ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ (Σ)ΤΗΝ ΠΟΛΗ [2010]

Μπορεί άραγε κανείς να περπατήσει στις πόλεις όπου κατοικούμε, στις συνοικίες, στις γειτονιές, στα στενά;

Η αλήθεια είναι πως προσωπικά οι ελληνικοί αστικοί περίπατοι δε με συγκινούν καθόλου... κι όμως, με λίγη καλή θέληση και διάθεση, ένα ζευγάρι άνετα παπούτσια, συχνά ένας μοναχικός περίπατος (άνευ μουσικής στα αυτιά - το τονίζω) μπορεί να γίνει αφορμή για να γραφτεί - έστω - ένα ακόμη αδιάφορο κείμενο εντυπώσεων όπως το παρακάτω...

Βγήκα λοιπόν για περπάτημα, μόνος μου, εγώ και οι πέντε αισθήσεις μου...
Την ώρα που ξεκινούσα τον περίπατο, σκέφθηκα αρκετά και αποφάσισα να τις έχω σε πλήρη ετοιμότητα... και τη  μνήμη μου επίσης σε stand-by mode, έτοιμη να καταγράψει λεπτομέρειες, έτσι για το θεαθήναι...

Σαββατόβραδο, πολύς κόσμος συμμετείχε στην αιώνια πάλη για μια πολύτιμη, παράνομη ή και νόμιμη (λίγη σημασία έχει), θέση στάθμευσης... Χάρηκα το γεγονός πως ήμουν πεζός και μπορούσα να σταματώ και να επιταχύνω όπου ήθελα... να κοντοστέκομαι και να κοιτάζω χωρίς να πρέπει να σκεφτώ τίποτε και κανέναν... Κακοφτιαγμένα πεζοδρόμια, με κάνουν και απορώ πως κυκλοφορούν ηλικιωμένοι, γυναίκες με καροτσάκια μωρών... κάποιες στιγμές αυτά τα ήδη κακοτράχαλα πεζοδρόμια καταλήγουν σε ένα κενό... στο ίδιο το οδόστρωμα... ή απλά ενώνονται με ένα αόρατο μονοπάτι με κάποιο άλλο τμήμα που βρίσκεται αρκετά μέτρα μακρυά.. φροντίζουν για τις αθλητικές μας ανησυχίες σκέφτηκα δοκιμάζοντας ένα άλμα από ένα πεζοδρόμιο στο επόμενο τμήμα του... Στα τιμημένα τείχη (τα οποία προσφάτως καθαρίστηκαν με ιδιωτική πρωτοβουλία) κάποια ζευγαράκια ζουν στιγμές και μετρούν αναπνοές... μια παρέα  κάπου αλλού καπνίζει λίγο "χόρτο", ο θαλασσινός αέρας μου μεταφέρει στιγμιαία τη χαρακτηριστική μυρωδιά στα ρουθούνια μου... εικόνες Λονδίνου αστραπιαία περνάνε από το μυαλό μου... Φυσάει όσο ακριβώς χρειάζεται ώστε τα φώτα της πόλης και των γεμάτων μεζεδοπωλείων να τρεμοπαίζουν καθρεπτιζόμενα πάνω στην επιφάνεια της σκοτεινής θάλασσας... 

Από ένα αυτοκίνητο ακούω μια φωνή, ευγενική... με ρωτάει που βρίσκεται ένα συγκεκριμένο εστιατόριο, του δίνω τις απαραίτητες οδηγίες... με ευχαριστεί φωναχτά... εμένα μου φθάνει που με φώναξε "παλικάρι"... 

Συνεχίζω το περπάτημα... νέες πολυκατοικίες κάποιων χιλιάδων ευρώ ανά τετραγωνικό, παλαιές μονοκατοικίες... αυτοκίνητα πολυτελείας, παρκαδόροι και κράχτες προσπαθούν να προσελκύσουν πελατεία... Παρατηρώ ένα συγκεκριμένο τμήμα ενός πεζοδρομίου... ήμι-μπαζωμένο... κάποτε σε αυτό το τετράγωνο χώματος (τότε) με μια ομάδα φίλων-προσκόπων είχαμε στήσει δοκιμαστικά μια σκηνή πριν από μια κατασκήνωση ένα μακρινό πλέον καλοκαίρι... Πάμε παρακάτω... 

Τρεις ηλικιωμένες κυρίες αποχαιρετούν η μία την άλλη με ένα χαρακτηριστικό "καλό ξημέρωμα"... "Τι ώρα πήγε;" ρωτάει μια εξ' αυτών... Ο άνεμος έχει καθαρίσει τον ορίζοντα, δυο τουλάχιστον νησιά του Σαρωνικού κόλπου τρεμοπαίζουν τα νυκτερινά τους φώτα... Προσπαθώ να απομονώσω την βουή από τις καφετέριες και τα λοιπά κέντρα εστίασης και να αφουγκραστώ τη θάλασσα και τον άνεμο... τα καταφέρνω όσο μου το επιτρέπουν κάποιοι κλασσικοί θρασύδειλοι συμπατριώτες μου (;) που θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα να έχουν το ηχοσύστημα του "αγροτικού" τους αστικού 4Χ4 στη διαπασών και αγνοούν τον Βολταίρο... Συνδέομαι στο internet από το κινητό μου... status update... 

Σιγοτραγουδώ κάποιους στίχους από αυτό...

Μπαίνω σε ένα στενό... κάθε φορά που κάποιο αυτοκίνητο περνά, κοντοστέκομαι... δεν παίζουν πια παιδιά στους δρόμους (;), σκέφτομαι... δεν είναι δα και τόσο προχωρημένη η ώρα... κάποια ζαχαροπλαστεία είναι ακόμη ανοικτά και μερικοί φροντίζουν να προμηθευτούν κάποιο γλύκισμα...  χαζεύω κάποιες τούρτες στο ψυγείο... Ξαναμπαίνω σε μια λεωφόρο... μου μοιάζει πολύ βρώμικη, με μια κόκκινη κορδέλα κατά μήκος των πεζοδρομίων, οι οδηγοί προειδοποιούνται να μην "παρκάρουν τα οχήματά τους, έχει λαϊκή αγορά κάθε Σαββάτο πρωί"... κάπως έτσι εξηγείται και η πρόσθετη - πέραν της κανονικής - ακαθαρσία... Συνεχίζω το δρόμο μου, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο νου μου... μπορώ και διακρίνω τα φώτα του κεντρικού λιμανιού... κι άλλα εστιατόρια... ο κόσμος τρώει μερίδες λίπους... σταματώ σε ένα περίπτερο και αγοράζω ένα μπουκάλι μισού λίτρου νερό... "Ευχαριστώ και καληνύχτα"... απλές λέξεις που κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο ανθρώπινη: Σ-Ε-Π: Συγγνώμη - Ευχαριστώ - Παρακαλώ... ψιλά γράμματα θα πουν κάποιοι... το βλέμμα μου πέφτει σε μια βιτρίνα ανθοπωλείου αφότου έχω περάσει ακριβώς μπροστά από μια δημοτική δανειστική βιβλιοθήκη που μάλλον πλέον (υπό)λειτουργεί... 

Υπόνομοι βουλωμένοι από πλήθος σκουπιδιών... στη πρώτη δυνατή βροχή θα πλημμυρίσουν και πάλι οι δρόμοι, ο Δήμος θα λέει πως φταίει το ΥΠΕΧΩΔΕ, το ΥΠΕΧΩΔΕ θα λέει πως φταίει ο Δήμος... και το παραμύθι θα συνεχιστεί... Το μάτι μου πέφτει στο motto ενός Γραφείου Τελετών "Αξιοπρέπεια και Οικονομικά"... Οικονομική κρίση... στο επόμενο φανάρι δυο "ντελιβεράδες" χαιρετιούνται σε σπαστά ελληνικά, λογικά ανήκουν και οι δυο σε διαφορετικές εθνότητες... μήπως τελικά είμαστε όλοι μετανάστες... ένας σκύλαρος κοιμάται του καλού καιρού στη μέση ενός πεζοδρομίου, στην επόμενη γωνία πάνω σε ένα "χαρτόνι" κάποια κυρία έχει αφήσει γατοτροφή και "κεσεδάκια" με νερό... κάτω από κάποια γέφυρα, μέσα σε κάποιο χαμόσπιτο, κάποιο παιδάκι δεν έχει να φάει, σκέφτομαι... και δεν αποτελεί αυτό μομφή για τους φιλόζωους... απλά μια διαπίστωση... άλλωστε όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και επιλογών σε τούτη τη ζωή... 

Ανακαλύπτω κάποια εγκαταλειμμένα σπίτια που ακόμη δεν έχω φωτογραφίσει... τα σημειώνω στο αόρατο google map του μυαλού μου... μετά θλίψεως παρατηρώ σε ένα πεζοδρόμιο έναν κομμένο κορμό... δίπλα άλλος ένας... όχι απλές νεραντζιές αλλά κορμοί ώριμων δένδρων... το πλυντήριο αυτοκινήτων που έχει εγκατασταθεί επί της συγκεκριμένης λεωφόρου μάλλον χρειαζόταν την "άπλα" του για να βολεύει τα αυτοκίνητα προς καθαρισμό... Στις στάσεις των λεωφορείων λίγος κόσμος, συνήθως σκυθρωπός... Μ' αρέσει να κοιτώ μέσα στα μάτια τους περαστικούς, άλλοι ενοχλούνται, άλλοι ξαφνιάζονται, άλλοι απλά δεν αντιδρούν και προσπερνούν... Βάζω τα χέρια στις τσέπες μου, παίζω με τα "ψιλά" μου, πίνω 2 γουλιές νερού που το λαρύγγι μου υποδέχεται μετά μεγάλης χαράς... Φανάρι πεζών, περνάω με πράσινο... φωταγωγημένη η λεωφόρος, βρώμικη επίσης... φωτεινές ταμπέλες, καταστήματα κλειστά, επιχειρήσεις που πωλούνται, ενοικιάζονται ή απλά χρεοκόπησαν και έκλεισαν... αρκετός κόσμος στα μπαλκόνια, ακούγονται και κάποιες τηλεοράσεις... 

Στρίβω... περνάω μπροστά από γνώριμα μέρη... άλλαξαν το πλατύσκαλο της κεντρικής εισόδου (και την πόρτα) του παλαιού μου σχολείου... ξαναβλέπω την θάλασσα... προτού ξαναβρεθώ κοντά της, μια μηχανή σταματά μπροστά μου... η κοπέλα από το πίσω κάθισμα με ρωτάει για έναν δρόμο... εξηγώ... ο οδηγός βιάζεται να ξεκινήσει... η κοπέλα με ευχαριστεί, έχει όμορφα μάτια... ο βιαστικός σύντροφός της "ανοίγει" το γκάζι και εξαφανίζονται... χαμογελάω... μπροστά μου παρέες (κυρίως ξένων) πίνουν μπύρες, συζητούν μεγαλόφωνα, βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους... τρεις κοπέλες "στήνονται" και η τέταρτη της παρέας βγάζει μια φωτογραφία... "θα την ανεβάσεις σήμερα;"... 

Παρέες, ζευγάρια, άνθρωποι κάθε ηλικίας περνάνε δίπλα μου... κοιτάω μπροστά και δεν εστιάζω... βλέπω μονάχα χρώματα... την προσοχή μου τραβούν μονάχα 1-2 φορές έντονα γυναικεία αρώματα... χαμογελώ και πάλι, οι αισθήσεις μου δουλεύουν σκέφτομαι... η θάλασσα και πάλι στο "αριστερό" μου χέρι... τα φώτα από απέναντι πάλι τρεμοσβήνουν... Μια πιτσιρίκα ρωτάει το φίλο της (;), "δηλαδή αν χωρίσουμε, θα κόψω και από την παρέα μας;"... έχει ακόμη πολλά να δει και άλλα τόσα να μάθει... Παραδίπλα ένας νεαρός με το κεφάλι σκυφτό καθισμένος πάνω στο παγκάκι... στο ακριβώς διπλανό, μια κοπέλα με τα ακουστικά κάποιου mp3 player στα αυτιά της ατενίζει... μόνη και αυτή... Συνεχίζω την βόλτα στους ίδιους ράθυμους και χαλαρούς ρυθμούς, μια τα χέρια στις τσέπες μου, μια τα αφήνω ελεύθερα... κατεβαίνω "ένα" κλικ πιο κοντά στη θάλασσα... είμαι πλέον σχεδόν δίπλα της... χαμός... κίνηση... καυσαέρια... παρκαδόροι και μίνι φορεματάκια... παραγγελίες και κινητά τηλέφωνα... "εδώ είμαστε σου λέω, πάρκαρε και έλα"...

Ξεφεύγω και συνεχίζω την πορεία προς την ολοκλήρωση του κύκλου... κάποιοι αναίσθητοι έχουν αναποδογυρίσει έναν κάδο σκουπιδιών... κι άλλα καταστήματα εστίασης... μεζέδες... πίτσα... κρέπα... απ' όλα έχει ο μπαξές... "με τα δόντια μας σκάβουμε τους τάφους μας" σκέφτομαι... δυο πιτσιρίκες με φούτερ - κουκούλες στο κεφάλι περνούν ξυστά δίπλα μου "κρυώνω μαλάκα" λέει η μια στην άλλη... γλωσσική πανδαισία... νοσοκομείο στο "δεξί" μου χέρι... κάθε αναμμένο φως και δωμάτιο, κάθε δωμάτιο και ιστορία... από κάτω ο κόσμος συνωστίζεται στα μεζεδοπωλεία... από την παραγωγή στην κατανάλωση, ξανασκέφτομαι κάπως κυνικά, ομολογουμένως...

Τέλος διαδρομής... Μια τελευταία ανηφόρα... το σκέφτομαι λίγο, κοντοστέκομαι και την ψιλό-σπριντάρω μέχρι την κορυφή της... ανεβαίνουν ελάχιστα οι παλμοί μου και χαμογελώ για τελευταία φορά... είναι όλα μέσα στο κεφάλι μου; ήδη σκέφτομαι πως θα τα αποδώσω μέσα από ένα πληκτρολόγιο... 

Καληνύχτα... 

ΥΓ> Για όσους αναρωτιούνται, η παραπάνω διήγηση αφορά ένα βραδινό περίπατο επί της διαδρομής  από Πειραϊκή - Σχολή Δοκίμων - Χατζηκυριάκειο - Βρυώνη (μέσω λεωφόρου Χατζηκυριακού) - Ηρώων Πολυτεχνείου - Χαριλάου Τρικούπη - Πασαλιμάνι - Ζέα και ξανά στο αρχικό σημείο εκκίνησης...