ΠΕΖΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

Μεγαλώνοντας κάποιος στο αστικό περιβάλλον μιας πόλης κατά τη δεκαετία του 1980 απομνημόνευε αποκλειστικά μέσα από τα βιβλία του σχολείου, τις εγκυκλοπαίδειες του σπιτιού - άντε και τα ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης - ότι ο Όλυμπος είναι η ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας (2.918 μέτρα) μαζί με όλες τις μυθολογικού περιεχομένου προεκτάσεις του "βουνού των αρχαίων θεών". 

Με το πέρασμα των χρόνων καθίσταται σαφές πως είναι στο χέρι του καθενός να μάθει όσα περισσότερα μπορεί εκμεταλλευόμενος όσες περισσότερες πηγές γνώσης υφίστανται. Όμως, το να περπατήσει κάποιος στα μονοπάτια του Ολύμπου και επιχειρήσει να ανέβει όσο πιο ψηλά γίνεται προς την κορυφή, αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη, την υπέρτατη γνώση και σαφέστατα μια εντελώς ξεχωριστή υπόθεση και μοναδική εμπειρία. 

Ιούνιος του 2010

Η τριμελής παρέα ξεκίνησε στις 24 Ιουνίου του 2010 οδικώς από την Αθήνα το προγραμματισμένο από καιρό ταξίδι με αρχικό προορισμό τη μικρή κωμόπολη του Λιτόχωρου Πιερίας, σημείο αναφοράς σε κάθε εξόρμηση προς τον Όλυμπο. Η διανυκτέρευση της πρώτης νύχτας, παράνομα μεν, στην ύπαιθρο δε, έλαβε χώρα σε ένα αντίσκηνο το οποίο στήθηκε σε ένα ασφαλές ξέφωτο πλησίον της μονής του Αγίου Διονυσίου. Η επόμενη ημέρα δεν άργησε να ξημερώσει και σύντομα βρεθήκαμε, κατά τις 09.15 π.μ., στην εκκίνηση της κλασικής πεζοπορικής διαδρομής Γκορτσιά - Πετρόστρουγκα - Οροπέδιο των Μουσών με τελικό προορισμό το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης. 

Η διαδρομή από τη θέση "Γκορτσιά" (Διασταύρωση) ξεκίνησε υπό τη σκέπη ενός πανέμορφου πυκνού δάσους ελάτων και οξιών. 

Το μονοπάτι, άλλοτε αρκετά στενό, άλλοτε λίγο πιο φαρδύ, υπήρξε κατά κύριο λόγο σκιερό και δροσερό. Βέβαια, όταν τα μουλάρια που ανεβοκατεβάζουν προμήθειες και λοιπά είδη ανάγκης από και προς τα καταφύγια κάνουν την εμφάνισή τους, κρίνεται επιβεβλημένος και απαραίτητος ο παραμερισμός των πεζοπόρων / ορειβατών στην άκρη του μονοπατιού.   

Εκτός από το τοπίο και την πλούσια βλάστηση στα οποία επικεντρώνεται το "φωτογραφικό" μου ενδιαφέρον κρατώντας στα χέρια μια πτωχή πλην τίμια και εύχρηστη Panasonic TZ5, παρατηρώ τα διάφορα πεζοπορικά σημάδια τα οποία υποδεικνύουν ότι βρισκόμαστε στο σωστό μονοπάτι. Η θερμοκρασία ιδανική για πεζοπορία, ούτε ζέστη, ούτε κρύο με ένα κοντομάνικο φανελάκι να κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει. 

Οι ρίζες των δέντρων χρήζουν προσοχής καθώς βρίσκονται παντού και πιθανή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης στο μονοπάτι μπορεί να οδηγήσει σε μια μεγαλοπρεπή πτώση. 

Το δάσος με τις οξιές που εκτείνεται μετά τη θέση "Μπάρμπα" προσφέρει ένα θέαμα φαντασμαγορικό καθώς, το έντονο πράσινο χρώμα των φυλλωσιών αντιπαραβάλλεται με το έδαφος και το γαλάζιο ουρανό. 

Δάσος Οξιών

Δάσος Οξιών

Δάσος Οξιών

Όσο ανεβαίνουμε σε υψόμετρο, το ανηφορικό μονοπάτι να γίνεται ολοένα και πιο "απαιτητικό", με τις στάσεις για νερό και μερικές ανάσες σε κάποιο λιθόκτιστο παγκάκι αρκετά πιο συχνές. 

Στη θέση "Κόκα", περί τις 11.00 π.μ., "χαζεύουμε" το φαράγγι του Ενιπέα και τις γύρω πλαγιές:

Η αυτοσχέδια πινακίδα στην επόμενη διασταύρωση μας πληροφορεί πως βρισκόμαστε πολύ κοντά στη σπηλιά όπου έζησε ο ζωγράφος του Ολύμπου Μιχάλης Ιθακήσιος. 

Η επόμενη πινακίδα, στη θέση "Στράγγος", λίγα μέτρα παρακάτω μας πληροφορεί πως απέχουμε από τον στόχο μόλις... τρεισήμισι ώρες. 

Ένα πολύ όμορφο μονοπάτι με υπεραιωνόβια ρόμπολα μας οδηγεί προς τη θέση "Πετρόστρουγκα", όπως εκτός από στάνες και στρούγκες υπάρχει το καταφύγιο της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης, σε υψόμετρο λίγο κάτω από τα 2.000 μέτρα, το οποίο λόγω της εποχής ήταν κλειστό. 

Η προσοχή στο μονοπάτι κρίνεται επιβεβλημένη για πολλούς λόγους...

Όσο ανεβαίνουμε σε υψόμετρο, φθάνοντας κοντά στα 2.000 μέτρα, η βλάστηση έχει αρχίσει πλέον να αραιώνει, καθώς εισερχόμαστε στη λεγόμενη αλπική ζώνη. 

Πινακίδες που είχαν αναρτηθεί για το Olympus Marathon εκείνης της χρονιάς, το οποίο θα διεξαγόταν τα επόμενα εικοσιτετράωρα στον Όλυμπο, μας πληροφορούν για το υψόμετρο στο οποίο βρισκόμασταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. 

Η διαδρομή στην αλπική ζώνη μας αναγκάζει να ντυθούμε κάπως πιο καλά καθώς η θερμοκρασία πέφτει. Γάντια και αντιανεμικά βγαίνουν από τα σακίδια και η ομίχλη κάνει την εμφάνισή της στη διαδρομή μαζί με τα ελάχιστα δέντρα, τα αγριολούλουδα και τους θάμνους. 

Ξηροί καρποί, νερό και φρούτα αποτέλεσαν τα απαραίτητα εφόδια της διαδρομής. Ειδικότερα η διαχείριση του νερού υπήρξε καίριο ζήτημα επιβίωσης καθώς δε συναντήσαμε φυσικές πηγές ύδατος κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένη διαδρομής. 

Ένα από τα ομορφότερα τμήματα της διαδρομής είναι μετά τη θέση "Λαιμός". Το μονοπάτι στενεύει και εκατέρωθεν αυτού υπάρχουν μεγάλες χαράδρες. Η θέα, απλά, ασύγκριτη και μοναδική. 

Σιγή μπροστά στα αναμνηστικά "σημάδια" κάποιων ορειβατών που "χάθηκαν" για πάντα περπατώντας στο βουνό των θεών... 

Η ομίχλη πάντοτε σταθερά παρούσα και η θερμοκρασία να πέφτει ακόμη περισσότερο στο τελευταίο τμήμα της διαδρομής προ της εισόδου μας στο Οροπέδιο των Μουσών. 

Όλως τυχαίως, σε αυτό το κομμάτι της διαδρομής, το κινητό μου "παίζει" όλο το φοβερό Soundtrack από την ταινία "Into the Wild". 

Σε όλη τούτη τη διαδρομή, η φύση δε ξεχνά να βάζει τις όμορφες πινελιές της με τα διαφόρων χρωματισμών αγριολούλουδα.

Εισερχόμενοι στο Οροπέδιο των Μουσών, το μονοπάτι χωρίζεται στα δυο: η μια διαδρομή οδηγεί προς το καταφύγιο Χ. Κάκαλος (2.648 μέτρα) το οποίο ήδη αχνοφαίνεται στον ορίζοντα ενώ η άλλη, προς το καταφύγιο Γ. Αποστολίδης.

Το χώρισμα των δυο μονοπατιών

Οροπέδιο των Μουσών

Οροπέδιο των Μουσών - Πανοραμικό

Καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος

Οροπέδιο των Μουσών

Η νέφωση και η ομίχλη μας "κρύβουν" το Στεφάνι, τον επονομαζόμενο και "θρόνο του Δία". 

Οροπέδιο των Μουσών

Οροπέδιο των Μουσών

Καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος

Λίγο πριν φτάσουμε στο καταφύγιο "Γιώσος Αποστολίδης", ένα μεγαλοπρεπές σκηνικό απλώνεται μπροστά στα μάτια μας.

Στεφάνι (Όλυμπος) - Θέα από το καταφύγιο Γ. Αποστολίδης

Μετά από 7 περίπου ώρες πεζοπορίας και σχεδόν 14 χιλιόμετρα, φθάσαμε στο καταφύγιο Γιώσος Αποστολίδης το οποίο βρίσκεται κτισμένο στο διάσελο Τούμπας - Προφήτη Ηλία σε υψόμετρο 2.697 μέτρων.  

Καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης

Το πρόγραμμα της υπόλοιπης ημέρας περιελάμβανε αναπλήρωση υδατανθράκων - φαγητό (μιλάμε για πείνα, όχι αστεία) και τσάι του βουνού με μέλι στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του καταφυγίου, πλάι στη μικρή σόμπα, με θέα το Στεφάνι. 

Καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης

Καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης

Καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης

Η φωτογραφική μηχανή "φέρνει" κοντά το καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος το οποίο βρίσκεται σχεδόν απέναντί μας. 

Καταφύγιο Χρήστος Κάκαλος

Πανοραμικό πλάνο, συρραφή φωτογραφικών λήψεων από το καταφύγιο Γιόσος Αποστολίδης: 

Ο βραδινός ύπνος, έστω και μετ' εμποδίων λόγω των πολλών ορειβατών που βρίσκονταν εκείνο το διήμερο στον Όλυμπο, στις κουκέτες του καταφυγίου αποδείχθηκε ευεργετικός. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, μια βραδινή βόλτα στα πέριξ του καταφυγίου προκαλεί πρωτόγνωρα συναισθήματα και ανατριχίλα. Το σφύριγμα του ανέμου και οι λοιποί ήχοι της φύσεως προκαλούν σε έναν ανοιχτό διάλογο με φωνές από το υπερπέραν, φωνές οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να ερμηνευτούν ως θεϊκές.

Το επόμενο πρωινό, η ομάδα αποφάσισε πως δεν θα επιχειρούσαμε άνοδο προς το Στεφάνι και τον Μύτικα και προετοιμαστήκαμε για την επιστροφή προς το Λιτόχωρο ακολουθώντας την ίδια διαδρομή. 

Μετά τις τελευταίες αναμνηστικές φωτογραφίες με φόντο το Στεφάνι ξεκίνησε η επίπονη όπως αποδείχθηκε κατάβαση.  

Το οροπέδιο των Μουσών συνέχισε να μας χαρίζει όμορφες εικόνες:

Οροπέδιο των Μουσών

Οροπέδιο των Μουσών

Οροπέδιο των Μουσών

Οροπέδιο των Μουσών

Οροπέδιο των Μουσών

Η αλπική ζώνη και οι χαράδρες με λιγότερη ομίχλη σε σχέση με την προηγούμενη ημέρα:

Αλπική Ζώνη

Αλπική Ζώνη

Αλπική Ζώνη

Αλπική Ζώνη

Αλπική Ζώνη

Οι θάμνοι και τα αγριολούλουδα έδωσαν εκ νέου τη θέση τους στα ρόμπολα και αργότερα στις οξιές και τα έλατα. 

Στο τέλος της διαδρομής, ευρισκόμενοι ξανά στη θέση Γκορτσιά περί τις 14.30 της 26ης Ιουνίου του 2010, όπου ήταν σταθμευμένο το ΙΧ μας, έγινε ο πρώτος απολογισμός της πεζοπορικής μας απόπειρας. 

Το γραφικό Λιτόχωρο, λόγω του Olympus Marathon, αποδείχθηκε εν τέλει "αφιλόξενο" ελλείψει διαθεσίμων κλινών, με αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε ένα παραδοσιακό Camping στην Πλάκα Λιτοχώρου, όπου υπήρχε ένα διαθέσιμο bungalow για τη βραδινή μας ξεκούραση προ της επιστροφής στην Αθήνα. 

Πλάκα Λιτοχώρου - Παραλία

Πλάκα Λιτοχώρου - Παραλία

Τα χρώματα του σούρουπου στην παραλία της Πλάκας Λιτοχώρου βέβαια δεν ικανοποίησαν την πείνα, οπότε η επάνοδος στο Λιτόχωρο κρίθηκε επιβεβλημένη για φαγητό και βεβαίως γλυκό!

Στη μέση της εικόνας "παίζει" ρεβανί bonus!

Το επόμενο πρωινό μας ξαναβρήκε στο Λιτοχώρο για ένα παραδοσιακό πρωινό σε ένα από τα καφέ-ζαχαροπλαστεία της πόλης. 

Λιτόχωρο Πιερίας

Λιτόχωρο Πιερίας

Πρωινό στο Λιτόχωρο Πιερίας

Το παρόν φωτογραφικό οδοιπορικό αφιερώνεται εξαιρετικά στον εκ Πειραιώς συνοδοιπόρο Χρ. Φ. και βεβαίως στον επίσης εκ Πειραιώς οδηγό μας (και πολύπειρο ορειβάτη) Χρ. Π., ο οποίος μας κατ'αρχήν μας ανέχτηκε, με όλες τις ιδιοτροπίες μας, στη συγκεκριμένη διαδρομή η οποία είναι εύκολη για τα δικά του δεδομένα και ο οποίος πρέπει κάποια στιγμή να μας ανεβάσει και μέχρι την κορυφή.  

Φωτογραφίες

• Όλες οι φωτογραφίες του αφιερώματος ανήκουν στον γράφοντα το ιστολόγιο, διέπονται από κανόνες πνευματικής ιδιοκτησίας και προέρχονται από την προσωπική μου φωτογραφική σελίδα (ALL RIGHTS RESERVED).
• Απαγορεύεται ρητά η χρήση, προβολή, αντιγραφή ή/και αναδημοσίευση με οποιοδήποτε τρόπο ή μέσο.
• Όσοι παρανομούν διώκονται σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.