Ήταν Οκτώβριος του έτους 2010, όταν όλη η φίλαθλη Ελλάδα, "μπασκετική" και μη, έγινε μάρτυρας ενός ακόμη νεοελληνικού τραγέλαφου μεταξύ της επονομαζόμενης "Πολιτείας", των οργανώσεων και θεσμικών οργάνων ομάδων/συλλόγων καλαθοσφαίρισης και καλαθοσφαιριστών, των ανάλογων παραγόντων και ιδιοκτητών και γενικά όλων όσων "κόπτονται" για την προάσπιση των συμφερόντων, την ανάπτυξη και την προβολή του πλέον επιτυχημένου διαχρονικά ομαδικού αθλήματος στη χώρα μας, τόσο σε επίπεδο συλλόγων όσο και εθνικών ομάδων, της καλαθόσφαιρας!
Στα διάφορα άρθρα επωνύμων που δημοσιεύτηκαν στα πάσης φύσεως ΜΜΕ, πλήθος λέξεων, αρκτικόλεξων και μη, σφυροκοπούσαν το μυαλό μου: ΕΣΑΚΕ, ΕΟΚ, ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, Μπάσκετ, Α1, Παίκτες, Απεργία, Υφυπουργός, Σύλλογοι, Έλληνες, Ξένοι, και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος. Αντί να ασχολούμαστε με τους νέους κανονισμούς που εισήχθησαν στο άθλημα και την επίδραση αυτών στο παιχνίδι των ομάδων, στα συστήματα κτλ. παρακολουθούμε εξευτελιστικές πρεμιέρες με αναμετρήσεις ιστορικών ομάδων (!) που "κατεβαίνουν" με συνθέσεις εφήβων και ξένων/Αμερικάνων εναντίον ομάδων που "κατεβαίνουν" με πλήρη σύνθεση ή ακόμη ομάδων που απειλούν με την αποχώρησή τους από το πρωτάθλημα της επομένης περιόδου και πολλά άλλα με φόντο βέβαια πάντοτε τις άδειες εξέδρες.
Όπως και να έχει πάντως, ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου γνώμης δεν είναι να αναλύσει τα αίτια και τις αφορμές των τραγικών αυτών γεγονότων, ούτε βέβαια να προτείνει τυχόν λύσεις από το υφιστάμενο αυτή τη στιγμή αδιέξοδο.
Προσωπικά, έχοντας διαβάσει κατά τις τελευταίες μέρες και εβδομάδες αρκετές φορές πομπώδεις τίτλους και υπέρ-τίτλους τύπου "Το Μπάσκετ πεθαίνει" σε διάφορες εφημερίδες, περιοδικά, ιστότοπους, ιστολόγια (blogs) και αλλού, επιθυμώ μονάχα να δηλώσω πως το "μπασκετάκι" δεν πεθαίνει στα γήπεδα των εθνικών κατηγοριών και πρωταθλημάτων πλην όμως αλλού...
- Φώτο-ρεπορτάζ από το "ανοιχτό" γήπεδο μπάσκετ του Ολυμπιακού (2010)
Φαντάζομαι πως η ως άνω φωτογραφία ομιλεί από μόνη της και πως το συγκεκριμένο μέρος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Επίσης, είμαι σίγουρος πως σε πολλούς από όσους θα διαβάσουν αυτό το άρθρο γνώμης, το συγκεκριμένο "ανοικτό" γήπεδο μπάσκετ, κάτι ίσως να τους θυμίζει. Πρόκειται για το "ανοικτό" γήπεδο του Ολυμπιακού που βρίσκεται έμπροσθεν της παλαιάς αίθουσας τροπαίων / Λέσχης του Ολυμπιακού στο Πασαλιμάνι, της οποίας η εκμετάλλευση, σύμφωνα με φετινά δημοσιεύματα, παραχωρήθηκε εκ νέου στον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό μέχρι το έτος 2042.
Όπως και να έχει το πράγμα, αγνοώ εάν το εν λόγω ανοικτό γήπεδο μπάσκετ ανήκει πράγματι στη δικαιοδοσία του Ερασιτέχνη ΟΣΦΠ, στη διοίκηση της ιδιωτικοποιημένης Μαρίνας Ζέας (Μαρίνα Ζέας Α.Ε), στο Δήμο Πειραιά ή κάπου αλλού. Αυτό που γνωρίζω και διαπίστωσα ιδίοις όμμασι, είναι πως άλλος ένας χώρος ελεύθερης δημόσιας μαζικής άθλησης απαξιώθηκε, έγινε έρμαιο των καιρικών φαινομένων και της έλλειψης φύλαξης/προστασίας.
Όπως είχαμε γράψει σε προηγούμενο σχετικό άρθρο-καταγγελία κατά το καλοκαίρι του 2009, στον Πειραιά "που έχει για καμάρι του τον Ολυμπιακό του", αλλά μονάχα στα τραγούδια κατά πως φαίνεται, τα δημόσια γήπεδα καλαθόσφαιρας είθισται πλέον είτε να μετατρέπονται σε ιδιωτικά γήπεδα τένις (όπως ακριβώς περιγράφεται στο παραπάνω αφιέρωμα-ντοκουμέντο), είτε να παραμένουν κλειδαμπαρωμένα με λουκέτα και εκμεταλλεύονται μονάχα από τοπικές ομάδες, είτε απλά να απαξιώνονται μέχρι να μετατραπούν σε πλήρως ακατάλληλα προς χρήση και άθληση.
Το κάτωθι τουλάχιστον απογοητευτικό φώτο-ρεπορτάζ, το αφιερώνω προσωπικά σε όσους πρόλαβαν να "παίξουν" σε αυτό το ανοικτό γήπεδο, με βροχή και με αέρα, πλάι στη θάλασσα και στην αρμύρα, είτε σε κάποιο τμήμα υποδομής μπάσκετ του ΟΣΦΠ, είτε μεμονωμένα.
Το εν λόγω γήπεδο κάποτε έσφυζε από ζωή, αλλά κατανοώ πως μάλλον είναι προτιμότερο να σφύζουν από ζωή οι καφετέριες και τα μπαρ της ιδιωτικοποιημένης Μαρίνας. Μάλιστα, έσφυζε από ζωή ακόμη και όταν κάποιοι "υπεύθυνοι" κλείδωναν το γήπεδο με λουκέτο τα καλοκαίρια (μήπως για να μην φθαρεί το τσιμέντο;) αναγκάζοντας τους επίδοξους χρήστες του γηπέδου να "πηδούν" κάγκελα για να παίξουν ένα "μονάκι". Έσφυζε από ζωή ακόμη και όταν έπεφτε ο ήλιος και ουδείς άναβε έναν γαμημένο προβολέα, με τα φώτα της ακτής Θεμιστοκλέους και των γύρω κτιρίων να σε βοηθούν να σημαδέψεις το ταμπλό. Έσφυζε από ζωή ακόμη και τα σαββατοκύριακα που υπήρχαν προπονήσεις (είτε των τμημάτων υποδομών μπάσκετ ή βολλευ του ΟΣΦΠ), με πλήθος κόσμου να περιμένει για ένα "σουτάκι όταν τελειώσουν". Έσφυζε από ζωή ακόμη και όταν το τσιμέντο είχε φθαρεί τόσο με αποτέλεσμα να "γλιστράει" η ρακέτα, οι αστράγαλοι να γυρίζουν και χιαστοί να κόβονται. Όλα τα παραπάνω είναι "ιστορίες αληθινές", μέσα από τα δικά μου μάτια και πολλών άλλων συνομηλίκων μου και όποιος τολμήσει να τα αμφισβητήσει, μέγα κρίμα στο λαιμό του.
- Ο θάνατος της καλαθόσφαιρας στον Πειραιά
Εν Πειραιεί λοιπόν, στην ευρύτερη περιοχή της Ζέας (Πασαλιμανιού) - Κέντρου - Πειραϊκής - Καλλίπολης - Χατζηκυριακείου - Κεντρικού Λιμένα υφίστανται από λιγοστά έως μηδαμινά γήπεδα μπάσκετ (για την ακρίβεια όσα υφίστανται εκμεταλλεύονται από συλλόγους και ομάδες, παραμένοντας κλειστά και κλειδαμπαρωμένα τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας).
Ευτυχώς, ο Πειραιάς είχε τη μεγίστη τύχη, να διαθέτει σχετικά πρόσφατα ως "διακοσμητικό" Δήμαρχο την "αόρατη" υπερτιμημένη "αράχνη" της Εθνικής Ελλάδος. Να'σαι καλά ρε "Πάνι", μια γαμώ-μπασκέτα σε όλη την επικράτεια του Δήμου Πειραιώς δε μπόρεσες να βάλεις κατά την διάρκεια της αλήστου μνήμης θητείας σου.
Έτσι πεθαίνει το μπάσκετ κύριοι...
Όσοι απλοί πολίτες / δημότες Πειραιώς επιθυμούν να παίξουν λίγο μπάσκετ, αναγκάζονται να βάζουν λυτούς και δεμένους για να πληρώνουν σε κάποιο κλειστό, ή να "μεταναστεύουν" στο Ρέντη, στο Παλαιό Φάληρο, στον Άλιμο, στον Νέο Κόσμο, στα πιο απίθανα μέρη για να ... αθληθούν (ω! τι έγκλημα και αυτό)...
Όσοι απλοί πολίτες / δημότες Πειραιώς επιθυμούν να παίξουν λίγο μπάσκετ, αναγκάζονται να βάζουν λυτούς και δεμένους για να πληρώνουν σε κάποιο κλειστό, ή να "μεταναστεύουν" στο Ρέντη, στο Παλαιό Φάληρο, στον Άλιμο, στον Νέο Κόσμο, στα πιο απίθανα μέρη για να ... αθληθούν (ω! τι έγκλημα και αυτό)...
Θερμά συγχαρητήρια σε όλους...
Έτσι πεθαίνει το μπάσκετ κύριοι...
Κάθε μέρα... είναι ένας θάνατος αργός...
Ρίξτε άλλη μια ματιά στην κομμένη μπασκέτα της πρώτης φωτογραφίας
και μετά κοιταχτείτε στον καθρέπτη...
Έτσι πεθαίνει το μπάσκετ κύριοι...
πάντως σίγουρα δε πεθαίνει στη καρδιά όσων πραγματικά το αγαπούν...
Τα ανύπαρκτα γήπεδα μπάσκετ του Δήμου Πειραιά- Η δημαρχία Μιχαλολιάκου και ο Πρόεδρος του ΟΠΑΝ Γιώργος Σιγάλας
Δείτε εδώ το εξοργιστικό φώτο-ρεπορτάζ ντοκουμέντο και δείτε την επίσημη αντίδραση του Δήμου Πειραιώς από τα χείλη του πρώην διεθνούς καλαθοσφαιριστή και νυν προέδρου του ΟΠΑΝ κ. Γεωργίου Σιγάλα.
Το καλοκαίρι του 2018 ξεκίνησαν έργα στο πρώην ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του Ολυμπιακού με την κατεδάφιση των μικρών κερκίδων:
- Η ιδιωτικοποίηση της Μαρίνας της Ζέας και το οριστικό "τέλος" του ανοιχτού γηπέδου
Το καλοκαίρι του 2018 ξεκίνησαν έργα στο πρώην ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του Ολυμπιακού με την κατεδάφιση των μικρών κερκίδων:
Εν τέλει, με συνοπτικές διαδικασίες, οι παλαιές αθλητικές εγκαταστάσεις έναντι της Λέσχης του ΟΣΦΠ μετατράπηκαν σε ιδιωτικό χώρο εκμάθησης τένις (Olympiacos Tennis Academy - Ακαδημία τένις Ολυμπιακού).
Διαβάστε σχετικά θέματα:
Φωτογραφίες:
- Όλες οι σύγχρονες φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
- Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
- Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Aχ, φίλε μου, αχ! Δυστυχώς "Δήμαρχος Φασούλας" δεν υπήρξε. Δυστυχώς...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα φίλε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχάς συγχαρητήρια για το μπλογκ σου, όπως και για τις φωτογραφίες σου. Αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο το χάλι και τον ευτελισμό του Πειραιά που όλοι (;) οι κάτοικοι βλέπουμε να διογκώνεται κατά τα τελευταία 20 χρόνια...
Εν συντομία και από τα λίγα άρθρα σου που διάβασα μέχρι στιγμής, με κέντρισαν τα άρθρα των ελεύθερων χώρων μπάσκετ στον Πειραιά (ανέκδοτο). Ηλικιακά ανήκω στην δεκαετία του ' 80, εσύ πιστεύω είσαι λίγο μεγαλύτερος. Είδα το περσινό σου άρθρο για το μπάσκετ του Ολυμπιακού και ειλικρινά στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, καθώς πρώτον θυμάμαι όλα όσα περιγράφεις και δεύτερον, δεν είχα ιδέα για την άσχημη κατάστασή του...
Και όμως κατά τη δεκαετία του ' 90, το μπάσκετ γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση στις περί την Πειραϊκή συνοικίες. Πλήθος παιδιών της "γενιάς του Γκάλη", έπαιζε στον Πορφύρα, στο Φοίνικα, στον Ολυμπιακό. Τουλάχιστον στα σχολεία που πήγαινα, δεν υπήρχε σχεδόν αγόρι που να μην έπαιζε, είτε ερασιτεχνικά είτε (πάλι ερασιτεχνικά) σε κάποιο σύλλογο. Πόσο άλλαξε η κατάσταση σε 15-20 χρόνια...
Σου θυμίζω, αν και προφανώς το ξέρεις, το γήπεδο στο Διογένη (όχι μόνο τη μπασκέτα- και το τραπέζι πινκ πονκ -του αχινού). Εκεί η κατάσταση μοιάζει με το "γηπεδάκι", ως προς τον ευτελισμό, αλλά όχι ως προς την "αξιοποίηση". Πρώτον δεν ενοχλεί κατοίκους με το θόρυβο της μπάλας, δεύτερον μάλλον δεν προσφέρεται για "επενδύσεις" λόγω θέσης... Και όμως εκεί έχω παίξει άπειρες ώρες όχι μόνο με την παρέα μου, αλλά και με τις προπονήσεις του Πορφύρα, στον οποίο ήμουν μέλος για κάποια μαθητικά χρόνια.
Το μόνο που έχει μείνει, έστω για να βαρέσεις κάποια σουτάκια, είναι το γήπεδο του Φοίνικα, το οποίο διαχρονικά ήταν πιο φιλόξενο σε "μη μέλη" απ' αυτό του Πορφύρα (μεγάλη ιστορία- και παιδικό τραύμα- οι "έφοροι" του Πορφύρα). Από κει και πέρα, απ' όσο ξέρω, υπάρχει και το κλειστό "Π. Σαλπέας" στην ακτή Ξαβερίου, αλλά ουδέποτε μπόρεσα να πατήσω καν το παρκέ, καθώς και ένα ανοιχτό γήπεδο στα Βοτσαλάκια, του οποίου τη σημερινή κατάσταση αγνοώ...
Για το γήπεδο του Ολυμπιακού, ίσως δεν έχει σχέση ο δήμος. Για το Διογένη όμως;; Πολύ θα ήθελα να μάθω- αντιδράσω γιατί, γι αυτό και το μήνυμα θα το ποστάρω και σαν σχόλιο στο μπλογκ σου, μήπως μαζευτούμε περισσότεροι. Γιατί να τρέχουμε στο Παλαιό Φάληρο και μάλιστα να μας ζητάνε 2 ευρώ για την είσοδο;
Φιλικά
Πάνος
Καλή σου μέρα καταρχήν φίλε Πάνο και σε ευχαριστώ για το σχόλιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό που να το πιάσω και που να τελειώσω... εν συντομία, ηλικιακά δεν είμαστε τόσο μακρυά, ίσως απλά μερικά χρόνια μεγαλύτερος εγώ...
Την άνθηση που γνώρισε το μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και μέχρι τα μέσα των 90s η Ελλάδα φρόντισε να μην την εκμεταλλευτεί...
Σήμερα στα τοπικά πρωταθλήματα ομάδες συγχονεύονται επειδή δεν έχουν "δελτία" να κατεβάσουν... ευτυχώς πάντως υπάρχουν Αιγύπτιοι, Αλβανοί, Ρώσοι κλπ, Έλληνες πάντως ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ... τα Ελληνάκια πάνε για καφέ και είναι Νο.1 στην παχυσαρκία στην Ευρώπη... Όλα αυτά στη χώρα που λένε πως γέννησε το "νους υγιή εν σώματι υγιές"...
Μπάσκετ στον Πειραιά:
Από πολύ νωρίς με θυμάμαι να παίζω μπάσκετ κυρίως στο ΣΕΦ (μέχρι που η απαξίωση όλων των εξωτερικών μπασκετών, από όπου περνούσαν από luna parks, καταυλισμοί γύφτων μέχρι χώροι σταθμευσης αυτοκινήτων)... Ακόμη και σήμερα παραμένουν σε άθλια κατάσταση...
Σημείωση: Τα γήπεδα του Πειραικού, πιστοί στα αθλητικά ιδεώδη "ξεβίδωναν" τα στεφάνια τα καλοκαίρια, μην τυχόν και παίξει κάποιο κωλόπαιδο...
Τα γήπεδα του Φοίνικα και του Πορφύρα, παράνομα και τα δυο είναι πάνω στα αρχαία τείχη, εύχομαι από καρδιάς να τους τα κλείσουν μια μέρα, μόνο και μόνο για να μάθουν κάποιοι έφοροι και "ψωνισμένοι" παραγοντίσκοι της Πειραικής να κλείνουν ΔΗΜΟΣΙΑ γήπεδα με το έτσι θέλω με λουκέτα κλπ...
Για το "γηπεδάκι" πίσω από το Νοσοκομείο Μεταξά, τα έχω γράψει σε ξεχωριστό άρθρο σε αυτό το blog... Piraeus Tennis Club, καλοφάγωτο... Μια χαρά είναι το τένις, αλλά όχι σε γήπεδο που ήταν για μπάσκετ...
Το ανοικτό γήπεδο του ΟΣΦΠ είχα κάπου διαβάσει πως είχε μπει σε μια γενικότερη ρύθμιση που αφορούσα τη Μαρίνα Ζέας, ο Ερασιτέχνης δεν πλήρωνε χρήματα για τη συντήρησή του, εν τέλει έχει μείνει όπως παρουσιάζεται σε αυτό το post αν και κάποιοι επιμένουν και παίζουν στη μια μπασκέτα που υφίσταται...
Υπάρχει άλλη μια μπασκέτα στο οικόπεδο με τα αρχαία στην Ηρώων Πολυτεχνείου, το γήπεδο στο Διογένη στο οποίο ουδέποτε μου άρεσε να πηγαίνω, το "ανοικτό" στην πλαζ της Ζέας (Φρεαττύδα) το οποίο πρόσφατα ανακαινίστηκε (μάζευε κόσμο κάποτε και είχε καταστραφεί ολοσχερώς όταν ειχαν την φαεινή ιδέα να φέρουν τον Manu Chau και το κάθε πρεζόνι στην παραλία για τη συναυλία, προ αμνημονεύτων) και βέβαια το "ανοικτό" στα Βοτσαλάκια το οποίο μεν μαζεύει κάποιο κόσμο, είναι ανακαινισμένο (στεφάνια, ταμπλο κλπ) αλλά κάνει προπονήσεις και μια ομάδα της Καστέλλας... Στο ανοικτό του Προφήτη Ηλία στο λόφο επίσης πρέπει κάποιος να γνωρίζει τις ώρες που δεν κάνουν προπόνηση ενώ το Σαλπέας έχει ομάδες μπασκετ, βολλευ, γυναικείες και αντρικές από όλο τον Πειραιά να χωρέσει, όντας το μοναδικό κλειστό γήπεδο της ευρύτερης περιοχής.
Αποτέλεσμα:
Στον Πειραιά που είχε 8 χρόνια για Δήμαρχος πρωην διεθνή μπασκετμπολίστα, ούτε το όνομα του "κρέατος" δε θέλω να αναφέρω, στον Πειραιά που εκλέγονται κατά καιρούς διάφοροι Γιωργηδες Σιγάλες και γίνονται και τομεάρχες αθλητισμού, δεν υπάρχει ένα μέρος να ρίξεις ένα σουτάκι...
Και μοιράια πας, Τροκαντερό (2 Ευρώ), Άλιμο, Βούλα (περιοχές με γήπεδα, πράσινο και ποιότητα ζωής, όχι μπουρδέλα σαν τον Πειραιά), Ρέντη (πίσω από τα Leroy Merlin έχει χωμένα κάτι γηπεδάκια), στον Κηφισό στο ύψος του κόμβου για Κόρινθο, στο Μοσχάτο παντού, παντού απλά όχι στον Πειραιά...
Γιατί όχι; Γιατί ο Πειραιάς είναι τριτοκοσμικός...
Και σε ευχαριστώ για το "μπρίζωμα", θα γράψω ένα άρθρο γενικότερο με αφορμή το συγκεκριμένο θέμα.
Να'σαι καλά
MLP