και τις συμβάσεις του προσωπικού, εν ολίγοις το σύνολο της δραστηριότητας της "Ελαΐς" Unilever (παραγωγή ελαιόλαδου "Άλτις" και σπορέλαιων) καθώς και τα εμπορικά σήματα των μαργαρινών της εταιρίας. 

Στην αρχή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η Ελαΐς Unilever συνεχίζει την πορεία της μέσα στο χρόνο όντας μεγαλύτερος προμηθευτής των σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα, με παρουσία σε 26 κατηγορίες προϊόντων, απασχολώντας περίπου 750 εργαζόμενους σε - θεωρητικά - 3 εργοστάσια παραγωγής και 2 κέντρα διανομής.

Κείμενο - Πηγές:

Το κείμενο είναι πρωτότυπο, προϊόν προσωπικής έρευνας, προσωπικής εργασίας και προσωπικών εκτιμήσεων. Στοιχεία και πληροφορίες έχουν ληφθεί από τις κάτωθι πηγές:

• Το Βήμα - Τα χρόνια του βουτύρου
• Business Story: Ελαϊς - Η ώρα της εξόδου
• Επιχειρηματικότητα και Οργανωτικές - Διοικητικές Πρωτοβουλίες στην "Ελαΐς" από τη σύστασή της μέχρι τη θυγατρικοποίησή της, Κωνσταντίνος Δ. Τραχανά.
• Πειραϊκόν Ημερολόγιον, Ν. Κατσικάρος, Αρχείον Πειραϊκών Σπουδών, Πειραιεύς, 1966
• Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ)
• ΥΠΕΚΑ
• Τύπος Εποχής - Οδηγοί Πόλεως

• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.