ΟΔΟΣ ΖΑΪΜΗ & ΣΑΛΑΜΙΝΟΜΑΧΩΝ 27

Η πόλη του Πειραιά, κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες του 1950, του 1960 αλλά και του 1970 απώλεσε μεγάλο τμήμα της "ταυτότητας" του παρελθόντος, καθώς οι ίδιοι οι Πειραιείς παρασύρθηκαν στην αντιπαροχή και μέθυσαν από το "εύκολο χρήμα" που προέκυπτε από αυτή την πρακτική. Κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 και, με αποκορύφωμα την περίοδο της Δικτατορίας (1967-1974), ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων κατεδαφίστηκαν με μοναδικό κριτήριο το κέρδος. Ο Αριστείδης Σ. Σκυλίτσης μπορεί να μην επέστρεψε στον δημαρχιακό θώκο της πόλης μεταπολιτευτικά, όμως η "μόδα" της αντιπαροχής συνεχίστηκε βέβαια την δεκαετία του 1970 με την κατεδάφιση πλειάδας παλαιών κτιρίων και την κατασκευή πολυώροφων πολυκατοικιών, χωρίς καμία αρχιτεκτονική συνοχή και πλάνο. Η ανακήρυξη μιας σειράς κτιρίων ως διατηρητέα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήρθε απλά πολύ αργά! Στις μέρες μας, διανύοντας ήδη την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, παρατηρούμε γύρω μας αρκετά παραδείγματα περιπτώσεων όπου εφαρμόζεται από πολιτικούς μηχανικούς και αρχιτέκτονες η φιλοσοφία κτίζω "ότι μου καπνίσει και όπως γουστάρω", με αποτέλεσμα πολλά αρχιτεκτονικά εκτρώματα τα οποία πλασάρονται ως υπερπολυτελείς κατασκευές να κάνουν την εμφάνισή τους. Βέβαια, δεν εκλείπουν επίσης οι περιπτώσεις διατηρητέων κτιρίων τα οποία αποχαρακτηρίζονται εν μια νυκτί ή περιπτώσεις κτισμάτων που στα πλαίσια "αποκαταστάσεων" καταρρέουν ή αλλοιώνονται σε βαθμό τραγικό για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα συμφέροντα υπό την ανοχή των πολεοδομικών αρχών. 

Στην παρούσα ανάρτηση του ιστολογίου του MLP παρουσιάζεται φωτογραφικά ένα λαϊκής αρχιτεκτονικής κτίριο, το οποίο βρισκόταν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2010 στη συμβολή των οδών Ζαΐμη και Σαλαμινομάχων 27, ένα κτίριο το οποίο ανέκαθεν προκαλούσε εντύπωση στους περαστικούς λόγω του ιδιαίτερου και εντόνου εξωτερικού χρωματισμού του αλλά και των χαρακτηριστικών γερμανικού τύπου μπλε κουφωμάτων του. 

Στα τέλη Μαρτίου του 2010, όταν έλαβε χώρα η φωτογράφηση του εν λόγω κτιρίου, έκανε ζέστη και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική εκείνο το μεσημεράκι λόγω του πλήθους των απορριμμάτων και των λοιπών μπαζών που συνωστίζονταν έξω από το επί πολλά χρόνια εγκαταλειμμένο γωνιακό κτίριο. Ειρήσθω εν παρόδω, στην ευρύτερη περιοχή, στα σύνορα της παλιάς υδραίικης συνοικίας του Πειραιά και της πλατείας Δεξαμενής (Πηγάδας) προς το Χατζηκυριάκειο, υπάρχουν αρκετές παρόμοιες κατασκευές - άλλες πιο φτωχές και λαϊκές, άλλες πιο αρχοντικές - που παραπέμπουν στον Πειραιά του παρελθόντος. 

Στην κάτωθι φωτογραφική λεπτομέρεια, παρατηρήστε εκτός από το γερμανικού τύπου ξύλινο κούφωμα του ανοίγματος, το γωνιαίο κιονόκρανο αλλά και την διακοσμητική ταινία κάτω από το γείσο της στέγης:

 

Μια άποψη του υπό εξέτασιν μισογκρεμισμένου και εγκαταλειμμένου κτιρίου, του οποίου η ξύλινη στέγη είχε καταρρεύσει, όπως καταγράφηκε από την οδό Ζαίμη:

Μια ακόμη φωτογραφική καταγραφή του γωνιαίου εγκαταλειμμένου διώροφου κτιρίου από τη συμβολή των οδών Ζαΐμη και Σαλαμινομάχων: 

Άξιο παρατήρησης το απομεινάρι του μοναδικού εξώστη του άνω ορόφου επί της οδού Ζαΐμη:

Φωτογραφική λεπτομέρεια της σκουριασμένης και πολυκαιρισμένης πινακίδας ονοματοδοσίας της οδού Σαλαμινομάχων:

Ακολουθούν δυο ακόμη φωτογραφικές καταγραφές του υπό εξέταση εγκαταλειμμένου κτιρίου από την οδό Σαλαμινομάχων 27, με τα "καπνισμένα" παράθυρα - που μαρτυρούν κάποιες από τις πυρκαγιές που είχαν εκδηλωθεί στο εν λόγω ακίνητο - αλλά και τις άδειες προθήκες οι οποίες ίσως κάποτε φιλοξενούσαν διακοσμητικά στοιχεία στην πρόσοψη:

Μεταξύ των άλλων, στο ισόγειο τμήμα της υπό εξέτασιν διπλοκατοικίας επί της οδού Σαλαμινομάχων, καταγράφεται μερικώς η ύπαρξη ενός ίσως μεταγενέστερου απλού στεγάστρου:

Την ημέρα της φωτογράφησης του εγκαταλειμμένου κτιρίου μια κάτοικος της περιοχής πλησίασε απευθύνοντας το κλασικό ερώτημα "γιατί το φωτογραφίζετε;", καταλήγοντας με την επίσης κλασική ευχή "μακάρι να το ρίξουν επιτέλους", σημειώνοντας πως το εν λόγω εγκαταλειμμένο κτίριο αποτελούσε μεγάλη εστία μόλυνσης για την γειτονία, καθώς επίσης το γεγονός πως παλαιότερα αποτελούσε στέκι ναρκομανών και περιθωριακών ανθρώπων.

Εν τέλει, οι προσδοκίες των κατοίκων της γειτονιάς, μάλλον έπιασαν τόπο, καθώς την άνοιξη του επόμενου χρόνου (2011), στη θέση του ως άνω εγκαταλειμμένου κτιρίου το οποίο κατεδαφίστηκε, υπήρχε ένα άδειο οικόπεδο, στρωμένο με χοντρό χαλίκι, το οποίο χρησιμοποιείτο πλέον ως χώρος στάθμευσης σε μια επιβαρυμένη και προβληματική περιοχή της πόλης όσον αφορά το κεφάλαιο "στάθμευση". Στις δε μεσοτοιχίες με τις διπλανές πολυκατοικίες, απέμειναν μονάχα τα "ίχνη" ενός ακόμη λαϊκού παραδοσιακού κτιρίου του Πειραιά του "χθες". 

Παρεμπιπτόντως, στην ακριβώς απέναντι γωνία, επί της ιδίας συμβολής των οδών Ζαΐμη και Σαλαμινομάχων, λάμβανε χώρα ένα κλασικό νεοελληνικό πολεοδομικό "δράμα", με άρωμα Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, μισό-κρυμμένο πίσω από λαμαρίνες:

Διαβάστε σχετικά θέματα:

Το χρώμα των παλαιών πειραϊκών κατοικιών

Οδός Σαλαμινομάχων

Τα υδρέϊκα του Πειραιά

Φωτογραφίες: 

• Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.