ΜΙΖΕΡΙΑ & ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ ΣΤΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΟΥ

Ηλιόλουστη Κυριακή και μερικές χιλιάδες κόσμου στο κέντρο της Αθήνας. 

Κλασικά την τιμητική τους έχουν ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τα σοκάκια της γραφικής Πλάκας, το Μοναστηράκι, οι πεζόδρομοι του Θησείου. 

Κατεβαίνοντας από το λόφο του Φιλοπάππου βρεθήκαμε ξανά στην πεζοδρομημένη οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου και περπατώντας αργά παρατηρούσα τους διάφορους οργανοπαίχτες από τη μια, τους επαίτες και τους ακρωτηριασμένους ζητιάνους από την άλλη, τους "έγχρωμους" εκπροσώπους του παρεμπορίου ανάμεσα σε μερικές εκατοντάδες "ζευγάρια" πόδια που πηγαινοέρχονταν στον πλακόστρωτο πεζόδρομο. Σε μια γωνιά, δυο κοπέλες είχαν στήσει ένα εκφραστικότατο ρεμπέτικο κουκλοθέατρο μετά μουσικής, τουρίστες και ντόπιοι πηγαινοέρχονταν με ποδήλατα μπροστά στην σπιταρόνα του σοσιαλιστή αγωνιστή Άκη Τσοχατζόπουλου, το νέο χρυσοπληρωμένο Μουσείο της Ακρόπολης έσφυζε από κόσμο κάτω από τον γαλάζιο ουρανό της πρωτεύουσας την ίδια στιγμή που οι εκπρόσωποι της Δημοτικής Αστυνομίας απολάμβαναν άλλο ένα ήσυχο μεροκάματο δίπλα στους θαμώνες εστιατορίων και καφέ. 

Όλα ήταν ήσυχα λοιπόν, στο βασίλειο της ... Δανιμαρκίας έως τη στιγμή που αποφάσισα να αποθανατίσω μια από τις άμαξες που συνήθως βρίσκονται στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και προσφέρουν στους ενδιαφερόμενους μια "παραδοσιακή" βόλτα βγαλμένη από τα χρόνια της "παλαιάς Αθήνας". 

Παρόλο που ήδη είχα "τραβήξει" την παραπάνω φωτογραφία, σκέφτηκα να πλησιάσω λίγο κοντύτερα στη σταματημένη άμαξα μπας και βγει κάποιο καλό "αποτέλεσμα" με τον ευρυγώνιο φακό. 

"Εσύ τώρα δηλαδή τι θες; Θα τραβήξεις φωτογραφία;" ακούστηκε η φωνή του αμαξά και προτού προλάβω να συνέλθω από την έκπληξη συνέχισε "εσείς μετά τις πουλάτε, κάνετε τέχνη κι εμείς είμαστε εδώ με τις ώρες για το μεροκάματο".

Η μιζέρια, η κακοήθεια, η κακομοιριά και ο "παρτακισμός" του γύφτου, άξεστου κώλο-νεοέλληνα δε μπορούσε να με αφήσει αδιάφορο. Βέβαια, για αρχή, έγραψα κανονικότατα τον αμαξά στα γεννητικά μου όργανα και δίχως να απαντήσω - αλλά με το αίμα ήδη να βράζει - τράβηξα την παρακάτω φωτογραφία, παρότι ο αμαξάς είχε σηκώσει το σακάκι του για να μην φαίνεται το πρόσωπό του και να "χαλάσει" επίτηδες το πλάνο. Δεκτό, γούστο του και καπέλο του.

Ανασηκώθηκα, μάζεψα τη φωτογραφική μηχανή στη τσάντα μου και άρχισε ο εξάψαλμος... 

Και ευτυχώς για τον βλάχο αμαξά, τον εκπρόσωπο της ελληνικής φιλοξενίας και υπέρμαχο του ελληνικού τουρισμού που έχει φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να έχει μια άδεια στο συγκεκριμένο σημείο, δεν πραγματοποιήθηκε κάποια επίδειξη μαγκιάς ή κάποια λεκτική επίθεση από μέρους του, διότι ήδη τον έβλεπα gros plan με το σαμάρι του αλόγου περασμένο στον κώλο και την άμαξα να φλέγεται. 

Διερχόμενος κύριος που βεβαίως άκουσε τη στιχομυθία ήρθε να με επιβεβαιώσει και να μου απονείμει τα εύσημα για το "κράξιμο" περί απαίδευτου νέο-ελληνισμού. 

Τι να το κάνω όμως το δίκιο όταν τριγύρω μου αντιλαμβάνομαι συνεχώς τέτοιες συμπεριφορές; 

Διότι αυτές ακριβώς οι συμπεριφορές, όπως του αμαξά του περιστατικού που μόλις διηγήθηκα, είναι κύρια χαρακτηριστικά κάποιων τρισκατάρατων γενεών, που όχι μόνο "διέλυσαν" με τις επιλογές τους και τη νοοτροπία τους τη χώρα αυτή, αλλά έφεραν και στον κόσμο ομοίους απογόνους-ζώα με αποτέλεσμα οι λιγοστοί άνθρωποι που αξίζουν να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. 

Ο ίδιος παρτακισμός και η ιδία ιδιοτέλεια που επέδειξε ο πρωταγωνιστής του ατυχούς περιστατικού για ασήμαντη αφορμή, επιδεικνύεται σε μόνιμη βάση από κάθε σχεδόν κοινωνική ομάδα που περιχαρακώνεται στα κεκτημένα της (βλέπε π.χ. οδηγοί ταξί) μέχρι τον πρωθυπουργό της χώρας και τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης που βάζουν τα μικροπολιτικά τους παιχνίδια και συμφέροντα πάνω από όλα. 

Η σήψη της νέο-ελληνικής κοινωνίας μοιάζει με καρκίνο που έχει επεκταθεί σε όλα τα ζωτικά όργανα ενός σώματος. Και η νέο-ελληνική κοινωνία δεν είναι κάτι το απρόσωπο και αόριστο, είμαστε όλοι εμείς, ο καθένας χωριστά σαν οντότητα και όλοι μαζί ως σύνολο. 

Απλά αντιλαμβάνομαι πλέον, πως στην Ελλάδα τα ξερά παραείναι πολλά για να υπερνικηθούν από τα χλωρά και επομένως όλα μαζί θα καούν στην ίδια πυρκαγιά. 

Ο χρόνος θα δείξει... 

Φωτογραφίες:

• Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.